En toen kon mijn baby geen adem meer halen.

En zo draaide ons weekend in een slag om. Ons meisje was benauwd, smakte naar adem, hoestende tot spugend toe, trappelend met haar beentjes en het paniek in haar ogen. Ze werd paarsig. “Bel 112”, zei ik tegen Klaas. “Ze krijgt geen adem... ons meisje stikt”. Maar wanneer ze vlagen met slijm en melk uitspuugde, begon ze weer lichtelijk terug te komen en kleur op haar snoetje te krijgen. Een knorrende ademhaling en vermoeide ogen. Deze gebeurtenis herhaalde zich paar keer en ze besloten haar op te nemen. Een nachtmerrie vol zorgen waar hopelijk snel een einde aan komt. Ik heb mij nog nooit zo zinloos gevoeld. Ik kon haar pijn niet wegkussen of knuffelen. Het hielp niet wanneer ik fluisterde dat het goed kwam. Op dit moment had ze een arts nodig en ik ook. Iemand die mij kon geruststellen. De hele nacht heb ik over haar gewaakt en met elke kreun drukte ik op de rode knop. Mijn hart is zaterdag in 1000 stukjes gebroken, maar stukje bij stukje wordt deze weer gelijmd.

Huilend liet ik hem achter. Hij ons ook. Hij mocht niet mee omdat hij Corona positief is. Met een overstuur kind in mijn ene arm en een zware koffer in mijn andere hand, liep ik verdwaald een leeg ziekenhuis door. We werden opgewacht door mensen in gekke blauwe pakken en maskers. Er werd een ruimte aangewezen waar we in quarantaine moesten blijven. Weg bij mijn gezin, weg van de buitenwereld. Wanneer ik op het veel te kleine ziekenhuisbed plofte begon ik nog harder te huilen, terwijl haar mini lijfje nog steeds ontroostbaar tegen mij aan lag. Er werden uiteindelijk plakkers op haar geplakt en wanneer ze haar gingen testen op COVID, stond het zweet op mijn voorhoofd. Ik, die zelf met klotsende oksels naar de teststraat reed, wilde dit niet voor mijn kinderen. Nooit niet. Maar nu het echt een medisch belang was, ging ik akkoord. Ik zag haar lijfje in paniek raken en voelde mijn maag omdraaien. Ik heb haar de hele tijd moeten troosten, al wilde ik haar toch niet weg leggen. Ik wilde de hele nacht, haar adem in mijn nek voelen, haar geur ruiken en haar wimpertjes tellen. Ik wilde al haar pijntjes overnemen en mij nooit meer zorgen hoeven te maken. Maar de zorgen blijven. Bij elk hoestje schiet ik overeind en zit ik naast haar bedje, naar haar te kijken. Woorden kan ik blijven schrijven, als ik wil vertellen over de hele gebeurtenis van afgelopen dagen, maar tegelijkertijd voel ik mij leeg, moe en krijg ik niks verteld of uitgelegd. Mijn hoofd vol en mijn hart ontploft.

“Momenteel zijn alle lijnen bezet, een ogenblik geduld alstublieft”. De zorg heeft het druk en dat voel je aan alle kanten. Huisartsen, die hun naam niet meer waar kunnen maken en lange wachtlijsten voor het ziekenhuis. Ik stond net een half uur in de wacht, omdat ik een afspraak wilde maken bij de huisarts. Die afspraak kwam er niet van: de dokter zou mij ergens vandaag gaan terug bellen. Dat zou wel weer eens gebeuren als ik net een poep-explosie over mij heen krijg of net zelf op de wc zit. Bregje is onrustig. Of dat nou komt door het ziekenhuis of haar reflux klachten, weet ik niet. Maar ik wil gewoon dat een arts naar haar gaat kijken. Bij Luca hadden we de klachten ook te ver laten komen en was zijn slokdarm naar de mallemoer. Ik hoor haar de hele dag slikken, ze overstrekt zich en huilt veel. Ze is niet het meisje, hoe ik haar heb leren kennen en ik merk dat ze niet lekker in haar vel zit. “Ga naar een andere arts”, zeggen ze... maar dat heeft niet veel zin. Wanneer ik een ander praktijk bel, wordt het opgenomen bandje zelf verbroken, omdat ze door Corona alleen bereikbaar zijn tussen 8 en half 11. Dit is toch te gek voor woorden. Alles wat momenteel belangrijk is, lijkt vergeten te zijn. De laatste weken voel ik mij niet meer fijn, waarschijnlijk door de inpact van dat ons kleine meisje van 7 weken was opgenomen in het ziekenhuis, maar ook dan, krijg ik amper een arts te pakken. Voor lange gesprekken is geen tijd en ik kan wel ergens een keer terecht over 3 maanden. Over drie hele maanden... maar dan weet ik helemaal niet meer hoe ik mij voel of wat ik doe. De drempel wordt steeds hoger om hulp te vragen en wanneer ik die hoge drempel over ben en het nummer in toets, hoor ik: u bent de 10e beller en hang ik weer op...

Ik heb er net over zitten huilen ook. Ben ik de enige die er zo over denkt? Of zijn er meer, die verzuipen in de lange wachttijden en rijen. Alsof jij er niet mag zijn. Alsof ik er niet mag zijn. Alsof waar ik hulp mee heb niet belangrijk genoeg is. Dat doet pijn.