Rollercoaster van emoties door het moederschap

Oh lieve knappe Luca. Ik hoor je nu nog kletsen in bed. Af en toe hoor ik je mama zeggen en wil ik je het liefste uit bed halen en knuffelen. Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was, voelde ik mij eerst schuldig. Ik zou mijn aandacht moeten gaan verdelen. En ik zou gaan stoppen met de borstvoeding, terwijl jij nog langer wilde doorgaan. Nu vind je een flesje water voor het slapen gaan, net zo fijn. Maar toch voelde het alsof ik jou niet meer alles kon geven. Want soms, als ik mij even niet meer goed voel, moe ben of last van mijn bekken heb en je niet meteen kan oppakken, voel ik mij weer schuldig. Al maak ik het snel weer goed met paar Aardbeitjes of een fijn verhaaltje uit één van je lievelings boeken. Maar nu ik steeds langer zwanger ben, weet ik hoeveel plezier je gaat hebben met je broertje of zusje. Jij bent tenslotte een van de sociaalste mannetjes die ik ken. Als jij voor paar dagen amper mensen om je heen hebt gehad, merken we dat aan je. Ik droom ervan hoe jullie samen spelen, stout zijn en avonturen beleven. Jij wordt grote broer. Mijn kleine vent, wordt grote broer. Ik kan het nog niet bevatten. Want elke morgen als ik je uit bed haal, lijk je juist nog zo klein. Je warrige haartjes en je rode wangen. Maar wanneer je op je voetjes staat en probeert te lopen, lijk je weer zo groot. Mijn lieve lieverd. 

-

 Sinds ik geen borstvoeding meer geef, merk ik dat Luca sneller ziek wordt. En dat het langer duurt voordat hij weer de oude is. Nu mag ik eigenlijk niet klagen, ik heb een gezond kind en hij is vaker niet ziek, dan wel... maar toch doe ik het. Klagen. Want ik ben er helemaal klaar mee. Ik zit ondertussen samen met Klaas op nacht vijf, waar wij amper slaap hebben gehad. Misschien zelf geen slaap. Nu zitten we weer elkaar af te wisselen om Luca in slaap te wiegen en te troosten. Maar niks werkt. Echt niks. Geen zetpil, oliën, neusspray en weet ik veel. Het werkt niet. En dat is super vermoeiend. Niet alleen voor ons, maar ook voor Luca zelf. Nu weten jullie ondertussen wel dat Luca sowieso geen medaille krijgt voor slapen. Maar dat hij van mij een aardige voldoende kreeg, voor de nachten die hij ons eerder gunde. Mijn moederhart breekt, om hem zo overstuur te zien, maar mijn lichaam is op. Ik ben chagrijnig, kom nergens aan toe en snauw de hele dag op iedereen die mij maar aan kijkt. Het slaap te kort breekt mij nu echt op. Ik denk dat dit ergens ook komt door dat ik nu zwanger ben en dat je de rust nog meer nodig hebt. Die rust die ik dus niet krijg. Zelf begin ik naast de vermoeidheid, keelpijn, hoofdpijn en andere kwaaltjes te krijgen. Maarja, dit is ook wat moeder zijn is. Het doorgaan. Het altijd maar moeten doorgaan. Huilend op zijn kamer, omdat ik na een discussie met Klaas, geen zin meer heb om naar beneden te komen. Maar wat heeft dat voor zin. Zodra ik Luca in zijn bed leg, gilt hij alles bij elkaar. En als hij op mij ligt, is hij zo onrustig dat ik hem niet meer kan houden. Nu heb ik hem op de grond gezet en is die lief een boekje aan het lezen. Ik zit momenteel te huilen in de schommelstoel op zijn kamer en blijf de zin: het is een fase, het gaat weer voorbij herhalen. Het gaat weer voorbij. Dat weet ik ook wel. Maar voor nu, voel ik mij gewoon heel alleen.