Mijn dochtertje word alsmaar groter en wat voel ik me gezegend als ik de kleine ontwikkelingen zie. Inmiddels ben ik volop bezig met solliciteren, maar heb ik er ook steeds meer vrede mee als het even niet lukt. Ik ben bezig met het schrijven van een ondernemingsplan en ga proberen een droom na te jagen.. deels een eigen onderneming. De verhouding tussen mijn man en mij is wel wat scheef gegroeid. Hij de werkende man en ik de thuis blijf mama. Veel zorg voor die kleine is dan ook automatisch voor mij zo ook de huishoudelijke taken. Soms zoek ik heel internet af om er achter te komen hoe het bij andere gezinnen gaat, maar inmiddels heb ik ook dat verder laten varen. Ik doe zoveel mogelijk en laat hem zijn werk doen en gun hem tijd met zijn kindje en daar blijft het bij. Uit zich zelf doet hij niks en een hele enkele keer vraag ik of hij met iets samen wilt helpen. Soms dwing ik af dat ik moet solliciteren en dan doet hij die kleine in bed. 

Inmiddels heb ik mijn vader weer meerdere malen telefonisch gesproken. Mijn therapeut heb ik ook meerdere stukjes laten horen en ze denkt dat er sprake is van 'Korsakov' toen ik de symptomen ging opzoeken leek het net als of mijn vader daar beschreven werd. Ik schrok er enorm van! 

Althans dat is hoe ik voor het eerst moederdag heb ervaren. Vroeger was het een dag dat standaard met de gehele familie werd gevierd. Iedereen kwam dan massaal langs bij mijn oma en dan maakten we er een klein feestje van. Naarmate ik ouder werd besefte ik dat ook ik een moeder heb en ik eigenlijk ook met haar iets wilde doen. Los van mijn oma..

Hij stond in de hal en tijdens het uit doen van zijn schoenen vroeg hij waar mijn man was en al snel kwam de kleine kruipend de hal in. Terwijl hij 'kruipt ze al' zei moet hij ook wel hebben beseft hoeveel tijd er al vervlogen is.

Eenmaal thuis aangekomen zag ik een wat viezige / oude a4 enveloppe op de deurmat liggen en ik kreeg een naar voorgevoel. Ik pakte de enveloppe op en zag dat er een doorgestreept adres op stond. Het was een adres die ik niet kende, maar de woonplaats was hetzelfde als die van mijn vader. Omdat ik vroeger regelmatig dingen voor hem regelde ging ik er van uit dat het iets voor hem was. Nadat ik de envelop open deed zag ik een briefje van postnl. Ze konden het niet afleveren en besloten de envelop te openen om zo de afzender te achterhalen en dit retour te sturen. Blijkbaar hebben ze toestemming van de rechter om dit te doen bij dus verdacht post. Zodra ik verder naar de inhoud keek zag ik dat dit mijn eerste verweer was naar de rechter. De brief waarin ik vertel over mijn ouderlijk gezin, het alcoholgebruik van mijn vader, de geldlust van mijn ouders etc. Ik begreep er niks van.. En zocht het doorgestreepte adres op het internet op... Het was het adres van mijn vaders werk! Ik keek opnieuw naar hoe dit was geschreven en zag dat er tav de directie stond. Ik voelde me verslagen en raakte compleet in paniek! Hoe kan dit? Wie heeft dit verzonden? Wat is het doel hiervan? Op deze manier zou mijn vader misschien problemen krijgen op zijn werk en zou hij denken dat ik dit heb verzonden. In paniek belde ik mijn man en hij probeerde mij enigszins te kalmeren. Ook belde ik mijn vader maar ik kon hem in eerste instantie niet bereiken. Ook probeerde ik mijn advocaat te bereiken. In de tussentijd bedacht ik me hoe ik erachter zou kunnen komen wie dit had gedaan? Ik zocht in mijn huis naar verschillende stukken waarop handschriften staan vermeld van mijn moeders familie leden en ik vond iets bruikbaars! Ik kwam tot de conclusie dat het handschrift erg overeen kwam met die van mijn oudste oom en ik werd er naar van. Zou hij mij dan zo erg haten? Na een paar uur kreeg ik mijn vader te pakken en zei dat er iets gebeurd was en vroeg hem of hij de dag erna langs kon komen. Ik wilde het hem persoonlijk vertellen en alles laten zien. Hij belde me nog een paar keer op om te vragen of alles goed was met iedereen en gaf aan de dag erna langs te komen. Ik vroeg hem wel expliciet niemand te vertellen dat we elkaar hadden gesproken. De dag er na kwam hij langs.. 

Zaterdag was zo een dag waarop ik mijn ouders en zusje enorm miste. Wie precies weet ik eigenlijk niet misschien meer de oude situatie. Het was een mooie dag en ik had in de ochtend mijn man op het werk afgezet en ging daarna de stad in met ons kindje, maar eenmaal thuis aangekomen voelde ik een bepaalde leegte. Ik werd er ook verdrietig van, maar ik probeerde me snel te herpakken en gewoon weer mama te zijn. 

Het was weer zover de telefoon ging en ik zag dat mijn vader belde. Meteen keek ik naar de klok en het was al aan het begin van de avond dus ik wist dat hij niet nuchter zou zijn. Ik nam op en hij vroeg hoe het met ons ging en of ik al klaar was met werken en onderweg naar huis was. Mijn antwoorden waren wat kort, vaag en verbaasd. Al snel rolden we in een gesprek en ik maakte de keuze om dit gesprek aan te gaan, mede omdat ik eindelijk een goede App heb geïnstalleerd waarmee mijn gesprekken worden opgenomen. Hij vond het heel erg dat ik niets van mezelf heb laten horen wetend dat zijn broer is overleden. De broers/zussen en ouders van mijn moeder zijn allemaal bij hem langs geweest om hem te steunen en zijn eigen 'vlees en bloed' heeft niet meer gebeld om te vragen hoe het met hem gaat. Ik vertelde hem dat ik het nadat ze die kleine niet hebben gefeliciteerd ook gecompliceerd vind. Er is teveel gebeurd en er hangt nog net geen billboard in mijn tuin met de tekst 'we willen je niet meer in ons leven' op allerlei manieren hebben ze mij inmiddels duidelijk gemaakt dat ze mij niet in hun leven willen dus ik begrijp dan niet hoezo ik nu mijn steun zou moeten betuigen?