--- Korte update ---

Inmiddels heb ik mijn vader weer meerdere malen telefonisch gesproken. Mijn therapeut heb ik ook meerdere stukjes laten horen en ze denkt dat er sprake is van 'Korsakov' toen ik de symptomen ging opzoeken leek het net als of mijn vader daar beschreven werd. Ik schrok er enorm van! 

Dus mijn moeder heeft een verstandelijke beperking en mijn vader Korsakov? 

Hij kan zijn werk prima doen, omdat er in zijn functie veel sprake is van herhaling en daardoor onthoud hij dat.
Maar alle gesprekken die wij voeren 'vergeet' hij gewoon weer.

Hij vraagt ook vaak 'wat is er nou gebeurd?' Het ene moment noemt hij me schat en het andere moment had hij me liever vergif gegeven na mijn geboorte! 

Onlangs belde hij mij opnieuw op omdat hij een gesprek wilde en ik gaf hem duidelijk aan dat ik hier geen behoefte aan heb, omdat hij verwacht dat ik in dat gesprek alle schuld op me zal nemen en pas dan ziet hij kan op het goed komen van de gezinssituatie. Ik heb aangegeven dat ik dat niet zal doen en daardoor een gesprek zinloos is.

Opnieuw was ik slecht en strafte ik hen door het contact tussen hen en mijn dochtertje te beperken. 

Ik heb hem heel duidelijk laten weten dat hij mij niet meer hoeft te bellen als hij dronken is. Zijn conclusie was dat hij mij helemaal niet meer zou bellen en ik stemde toe. Het was ophelderend maar naar. Zou dit dan echt de laatste keer zijn?

Het doet ook ergens zeer als hij zegt 'als ik er niet mee ben zul je het eindelijk in zien'. Voor mezelf heb ik een overweging gemaakt. Is het het waard om alle schuld op me te  nemen zodat ik wel hen weer in mijn leven heb? Nee! Ik verdien dit niet laat staan als schuldige te worden gebrandmerkt! Dan maar geen ouders, geen zusje.. Het is niet en nooit mijn keuze geweest. Uiteraard zal ik ze op bepaalde dagen missen, maar ik heb simpelweg geen keuze.

Ik bedel ze praktisch om langs te kunnen komen en mijn moeder weigert mij te zien, mijn vader kan niet wel met mij om gaan en toe staan dat ik niet welkom ben bij mijn moeder en kiest er daarom voor ook met mij te breken. 

Hij zegt dat mijn zusje opgelucht is nu ze in vrede en alle rust haar kleding kan uitkiezen. Dat ze nu samen een beter leven hebben dan dat ze hadden toen ik erbij betrokken was.

Hij vond het erg dat ik afstand neem van de familie en dat ik bepaald heb geen deel meer te zijn van hen. Ik zou hem in de steek hebben gelaten.

Hij nam mij kwalijk dat ik mijn moeder niet had gebeld met Moederdag, het is immers mijn moeder. Zelf had hij mij wel gebeld om me een fijne dag te wensen en te feliciteren. Ik had hem verteld dat ik naar Keukenhof ging en vroeg of hij mee wilde, maar hij gaf aan andere plannen te hebben.

Na mijn telefoongesprek met hem belde ik mijn moeder op. Het zat me niet lekker hoe dit gesprek opnieuw was verlopen en ik besloot haar dus te bellen. Ze nam op een normale manier op! Er viel meteen een last van mijn schouders! Er is dus geen familie daar! Ik vertelde haar dat ik mijn vader had gesproken en dat ik even duidelijk wilde hebben of ik haar nu goed begrijp.."dus je wilt toch niet dat ik je bel of bij je langs kom?" Door het heel duidelijk te vragen kon ze enkel duidelijk antwoord geven en dat werd een "Ja, dat klopt". Ik vertelde dat dat ook de reden is waarom ik haar niet met Moederdag heb gebeld. Ze zei pas contact te willen als ik mijn gedrag heb veranderd en zij ziet dat dat het geval is, maar hoe zal ze zien hoe ik handel als ze geen deel uit mijn leven is? Ze reageerde verder gewoon normaal en vroeg naar mijn dochtertje. Ik vertelde kort over haar dat ze was ziekjes is en ik van de week met haar naar de huisarts zal gaan. Ook vroeg ik of ze iets van de brief had vernomen van mijn vader. Ze zei dat ze dat had gehoord en ook geloofd dat ik dit niet heb verzonden. Ik vroeg haar of ik van het weekend even kort langs kon komen zodat ik haar mijn verhaal nog even kon vertellen en de brief kon laten zien. Ze gaf aan hier over na te moeten denken en zei dat ik haar terug kon bellen zodra ik naar de huisarts ben geweest zodat ze dan ook meteen weet wat er met die kleine is.. 

Zo gezegd zo gedaan.. ik belde haar na de huisarts op, maar ik kreeg steeds een bezet toon.. Heeft ze me dan opnieuw geblokkeerd? Ik belde mijn vader op en hij was bij hen.. Toen ik vroeg over het langskomen zei hij dat alles lastig was en ze andere plannen hadden en dat mijn moeder het niet nodig vind. Ik kreeg haar verder niet aan de lijn en ook nooit heeft ze me terug gebeld om te vragen hoe het nu met die kleine gaat.. 

Mijn vader heeft van de week nog wel even kort gebeld om enkel te vragen hoe het met ons gaat en daarna werd het gesprek netjes beëindigd.. 

Tussendoor ben ik jarig geweest en in de ochtend belde mijn vader om mij te feliciteren. Hij vertelde bij mij moeder te zijn, maar ik kreeg haar of mijn zusje niet aan de lijn. Ik heb er ook niet naar gevraagd en het verder zo gelaten. 

Aan mezelf heb ik beloofd dat ik mijn moeder niet meer zal benaderen en gun ik haar de rust die ze van me wilt. Het spijt mij dat er wellicht een broer heel dicht bij haar staat die een dubbele agenda heeft, maar ik kan niks anders dan vertrouwen op God en hopen dat ze enkel gelukkig zal zijn. 

Ik blijf hopen dat er weer een dag zal komen waarop ik een deel mag zijn uit het leven van mijn zusje. Ik hoop dat mijn dochtertje haar tante mag leren kennen, maar ik vrees dat dit ons niet gegund is.