Wie had dat gedacht, ikke niet.

Twee jaar geleden stond ik nu nog babykleertjes te wassen en was ik nog alles aan het voorbereiden en regelen. Want er kwam een baby. Als ik nu terugdenk lijkt dat alsof dat gisteren was. En wat gaat het snel zeg die ontwikkeling. Die baby die is al lang verdwenen, dat is nu een jongetje. Een echte peuter, niets baby's aan. En wat een heerlijk jongetje is het, wie had dat verwacht. Aangezien wij nooit geen kinderwens hadden sloeg het nieuws "je bent zwanger" in als een bom, de boodschap je bent al 10 weken zwanger zelfs als een atoombom. Wat nu, willen we dit wel, wat moeten we doen, wat gaan we doen, etc. Een ruime week hadden we om het nieuws te verwerken en te besluiten wat te willen en wat te doen. Voor mensen met een (sterke) kinderwens klinkt het heel raar, maar het heeft ons flink wat slapeloze nachten en ellenlange gesprekken gekost om de knoop door te hakken. We zijn al wat ouder, dit is wellicht de laatste kans, kunnen we het financieel aan, kunnen we het uberhaupt aan (we waren niet echt het vader en moedertype), wat houdt het in voor onze toekomstplannen, waarschijnlijk moet het maar zo zijn .. dus besloten we, we gaan ervoor. Alle doemscenarios voor ogen, alle verhalen van kinderrijke vrienden en familie aanhorend, kan ik op dit moment wel zeggen. Wat is het meegevallen, ondanks de traumatische bevalling. Zo'n baby grootbrengen .. helemaal niet moeilijk, zo'n peuter opvoeden .. eitje. Het blijkt dat wij als stel compleet op een lijn zitten, verrassend consequent zijn, we staan er heerlijk nuchter in en we hebben een vrolijk, makkelijk en gezond kind. (volgens anderen waarschijnlijk het resultaat van onze nuchterheid en consequentheid). Ons maak je de pis niet snel lauw, zeg maar. Maar had je me dit 3 jaar geleden verteld .. dan had ik je hartelijk uitgelachen!