4 jaar geleden
Ik heb nog nooit 1 tekening van mijn kinderen weggegooid
Ik weet nog als de dag van gisteren dat mijn moeder aan kwam lopen met een houten kistje. Dit was een oud naaikistje waarin nu haar leven in zat. Haar leven in het verleden. Het kistje zat namelijk bom vol met dagboeken, gedichtjes en tekeningen die zij in haar puber jaren en alles daarna heeft geschreven/gemaakt. Toen dat kistje tevoorschijn kwam wist ik dat ik dit ook ooit voor mijn eigen kindjes zou willen. Een kistje of een mandje vol met dagboekjes uit mijn jeugd. Ik zag het al helemaal voor me. Dat liep dus zeg maar ietwat anders. Mijn moeder schreef alles op, van vriendjes tot haar knippen en ik kon er geen genoeg van krijgen. Ik kon een beetje vergelijken. Mocht mijn moeder meer dan dat ik in die tijd mocht, benieuwd naar hoeveel vriendjes zij had ennnnn zo on! Het zat er bij mij al vroeg in, ik heb namelijk een zwak voor notitieboekjes. Een soort verslaving. Altijd even stoppen bij de notitieboekjes en de leukste meenemen. Altijd al gehad. Ik schreef met regelmaat in dagboekjes, schriftjes en losse blaadjes. Alles wat er gebeurde in mijn leven schreef ik op. Zo kon ik niets vergeten. Dat is namelijk ook zo een dingetje, angst om iets te vergeten. Ik had schriften aan elkaar geplakt die ik uitwisselde met mijn beste vriendinnetje van toen. De ene week had zij het boekwerk met aan elkaar geplakte schriften en schreef zij alles op wat ze meemaakte, van vriendjes tot ruzie met haar mams of zusje enzovoort. De andere week mocht ik erop los klodderen. Maar ook de nodige dagboekjes met sleuteltjes heb ik vol gekladderd. Er waren er zelfs een paar vol. Toen kwam de dag dat ik uit huis ging, of eigenlijk vluchtte ik uit huis. Ik had nog best oke contact met mijn moeder maar mijn stiefvader en ik konden niet meer door 1 deur. Ik was toen 17. Ging weg zonder spullen en kwam af en toe kleding halen. Ik kon niet alles meenemen. Kreeg op een gegeven moment een belletje van mijn moeder dat ik moest komen want mijn stiefvader had al mijn kleding en schoenen in zakken gepropt en in de aanhanger gegooid. Klaar om te vertrekken naar het stort. Ik heb gepakt wat ik kon pakken want het moest allemaal snel snel. Ik ben toen weer weggegaan en wederom vertrok ik zonder persoonlijke spulletjes zoals mijn dagboeken. Helemaal niet bij stil gestaan omdat mijn leven in een rap tempo veranderde. Uiteindelijk kreeg ik het telefoontje van mijn moeder. Ze vertelde mij dat mijn stiefvader alles had weggegooid. Alles. Alles was weg. Gewoon bij de gemeente gedumpt. Mijn hele leven stortte op dat moment in. Eigen schuld, had ik het maar mee moeten nemen. Er gaat geen week voorbij dat ik er niet even aan denk. Niks tastbaars meer hebben van je jeugd. Precies waar ik bang voor was al die tijd. Geen boekjes en schriftjes die ik aan mijn kinderen kan laten lezen wat ik zo graag had gewild. Die angst die ik uit het niets heb ontwikkeld is nu heftiger dan ooit. Ik ben een gigantische hoarder geworden als het aankomt op tekeningen, knutselwerkjes, moederdag cadeautjes vanuit school en al die meuk meer. Ja ik zeg inderdaad meuk omdat ik inmiddels 4 bakken heb met herinneringen. Maar elke herinnering kan zo maar goud zijn voor mijn meiden. En ook voor onszelf trouwen! Ik bewaar bijvoorbeeld alle eerste keren zoals een bezoekje aan de bios, zwembad, vakantie en briefjes van school met bijvoorbeeld een aankondiging voor een lichtjes avond. Ik schrijf dan achterop dat 2 van 4 meiden samen met papa zijn wezen kijken naar de lichtjes. Gewoon echt de dingetjes die ik niet wil vergeten en wat voor mijn meiden een tastbare herinnering is. Maar ook gewoon de tekeningen van de kids. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om iets weg te gooien. Ze kunnen later als ze ouder zijn altijd zelf beslissen om het weg te gooien. Ik wil niet degen zijn die die keuze maakt voor hun. Zoals bij mijn ouders wel is gebeurd. Ik wil het anders doen, heel anders! Hun eerste tekening, heb ik allemaal. Oke Quinn is nog te klein, maar ook die van haar zal ik straks voegen tussen de andere eerste tekeningen van haar zussen.
Ik heb ooit toen ik ging helpen met de verhuizing van mijn oudste zus en mijn stiefvader, de spullen doorgespit die mijn zus zou weggooien. Daarin vond ik onder andere een paar boekjes met allerlei verschillende teksten en tekeningen, gedichten en agenda's uit de tijd dat ze op de middelbare school zat. Ik heb deze spulletjes uit de zakken getrokken en in een doosje gestopt. Nog steeds staat dat doosje hier in onze garage. En wie weet dat ze er op een later moment iets aan heeft. Zo probeer ik ook altijd foto's te maken van momenten omdat ik echt extreem bang ben om iets niet te kunnen herinneren en wat automatisch betekend dat ik een bepaalde herinnering van mijn kids niet kan vertellen aan hun. Oh men, dat gevoel alleen al! Natuurlijk kun je niet alles bewaren en gooi ik ook echt wel dingen weg maar daar doorloop ik wel eerst een heleboel stappen voor in mijn hoofd ;) Ik ben ooit een keer begonnen bij mijn oudste om alles bij te houden in een aparte notitie van mijn telefoon. Tot ik een andere telefoon kreeg en deze verkocht. Ik haalde hem leeg en nooit meer gedacht aan die notities. De eerste stapjes, de eerste normale hapjes en al die dingen meer. Ja, lekker dan! Je begrijpt dat ik nu sowieso geen telefoons meer verkoop haha! Al met al ben ik dus een typische moeder die geen tekening weg gooit. Een hoarder moeder met een knipoog!
Ik ben vast niet de enige. Toch?
