En zo draaide ons weekend in een slag om. Ons meisje was benauwd, smakte naar adem, hoestende tot spugend toe, trappelend met haar beentjes en het paniek in haar ogen. Ze werd paarsig. “Bel 112”, zei ik tegen Klaas. “Ze krijgt geen adem... ons meisje stikt”. Maar wanneer ze vlagen met slijm en melk uitspuugde, begon ze weer lichtelijk terug te komen en kleur op haar snoetje te krijgen. Een knorrende ademhaling en vermoeide ogen. Deze gebeurtenis herhaalde zich paar keer en ze besloten haar op te nemen. Een nachtmerrie vol zorgen waar hopelijk snel een einde aan komt. Ik heb mij nog nooit zo zinloos gevoeld. Ik kon haar pijn niet wegkussen of knuffelen. Het hielp niet wanneer ik fluisterde dat het goed kwam. Op dit moment had ze een arts nodig en ik ook. Iemand die mij kon geruststellen. De hele nacht heb ik over haar gewaakt en met elke kreun drukte ik op de rode knop. Mijn hart is zaterdag in 1000 stukjes gebroken, maar stukje bij stukje wordt deze weer gelijmd.

Voor mijn gevoel vlogen te weken voorbij, totdat ik 39 weken zwanger was. Ik had nooit verwacht om over mijn uitgerekende datum te lopen, zonder mijn baby te ontmoeten. Luca kwam met 39 weken, maar ons meisje liet ons toch wat langer wachten. Toen ik de 40 weken bereikte, was ik al mijn geduld kwijt. Mijn lichaam deed aan alle kanten pijn. Ik kon niet eens meer met de hond wandelen en leefde die dagen alleen nog maar op de bank. Ik vond het pittig... een peuter die met mij wilde spelen, maar door de pijn en slapeloze nachten mij niet meer lukten. Hij begon steeds meer uit te dagen en ik hoorde dat ik mijn stem vaker verhef dan dat ik wilde. 

Toen Luca op 11 mei 2019 ter wereld kwam en hij vrijwel direct aan mijn borst aanhapte: wist ik zeker dat ik borstvoeding wilde blijven geven. Dit ging alles behalve makkelijk. Zo stonden de eerste dagen vooral in het teken van leren hoe ik mijn kindje op de juiste manier kon voeden. Ik had al snel over productie en kon met deze aanmaak melk wel de hele straat voeden. Het was heftig. Ondanks dat ik blij was, dat ik genoeg melk had... moest ik wel steeds kolven, voordat ik überhaupt kon voeden anders zou Luca zich steeds verslikken. Het werd dubbel zoveel werk: kolven en aan de borst voeden. Ik deed niks anders meer. Ik had maar kleine momentjes rust, maar zodra ik iets kon doen, drong de volgende voeding weer aan.

“Buiten” zeg je. Wanneer je bij de deur staat. Je wilt zelf je schoenen aandoen en met hulp lukt dit. Je jas aandoen is een drama en je maakt hier dan ook graag een spelletje van. Je rent weg en verstopt je lachend onder de tafel. Je weet dat ik met mijn dikke buik je niet meer kan pakken daar. Maar toch win ik dit spelletje altijd. Want jij wilt naar buiten en dat gebeurd niet zonder jas. Je jas is veel te groot, maar staat je te schattig. Maar ik vind dan ook alles schattig aan jou, zelfs van je ochtend adem smelt ik. Als ik je wakker maak en je haartjes plakken van je kwijl, vind ik je aandoenlijke dan ooit. Nu je zelf naar mij toe komt en verteld dat je hebt gepoept: “ikke poep” ben ik super trots. Trotser dan trots van poep en kwijl. Wat het moederschap niet allemaal met mij doet. Gisteravond stiekem op de wc moeten huilen, omdat ik je miste. Je geluidjes en je verhalen waar ik nog niks van begrijp. Je warme handje die telkens mijn buik te hard wil aaien, maar wat je zo liefdevol bedoeld. Gewoon jij, die mij hebt laten inzien wat nou echt belangrijk is. Jij, mijn lieve lieve lieve Luca.

Het magische van dit seizoen vind ik de kleuren. De kleuren van de bladeren en de lucht. Maar ook de zoete vanille kaarsen, teddy dekens en een kop thee, kan ik extra van genieten. Vanochtend werd ik vroeg wakker, ruim voor mijn wekker. Naast mijn wekelijkse bezoek aan de bekkenfysio, mocht ik vandaag ook weer naar de verloskundige. Stiekem hoopte ik dat ik haar even mocht zien. Even mocht spieken naar haar koppie, al wist ik, dat hier niet sprake van zou zijn. Maar ondanks dat ik vroeg wakker was, voelde ik mij goed. Dit zei ik dan ook enthousiast aan de verloskundige. We luisterden naar het hartje en ik vroeg of ik het mocht opnemen voor Klaas. Partners mogen niet mee, dus leek mij dit extra fijn voor hem. Nadat mijn bloeddruk was gemeten en deze weer prima in orde bleek te zijn, stond ik weer buiten. Na wel geteld: vijf minuten. Toen ik in de auto stapten was ik een beetje verbaasd: helemaal toen ik hoorde, dat ze zwangere vrouwen na 36 weken niet meer om de 2 weken laten komen ivm Corona. Op dat moment voelde ik mij niet meer goed. Het voelde alsof ik een soort van last ben en alsof onze meid er niet toe doet. Ik mis de band die ik opbouwden met mijn vorige verloskundigen in mijn oude woonplaats. Begrijp mij niet verkeerd, zij kunnen hier niks aan doen... maar zo wordt het magische van zwanger zijn minder. Of misschien ligt het aan mijn hormonen, maar ik mis de tijd dat iemand echt aan mij vraagt hoe het gaat, dat we (baby)winkels afstruinen en dat ik of andere moeders een babyshower kunnen geven. Het is een magische tijd... en ik zou het zo veel meer willen delen met anderen.

Dit keer geen blog over mijn zoontje of mijn zwangerschap. Al ben ondertussen bijna 23 weken zwanger. Deze zwangerschap gaat alles sneller. Volgende week besef ik mij dat ik weer een stapje dichterbij de ontmoeting van mijn vlees en bloed ben. Maar dit keer wil ik het over jou hebben. Want op sommige dagen denk ik nog meer aan je, dan andere dagen. Zó dacht ik gisteren nog aan je toen ik met luca buiten aan het wandelen was. Wind in mijn haar en af en toe voelde ik een regendrupje. We zagen paddenstoelen en koeien in de wij die gras aan het eten waren.

Oh lieve knappe Luca. Ik hoor je nu nog kletsen in bed. Af en toe hoor ik je mama zeggen en wil ik je het liefste uit bed halen en knuffelen. Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was, voelde ik mij eerst schuldig. Ik zou mijn aandacht moeten gaan verdelen. En ik zou gaan stoppen met de borstvoeding, terwijl jij nog langer wilde doorgaan. Nu vind je een flesje water voor het slapen gaan, net zo fijn. Maar toch voelde het alsof ik jou niet meer alles kon geven. Want soms, als ik mij even niet meer goed voel, moe ben of last van mijn bekken heb en je niet meteen kan oppakken, voel ik mij weer schuldig. Al maak ik het snel weer goed met paar Aardbeitjes of een fijn verhaaltje uit één van je lievelings boeken. Maar nu ik steeds langer zwanger ben, weet ik hoeveel plezier je gaat hebben met je broertje of zusje. Jij bent tenslotte een van de sociaalste mannetjes die ik ken. Als jij voor paar dagen amper mensen om je heen hebt gehad, merken we dat aan je. Ik droom ervan hoe jullie samen spelen, stout zijn en avonturen beleven. Jij wordt grote broer. Mijn kleine vent, wordt grote broer. Ik kan het nog niet bevatten. Want elke morgen als ik je uit bed haal, lijk je juist nog zo klein. Je warrige haartjes en je rode wangen. Maar wanneer je op je voetjes staat en probeert te lopen, lijk je weer zo groot. Mijn lieve lieverd. 

De striae op mijn buik heb ik in mijn broekje gepropt. Het vetje op mijn rug trouwens ook. Voor de rest is het de baby en croissantjes van de bakker in Frankrijk. Voor dat ik zwanger was, sportte ik veel. Zo zat ik te vaak te zweten in de sportschool en at ik alleen gezonde dingen. Suikers, alcohol en chips probeerde ik te vermijden. Ik paste in spijkerbroek maatje 24 en wanneer er sale was in de kleding winkels, hing mijn maat er altijd nog tussen. Op foto’s die ik terug zie van toen, zie ik er vet goed uit. Een taille van ik weet niet wat en geen schuurende benen tegen elkaar. Maar of ik toen gelukkig was? Nee. Ik was de hele dag bezig met calorieën tellen, zei tegen alle taartjes nee en bij een lekkernij die ik wel nam, voelde ik mij vreselijk schuldig. Daarnaast zag ik altijd wel iets, in de spiegel. Of het was mijn buik, die nooit helemaal plat is geweest of het waren mijn borsten die voller konden. Nooit was het goed. En nooit zou het goed genoeg zijn. Toen ik zwanger was van Luca, ging ik alle maanden fluitend door. Geen kwaaltjes en geen striae. Tot op de laatste weken. Mijn buik barstte aan alle kanten open en het jeukte vreselijk. Toen ik Luca, gezond en wel in mij armen had, deden mijn borsten hetzelfde. Ik produceerde zoveel melk dat mijn borsten het niet meer aankonden. Luca groeiden, ik groeide en ik leerde steeds meer vrouwen kennen. Andere vrouwen. Vrouwen die prachtig zijn met strepen. Met Putten in de billen en met hangborsten. Vrouwen die net als ik zijn. Ik ben nu gelukkiger dan ooit. Ik geniet van taartjes eet chips op de bank, wanneer ik daar zin in heb, zie sporten niet meer als moeten en zie mijn lijf als iets moois. Mijn lichaam heeft een kind gemaakt, gebaard en laten groeien. Nu ik weer zwanger ben, ben ik mijn lichaam dankbaar wat het mij brengt en kijk ik naar de mooie punten in de spiegel.

Drie jaar geleden al geboekt, toen Luca er nog helemaal niet was. Afgelopen maanden was het nog de vraag of het überhaupt wel door zou gaan...