Het wordt allemaal weer beter. Echt waar!

Het magische van dit seizoen vind ik de kleuren. De kleuren van de bladeren en de lucht. Maar ook de zoete vanille kaarsen, teddy dekens en een kop thee, kan ik extra van genieten. Vanochtend werd ik vroeg wakker, ruim voor mijn wekker. Naast mijn wekelijkse bezoek aan de bekkenfysio, mocht ik vandaag ook weer naar de verloskundige. Stiekem hoopte ik dat ik haar even mocht zien. Even mocht spieken naar haar koppie, al wist ik, dat hier niet sprake van zou zijn. Maar ondanks dat ik vroeg wakker was, voelde ik mij goed. Dit zei ik dan ook enthousiast aan de verloskundige. We luisterden naar het hartje en ik vroeg of ik het mocht opnemen voor Klaas. Partners mogen niet mee, dus leek mij dit extra fijn voor hem. Nadat mijn bloeddruk was gemeten en deze weer prima in orde bleek te zijn, stond ik weer buiten. Na wel geteld: vijf minuten. Toen ik in de auto stapten was ik een beetje verbaasd: helemaal toen ik hoorde, dat ze zwangere vrouwen na 36 weken niet meer om de 2 weken laten komen ivm Corona. Op dat moment voelde ik mij niet meer goed. Het voelde alsof ik een soort van last ben en alsof onze meid er niet toe doet. Ik mis de band die ik opbouwden met mijn vorige verloskundigen in mijn oude woonplaats. Begrijp mij niet verkeerd, zij kunnen hier niks aan doen... maar zo wordt het magische van zwanger zijn minder. Of misschien ligt het aan mijn hormonen, maar ik mis de tijd dat iemand echt aan mij vraagt hoe het gaat, dat we (baby)winkels afstruinen en dat ik of andere moeders een babyshower kunnen geven. Het is een magische tijd... en ik zou het zo veel meer willen delen met anderen.

 “Het wordt allemaal beter, echt waar.” Deze woorden heb ik vaak gehoord. Nog steeds trouwens. In de eerste weken na Luca zijn geboorte, voelde het alsof ik naast mijn lichaam leefden. Ik was nog nooit zo moe geweest en mijn leven bestond toen alleen nog maar uit troosten en voeden. Ik was aan ons huis gekluisterd. Ik was opzoek naar gevoelens, waar iedereen het altijd over had. Over de tederheid, de ontploffing van liefde en het natuurlijke van het moederschap. Welke houding ik ook aannam mer voeden, niks voelde natuurlijk. Ook wanneer ik Luca troostte voelden het, alsof het moest. Maar niet omdat mijn lichaam zei wat ik ging doen, mij leidde in deze gebeurtenissen. Ik loog tegen de verloskundigen dat het goed met mij ging. Dat was het begin van de strijdt van het moederschap. De eenzaamheid speelden op en ik was ineens mijzelf niet meer. Ik was alleen nog maar moeder. Toen ik mijzelf bekeek in de spiegel, zag ik alleen een moeder, met wallen tot haar kuiten. Ik was te druk om mijzelf te verzorgen en alles draaiden om luca. Zelfs wanneer hij sliep, was ik moeder. Wanneer ik at, was ik moeder. En natuurlijk ben ik dat nog steeds. Want sinds het moment dat ik Luca op de wereld heb gezet, ben ik een moeder. Maar ik ben meer, dan alleen een moeder. Ik ben ook een vrouw. Een vrouw van mijn man. Maar ook een vrouw van mijzelf. Het lijf, die ik in de spiegel zie, is van mij. Deze deel ik elke dag met mijn geliefden, maar blijft van mij. Wanneer het na een tijd rustiger werd in mijn hoofd en ik meer balans vond in het moederschap, leerden ik ook het mama zijn loslaten. Mij niet meer schuldig te voelen, wanneer ik hem naar mijn ouders of de opvang breng. Ik leerden dat ik er ook toe doe. Maar ik leerde ook, dat ik steeds meer van Luca ga houden, dat mijn hart misschien niet bij de geboorte ontploften... maar dat ik nu wel duizend vlinders voel, als ik Luca zie. Ik weet nu precies wat hij bedoeld, zonder dat hij veel zegt en wat hem troost geeft, als hij verdrietig is. Ik leer van luca elke dag. Net zo, als dat hij leert van mij. Het moederschap begon bij mij niet natuurlijk, maar gaat mij nu, op dit moment, wel lekker af. “Het wordt allemaal beter”. Echt waar.