3 jaar geleden
Mijn lichaam veranderde
En mijn hoofd ook...
De striae op mijn buik heb ik in mijn broekje gepropt. Het vetje op mijn rug trouwens ook. Voor de rest is het de baby en croissantjes van de bakker in Frankrijk. Voor dat ik zwanger was, sportte ik veel. Zo zat ik te vaak te zweten in de sportschool en at ik alleen gezonde dingen. Suikers, alcohol en chips probeerde ik te vermijden. Ik paste in spijkerbroek maatje 24 en wanneer er sale was in de kleding winkels, hing mijn maat er altijd nog tussen. Op foto’s die ik terug zie van toen, zie ik er vet goed uit. Een taille van ik weet niet wat en geen schuurende benen tegen elkaar. Maar of ik toen gelukkig was? Nee. Ik was de hele dag bezig met calorieën tellen, zei tegen alle taartjes nee en bij een lekkernij die ik wel nam, voelde ik mij vreselijk schuldig. Daarnaast zag ik altijd wel iets, in de spiegel. Of het was mijn buik, die nooit helemaal plat is geweest of het waren mijn borsten die voller konden. Nooit was het goed. En nooit zou het goed genoeg zijn. Toen ik zwanger was van Luca, ging ik alle maanden fluitend door. Geen kwaaltjes en geen striae. Tot op de laatste weken. Mijn buik barstte aan alle kanten open en het jeukte vreselijk. Toen ik Luca, gezond en wel in mij armen had, deden mijn borsten hetzelfde. Ik produceerde zoveel melk dat mijn borsten het niet meer aankonden. Luca groeiden, ik groeide en ik leerde steeds meer vrouwen kennen. Andere vrouwen. Vrouwen die prachtig zijn met strepen. Met Putten in de billen en met hangborsten. Vrouwen die net als ik zijn. Ik ben nu gelukkiger dan ooit. Ik geniet van taartjes eet chips op de bank, wanneer ik daar zin in heb, zie sporten niet meer als moeten en zie mijn lijf als iets moois. Mijn lichaam heeft een kind gemaakt, gebaard en laten groeien. Nu ik weer zwanger ben, ben ik mijn lichaam dankbaar wat het mij brengt en kijk ik naar de mooie punten in de spiegel.
Ik ben bewuster van wat mijn lichaam, elke dag, voor mij doet. Het is mijn instrument en geen toonbeeld. 💓 #