Nieuwe update !!!!!!!!

Mijn dochtertje word alsmaar groter en wat voel ik me gezegend als ik de kleine ontwikkelingen zie. Inmiddels ben ik volop bezig met solliciteren, maar heb ik er ook steeds meer vrede mee als het even niet lukt. Ik ben bezig met het schrijven van een ondernemingsplan en ga proberen een droom na te jagen.. deels een eigen onderneming. De verhouding tussen mijn man en mij is wel wat scheef gegroeid. Hij de werkende man en ik de thuis blijf mama. Veel zorg voor die kleine is dan ook automatisch voor mij zo ook de huishoudelijke taken. Soms zoek ik heel internet af om er achter te komen hoe het bij andere gezinnen gaat, maar inmiddels heb ik ook dat verder laten varen. Ik doe zoveel mogelijk en laat hem zijn werk doen en gun hem tijd met zijn kindje en daar blijft het bij. Uit zich zelf doet hij niks en een hele enkele keer vraag ik of hij met iets samen wilt helpen. Soms dwing ik af dat ik moet solliciteren en dan doet hij die kleine in bed. 

Ik ben nog niet helemaal de oude. Is misschien ook niet zo vreemd na alle gebeurtenissen, maar ik mis me happy zelf weer. Ik bezoek geregeld de kapper weer en laat ook weer mijn nagels doen! Dat soort kleine dingen peppen me weer op en dan voel ik me weer mooi. Het word wel tijd dat ik weer ga trainen, want inmiddels zit mijn buikje er weer lang!

Een periode heb ik geprobeerd mijn ouders met rust te laten. Mijn vader belde dan na een tijd weer dronken op en soms belde hij gewoon niet waardoor ik hem toch weer op zocht. In die tijd heb ik kunnen nadenken over wat IK eigenlijk wil. Ik besef dat contact met ze mij alleen maar heel veel pijn doet, maar ik kan ook niet zonder ze! Ik vind het vreselijk dat ze mijn kind niet kennen of zij hun! Maar ik wil ook niet steeds weggejaagd en verdrietig worden dus wat is het balans? 

Tegenwoordig bel ik mijn vader 1 keer in de week á 2 weken. Dit doe ik onder zijn werktijd en dan praten we even kort op een normale manier. Soms 'praat' hij nog wat met die kleine en een hele enkele keer komt hij langs. 

Mijn moeder en zusje laat ik met rust om mezelf de teleurstelling te besparen. Nu moet ik wel zeggen dat ik stiekem met mijn vader een afspraak had staan een paar weken geleden. We hadden elkaar gesproken en bedacht dat hij met mijn moeder en zusje en ik met mijn dochtertje naar een pretpark zouden gaan waar we elkaar dan vervolgens 'toevallig' tegen zouden komen. Hij was er van overtuigd dat ze dan gewoon normaal tegen me zouden doen en zo zou ik ze dan toch kunnen zien. 

Zo gezegd, zo gedaan! Stond ik daar dan te wachten soort van niet oplettend maar wel goed in zicht! Even later kwamen ze aanlopen en werd ik wat afstandelijk maar gewoon begroet. Ik vroeg of ze verder samen wilde lopen en daar werd positief op geantwoord. We hebben een hele fijne dag gehad waarop mijn dochtertje het middelpunt was. Ze werd goed verwend en genoot voornamelijk van de liefde die ze kreeg. Ook ik heelde hierdoor. Mijn moeder liet wel weten dat ze ergens een dubbele agenda had want niemand van de familie mocht dit weten.. Aan het eind vroegen ze of ik mee ging naar hun huis en ik ging hier maar al te graag op in. Thuis hebben we het ook fijn gehad en met het nodige foto/film materiaal maar vooral een tevreden gevoel verliet ik ze. Mijn moeder liet weten dat het éénmalig was en meer had ik ook niet verwacht.

Mijn zusje had verteld een werkplek te hebben en had ook verteld waar die was. Ik vroeg haar of ik een keer langs kon komen en we maakten een stiekeme afspraak. Op die bewuste dag ging ik opnieuw met mijn dochtertje erheen en hadden we een fijn moment. 

Mijn vader heb ik vriendelijk verzocht mij nooit meer dronken op te bellen en mij in ieder geval een goede moeder te laten zijn. Door zijn dronken telefoongesprekken word ik vaak heel verdrietig en dat verdiend mijn kind niet. 

Het zusje van mijn moeder heb ik gezien en zij kwam met hele andere beschuldigingen aanzetten. Dingen die ik nooit eerder had gehoord. Ik heb haar een groepsgesprek voorgesteld en ze doet haar best daar in te bemiddelen. Nu heb ik afgesproken een brief aan mijn moeder te sturen waarin ik mijn excuses aanbied. Zij zal dat dan aan de familie (incl. mijn moeder) voorlezen en dan zien we daar vandaan weer verder.

Dat mijn oudste oom nog steeds een hele grote rol speelt is voor mij heel duidelijk, maar ik heb geen keuze en krijg hem er bij.
Een groepsgesprek betekend voor mij nog niet vergeven en vergeten, maar wel contact met mijn vader, moeder en zusje. 

Mocht het gesprek nooit komen en ik dus nooit kunnen aantonen dat ik geen geld heb gestolen dan weet ik dat ik alles heb geprobeerd. En dat in de kern mijn relatie met mijn ouders en zusje prima is, maar ze bezwijken voor de familie door hun beperkingen. Hoe pijnlijk ook dan zal ik het toch echt moeten los laten.

Mijn excuses moet ik aanbieden in de brief omdat dat onwijs belangrijk schijnt te zijn voor de familie en mijn ouderlijk gezin. Zij zijn van mening dat ik alles verkeerd heb gedaan en zonder excuses aan te bieden is er überhaupt geen ingang. Nu nog de woorden vinden in hoeverre ik de situatie betreur en dat zo goed mogelijk proberen te noteren.

Bloggen is voor mij niet meer zo heel nodig, waar ik eerst zeker wekelijk moest typen om mijn hoofd te legen lukt het nu ook met andere dingen. Mijn therapie helpt erg goed en ik  begin steeds meer en meer te accepteren maar ook te beseffen van welk gezin ik onderdeel ben.

Dat was het voor nu!

Lieve groetjes!