Ik lees en hoor het zo vaak .. andere vaders en moeders die klagen over gebroken nachten, veel te vroeg wakker zijn, etc. Wij hebben dat niet en prijzen ons zeker gelukkig. Al vanaf week 3 slaapt de kleine man door. Nadeeltje van zijn slaaphobby is wel, dat je hem dus altijd wakker moet maken. Dan zeggen jullie natuurlijk .. jeetje wat fijn zo'n slapert. En dat is het ook, maar ik zou het ook wel fijn vinden als je het ochtendprogramma (wat bij ons al redelijk strak moet, willen we alles op tijd redden) lekker soepel verloopt.

Dat houdt de spanning erin! :-) Ik moest wel ff gniffelen, toen ik alle blogs net las. De ene zenuwachtig, de ander op het puntje van haar stoel, allemaal met hoop, verwachtingsvol en de vingers gekruist. Nou Mamaplaats en Babboe jullie hebben wel wat teweeg gebracht, iedereen is in ieder geval in beweging.

Vanaf de parkeerplaats is het voor kleine peuterbeentjes nog best een flinke wandeling. Mijn zoontje vond, met in het vooruitzicht ‘schaapjes kijken’, dat je deze afstand best hollend kan afleggen. En dan ben je bij de schapen en lammetjes .. kermend roept ie “ikke oef nie aaien, ikke vinne schaapjes beetje eng”. Natuurlijk hoef je ze niet te aaien, we gaan gewoon kijken. Wij de schaapskooi binnen, want daar zijn de lammetjes. Maar haha oh nee, dat vond meneertje teveel gevraagd. Onder de noemer “ikke oef ze nie te aaien” bedoelde hij ook, ik hoef er ook niet maar een meter vanaf te staan, al is dat achter een hekje. Gelukkig had de organisatie ook voor ander vermaak gezorgd. De schaapsherder en zijn herdershond gaven een demonstratie hoe de hond de kudde bij elkaar houdt en zorgt dat de schapen naar de juiste plek lopen en op die plek blijven. Voor ons heel interessant, de kleine man vond met name het grasveld wat door de everzwijnen flink was omgewoeld een hele uitdaging om overheen te wandelen. Met zijn regenlaarzen, want tussen al die omgeploegde graspollen zaten heerlijke modderplassen. De ijscokar was er ook, dus genieten. Het eerste ijsje van het jaar!

Twee jaar geleden stond ik nu nog babykleertjes te wassen en was ik nog alles aan het voorbereiden en regelen. Want er kwam een baby. Als ik nu terugdenk lijkt dat alsof dat gisteren was. En wat gaat het snel zeg die ontwikkeling. Die baby die is al lang verdwenen, dat is nu een jongetje. Een echte peuter, niets baby's aan. En wat een heerlijk jongetje is het, wie had dat verwacht. Aangezien wij nooit geen kinderwens hadden sloeg het nieuws "je bent zwanger" in als een bom, de boodschap je bent al 10 weken zwanger zelfs als een atoombom. Wat nu, willen we dit wel, wat moeten we doen, wat gaan we doen, etc. Een ruime week hadden we om het nieuws te verwerken en te besluiten wat te willen en wat te doen. Voor mensen met een (sterke) kinderwens klinkt het heel raar, maar het heeft ons flink wat slapeloze nachten en ellenlange gesprekken gekost om de knoop door te hakken. We zijn al wat ouder, dit is wellicht de laatste kans, kunnen we het financieel aan, kunnen we het uberhaupt aan (we waren niet echt het vader en moedertype), wat houdt het in voor onze toekomstplannen, waarschijnlijk moet het maar zo zijn .. dus besloten we, we gaan ervoor. Alle doemscenarios voor ogen, alle verhalen van kinderrijke vrienden en familie aanhorend, kan ik op dit moment wel zeggen. Wat is het meegevallen, ondanks de traumatische bevalling. Zo'n baby grootbrengen .. helemaal niet moeilijk, zo'n peuter opvoeden .. eitje. Het blijkt dat wij als stel compleet op een lijn zitten, verrassend consequent zijn, we staan er heerlijk nuchter in en we hebben een vrolijk, makkelijk en gezond kind. (volgens anderen waarschijnlijk het resultaat van onze nuchterheid en consequentheid). Ons maak je de pis niet snel lauw, zeg maar. Maar had je me dit 3 jaar geleden verteld .. dan had ik je hartelijk uitgelachen!

Het komt waarschijnlijk door het voorjaar, maar ik wil opruimen en spullen saneren. En dan zie je die stof verzamelende Kinderwagencombinatie staan. Een deel op zolder, een deel in de kelder. Een complete set die aangeschaft is tijdens het samenstellen van de baby-uitzet. Want die had je nodig, die moest er komen. Achteraf bezien vind ik dat eigenlijk niet. Zou ik het over doen, zou ik zo'n buggy kopen waar je een maxicosi op kan zetten. Was voldoende geweest. Met een kraamtijd in de gure winter van 2012/2013 kwam er van wandelingen en erop uit in de buitenlucht nagenoeg niets. De reiswieg is hooguit als bedje gebruikt als we op visite waren... En al vrij snel pakten we de buggy als we weg gingen, met name vanwege het gemak en de ruimte. Want zo'n wandelwagen neemt toch wel erg veel ruimte in, achter in de auto. Nu mijn zoontje van 16 maanden al enkele weken loopt, wil hij de "korte" stukjes zelf lopen. De buggy gaat nu alleen nog maar mee als we een eindje moeten lopen, zoals een wandeling of de stad in. Dus de kinderwagencombinatie staat al enkele maanden stof te verzamelen. De reiswieg en toebehoren nemen lekker veel ruimte in op zolder, en de wandelwagen in de kelder. Eerlijk? De wandelwagen is voor het laatst in het begin van de afgelopen herfst gebruikt, sindsdien staat hij dus daar in de kelder, lekker stoffig te worden. Mijn plan is dus eigenlijk op de foto ermee en op MP, of ga ik daar spijt van krijgen. Is dat nog te vroeg met een peuter van 16 maanden? Wanneer hebben jullie de combinatiewagen de deur uit gedaan?

Drie jaartjes geleden met het fietsplan van werk een nieuwe sportieve stadsfiets gekocht. Fietst hartstikke fijn, maar dan .. een kinderzitje, voor aan het stuur. Wat dat is wel net zo gezellig, kan ik leuk fietsen met de kleine voorop, dingetjes aanwijzen, tegen hem praten, zien wat hij ziet, etc. En dan is zo'n sportieve stadsfiets in eens niet meer zo handig. Voor mijn verjaardag heb ik het fietsstoeltje met windscherm en verdere toebehoren gekregen. Heel cool met overeenkomstige kleuren als mijn fiets. Met een buggydrager voor achterop, hartstikke blij mee. Alles erop gemonteerd, kind erin .. en eh ... hoe kom ik op die fiets? Tussen het zadel en de achterkant van het fietsstoeltje zat welgeteld 3 cm. Dus stuur schuin draaien, mezelf ertussen wrikken (helpt ook niet dat ik niet de slankste ben) en daar zat ik. Stilstaand op de fiets. Okay, dat zadel moet een flink stuk lager, want ik moet echt met mijn voeten aan de grond komen als ik er op zo'n belachelijke manier op en af moet stappen. Wat een gedoe.

Het gaat om dit item: http://www.telegraaf.nl/watuzegt/22266884/___Is_moeder_zijn_geen_werk____.html

In onze woonkamer staat een box, dat is helemaal niet zo gek. Ons zoontje is ruim 14 maanden oud, dus dat de box er nog staat zal niemand verbazen. Maar nu ik er zo over nadenk, de laatste keer dat mijn zoontje erin gezeten heeft, was toen de box nog op de hoogste stand stond. Vanaf dat de box omlaag is gezet, is de box verworden tot een opbergbox voor speelgoed. Mijn zoontje is vanaf die tijd altijd op het speelkleed, gewoon op de vloer, gezet. Nu twijfel ik om de box niet gewoon op marktplaats te zetten, want ik acht de kans klein dat hij nog gebruikt zal worden waarvoor hij bedoelt is. En als opbergmogelijkheid heb ik liever een kastje (met een deurtje, zodat het uit zicht opgeruimd kan worden) dan zo'n traliebak waarin je alles ziet.

Als eerste even een sorry, het heeft namelijk even geduurd voordat ik een reactie kon plaatsen over mijn prijsje voor de Blog van de Week die ik in november won. Dit kwam omdat wij pas vorig weekend sinterklaas hebben gevierd en ik het prijsje als sinterklaascadeautje had ingepakt voor in de zak van Sinterklaas. Omdat mijn blog ging over de grootte van de schoencadeautjes tegenwoordig, vond ik het wel in het thema passen om het prijsje als van Sinterklaas aan mijn zoontje te geven.