4 jaar geleden
Afsluiten van een baby tijdperk
In krap vijf jaar tijd vier kindjes op de wereld zetten heb ik ervaren als een topsport. Waarvan ik in die vijf jaar dus ook vijf keer zwanger ben geweest. Een klein kereltje die vanaf boven op ons neerkijkt. Zondag barste ik in tranen uit terwijl ik naar ons kersje op taart keek, Quinn. vrijdag 23 Oktober mag zij haar eerste kaarsje uitblazen. Zelfs als ik dit typ rollen de tranen over mijn wangen. Tuurlijk is het altijd een big thing als je kleine baby zijn of haar eerste verjaardag mag vieren. We sluiten hiermee allemaal een tijdperk af. Het baby tijdperk. Een mega pittig tijdperk met vooral veel slaaptekort. We stellen onszelf allemaal dezelfde vraag, waarom gaat de tijd zo snel. Het is zó cliche maar zó waar. Het eerste jaar met je baby is zo voorbij in een poep en een scheet. Als je dit leest wanneer je zwanger bent, GENIET! Echt geniet. Van alles. ondanks de misselijkheid en alle andere vervelende en vooral irritante ongemakken. Wat ik dus niet heb gedaan, althans niet genoeg. Ik was zo enorm gefocust op het bevallen. Kon ik dat wel, zou alles wel goed komen, hoe moet dit, hoe moet dat en ga zo maar eindeloos door. Ik werd onzeker van mijzelf hierdoor en begon uiteindelijk aan alles te twijfelen. Iedere dag weer. Maakte geen foto's want pff die buik zat zo in de weg. Maar doe, doe het. Maak foto's. En dan bedoel ik echt niet die foto's die je iedere week netjes moet maken om de groei van je buik bij te houden. Maak ook gewoon foto's tussendoor. Het is zo intens waardevol om dit soort beelden bij je te hebben en niet alleen die op je netvlies gebrand staan. Dus doe het, maak een shitload aan foto's van je buik.Maar goed, even terug naar mijn jankbui. Het was zondag en daarna hebben we as we speak de maandag. Een nieuwe week. Deze week dus, mijn kleine Quinn nog een paar dagen een baby te noemen. Daarna maakt baby plaats voor dreumes. I can't. Het is een hele grote afsluiting. Ik weet dat ik nooit meer kan zeuren om die buik die in de weg zit. Ik weet dat ik nooit meer kan zeuren over het vele plassen in de nacht. Ik weet dat ik nooit meer kan zeuren over het niet kunnen scheren van de down under area. En ik weet nog zoveel meer. Het missen van het getrappel in je buik, het nooit alleen voelen, het gevoel direct na je bevalling als alles goed mocht gaan, de kraamweek, de kraamtranen. Daar heb ik overigens nu nog steeds last van ;-) Het zijn zoveel dingen tegelijk die je afsluit op een bepaald moment. Dit moment.
Wat niemand weet is dat ik al ergens drie weken bewsut bezig ben met 23 Oktober. Maar toch maakt het mijn verdriet niet minder en het klinkt allemaal zo zwaar maar het idee dat dit de laatste keer was maakt het allemaal een stukje gecompliceerder. Ik moet iets afsluiten wat je eigenlijk helemaal niet wilt afsluiten. Iets wat veel moeilijker is dan je je ooit daarvoor had kunnen voorstellen. I Zeker wanneer het je laatste is. Ik probeer Quinn nog regelmatig in veel te kleine kleertjes te hijsen, maar dan besef ik me ook dat dit voor haar natuurlijk helemaal niet lekker zit en dan verdwijnt ook dit kledingstuk weer in de - ik kan dit nog niet wegdoen- bak. Hoe sluit je dit tijdperk af? Wijn? Taart is one thing for sure met 1 kaarsje jongens. 1 kaarsje! Weetje wat ook gewoon niet mee helpt? Een baby die besluit vanaf 10 maanden al te willen gaan lopen. Quinn loopt dus inmiddels al bijna twee maanden. Dag baby! Ik ga mijzelf nog even verdrinken in de tranen voor wij een klein feestje voor dit kersje gaan bouwen.
En nog even over die zondag - Ik kroop tegen Bas aka mijn wederhelft aan en heb flink zijn shirt onder gesnotterd . Wil je nog een baby, vroeg hij. HAHAHA!The end ♥
