4 jaar geleden
Ik moest niks van borstvoeding weten!
De week van borstvoeding, een week waar ik meer achter sta en support dan ever. Mijn oudste dochter, Vajèn (5) werd geboren en direct ben ik gaan kolven om haar de beste voeding te geven. Ze is geboren met 36 weken en met een gastroschisis. Wat betekende dat ze voorlopig op de ic voor de mini's zou liggen. De onmacht die ik voelde van het niet kunnen vasthouden en überhaupt iets doen voor mijn mini die ligt te vechten in een couveuse, deed mij meer dan ooit beseffen dat borstvoeding voor ons de beste optie was. Ik kreeg hierin jammer genoeg geen begeleiding. Er werd verteld dat ik om de 3 uur moest kolven en dit werd in de koelkast bewaard in het ziekenhuis. Dat ging eigenlijk allemaal prima. Tot onze kleine grote dame bleef spugen. Na 2 weken is ze verplaatst van de ic naar de normale afdeling. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. As i said bleef ze spugen en zolang ze dit bleef doen mocht ze niet mee naar huis. Ik bleef gewoon door kolven alleen was de tijd die ik er tussen liet zitten vaak meer dan 3 uur. Gewoon omdat ik er niet bij stil stond hoe belangrijk het was om te blijven kolven. Niemand vertelde dit en ik heb eerlijk gezegd ook geen gebruik gemaakt van Google. Nou goed, de borstvoeding bleef wel gewoon lopen, alleen natuurlijk liep het een beetje terug.
Uiteindelijk ben ik over gegaan van elektrisch kolven naar handmatig kolven. Ik koos voor een vrij populaire handkolf en dit voelde veel fijner dan het elektrisch gebeuren. Het spugen werd niet echt beter, maar uiteindelijk mocht ze wel mee naar huis met een sonde. Die sonde trok ze er na 1 dag uit en stonden wij voor het dilemma, thuiszorg bellen om de sonde opnieuw te plaatsen of gaan we voor de optie om volledig op de fles over te gaan? Wel met mijn borstvoeding natuurlijk. We kozen voor de tweede optie. Alles ging oke, maar Vajèn bleef spugen. Toch hebben we toen een afspraak gemaakt bij de huisarts en die kon ons binnen een mum van tijd vertellen dat Vajèn een koemelkeiwitallergie zou hebben. En dat was meteen de juiste conclusie. Hierin had ik ook weer twee opties. Of stoppen met kloven of ik moest een speciaal eetschema volgen. Dus geen pasta, geen kaas en al dat soort dingen meer.
Ik koos ervoor om te stoppen met de borstvoeding. Het liep akelig snel terug, ik had geen idee wat ik aan het doen was eigenlijk. Dus het was goed zo. Het nam zoveel meer energie dan dat ik zou willen. Ik heb nog even geprobeerd om haar aan de borst te leggen, natuurlijk zonder aanhappen, want wist zij veel hoe ze dat moest doen. En daarbij ik ook niet. Ik had alleen dat gevoel van het live borstvoeding geven dolgraag willen meemaken met haar.
Vajèn kreeg een zusje, maar ik wou geen borstvoeding geven. Ik was bang voor alles wat wij daarvoor hebben meegemaakt. En maakte ik mezelf ineens super druk om mijn borsten. Die zouden hun vorm verliezen en hun volume. Niet dat ik veel had, maar dat beetje wat er zat dat wou ik niet kwijt. Uhu, die fase was aangebroken. Ik had ineens een verschrikkelijke afkeer tegen borstvoeding. Wou er niets over horen en zeker niet over zien. Echt waar.
Esra werd geboren en kreeg dezelfde voeding als haar grote zus, iets met gescheiden eiwitten. Dit omdat ik doodsbang was voor nog meer spugen wat niet over zou gaan. Ondanks dat ik misschien beter op mijn hoede was nu. Of meer.... Neocate was onze redder in nood. Maar niet voor lang. Want, Vajén en Esra kregen nog een zusje, Ruby. Ook deze keer stond mijn mening als een paal boven water. Geen borstvoeding want geleuter misschien en hangende tieten. Zat er zo niet op te wachten. Maar de Neocate bood voor haar ook geen fijne voeding. Volgende dillema! Ander verhaal.
Maar toen, ik werd zwanger van onze vierde mini. De allerlaatste, het kersje op ons gezin. Alles werd anders. Ik kreeg tijdens de zwangerschap van Quinn ineens een lievelingskleur, gingen duurzaamheid en ik in 1 hand. Vond het prachtig om te zien dat vrouwen borstvoeding gaven en werd hier enorm vrolijk van. Totaal het tegenovergestelde van wat ik eerst allemaal in mijn hoofd stopte. Ik vond het geweldig om te zien hoeveel mensen zichzelf met hun baby lieten zien. Openbaar voeden, yes go girl! Ik wou dat ook. Eigenlijk meteen in het begin van de zwangerschap was ik er heilig van overtuigd dat ik dit wou proberen. Je weet immers nooit of het lukt. Tijdens de intake van de kraamzorg moest je je voorkeur uitspreken, want als je koos voor borstvoeding kreeg je meer begeleiding en meer kraamuren. Ik geloof dat ik er 52 had. Niet allemaal opgemaakt hoor haha. Ik had er zin in. Ging op onderzoek uit wat ik allemaal nodig had. Ik besloot om nog niks aan te schaffen, want ik wist helemaal niet of het wel zou gaan lukken om borstvoeding te geven. Uiteindelijk werd Quinn geboren. Heel snel ook. Ze werd op mijn borst gelegd en begon eigenlijk meteen met zoeken. Er werd mij ook direct verteld dat ze binnen een uur aan mijn borst moest liggen en ja hoor mensen, dat gebeurde! Ik heb gehuild, gehuild als een malle dat we in ieder geval dat stapje konden afstrepen. Blij als een kind aan de tiet!
Thuis ging dit allemaal prima door. Ik kreeg tips en ja, daar was ook de stuwing. Heerlijk. Uhum! Pijnlijke tepels, zere boobs maar we gingen door en uiteindelijk heb ik 8 maanden borstvoeding kunnen geven. Bijna 8 maanden. Ik had dit nooit anders gewild. Het was een verademing om haar te kunnen voeden wanneer ze dit nodig had, gewoon uit mijn borst. Gewoon zo live uit mijn borst. Elke keer als ze lag te drinken kreeg ik kriebels in mijn buik. Een euforisch gevoel. In het begin kreeg ik andere gevoelens maar daar ga ik als ik daar aan toe ben een aparte blog over tikken. Ik was zo intens blij dat het mij lukte, dat het ons lukte. Ik bedoel, er liepen nog 3 andere kids omheen te dansen en dat was echt niet altijd even makkie. Zeker niet als de wederhelft er niet was. Tranen hebben gevloeid, op een goeie maar ook minder goeie manier.
Na bijna 8 maanden besloot Quinn dat ze er klaar mee was. Ja zo snel al. Als ik foto's zie van ons momentje kan ik nog steeds huilen, terwijl het nog maar zo kort geleden is. Dat hoort erbij en ik geloof ook dat je hier nooit overheen kunt komen. Het gevoel dat je je kindje hebt kunnen voeden vanuit je lijf, dat is toch alleen maar magisch?! Kan er niet over uit. Als ik het kon, deed ik alle voedingen over. Met al mijn meiden. Werd het niks, dan had ik het in ieder geprobeerd. Maar met die wetenschap vertel ik met liefde mijn ervaringen aan anderen zodat zij niet dezelfde spijt achteraf krijgen.
Oh en die uitgezogen hangers? All worth it! ;) Ps: Nog even een kleine side note. Er is geen goed of fout. Geef je flesvoeding, you go momma! Geef je borstvoeding? You go momma. Allemaal oke ♥ www.kimmichaelis.nl
