Opnieuw ging de telefoon..

Het was weer zover de telefoon ging en ik zag dat mijn vader belde. Meteen keek ik naar de klok en het was al aan het begin van de avond dus ik wist dat hij niet nuchter zou zijn. Ik nam op en hij vroeg hoe het met ons ging en of ik al klaar was met werken en onderweg naar huis was. Mijn antwoorden waren wat kort, vaag en verbaasd. Al snel rolden we in een gesprek en ik maakte de keuze om dit gesprek aan te gaan, mede omdat ik eindelijk een goede App heb geïnstalleerd waarmee mijn gesprekken worden opgenomen. Hij vond het heel erg dat ik niets van mezelf heb laten horen wetend dat zijn broer is overleden. De broers/zussen en ouders van mijn moeder zijn allemaal bij hem langs geweest om hem te steunen en zijn eigen 'vlees en bloed' heeft niet meer gebeld om te vragen hoe het met hem gaat. Ik vertelde hem dat ik het nadat ze die kleine niet hebben gefeliciteerd ook gecompliceerd vind. Er is teveel gebeurd en er hangt nog net geen billboard in mijn tuin met de tekst 'we willen je niet meer in ons leven' op allerlei manieren hebben ze mij inmiddels duidelijk gemaakt dat ze mij niet in hun leven willen dus ik begrijp dan niet hoezo ik nu mijn steun zou moeten betuigen? 

Hij vertelde erg gehuild te hebben op de verjaardag van die kleine. Ze werd 1 en hij had geld opgespaard voor een leuk cadeau en nu was hij niet welkom. Mijn zusje had een taartje gekocht en samen met mijn moeder gegeten kijkend naar de foto van ons dochtertje.. Het raakte me wat hij zei, maar ik herpakte mezelf. Ze hebben niets van zich laten horen! Ik vroeg hem wat die kleine ze heeft misdaan dat ze niet eens 1 minuut hadden gebeld voor haar. Ze hebben ervoor gekozen haar ook hierin te betrekken. Hij gaf aan haar later zelf te bellen als ze een eigen mobiel heeft, maar ik verdiende het niet dat hij mij zou feliciteren. 

Opnieuw vertelde hij mij wat voor een slechte dochter en mens ik ben en hoe ondankbaar ik ben en dat hij niet kan begrijpen dat ik zo ben geworden. Ik attendeerde hem erop dat hij mij heeft opgevoed samen met mijn moeder en dat ik ben zoals zij mij hebben gemaakt. Hij gaf al direct mijn man de schuld van mijn denken vandaag de dag. Onze verstandhouding met zijn ouders zijn ook erg gematigd. Enerzijds zei hij van mijn man te houden en anderzijds zou hij mij beeninvloeden. Hij was er zeker van dat mijn man mij zou slaan op een dag en dat ik dan wakker zou worden en zou beseffen dat ik niemand meer om me heen heb. Hij had er spijt van dat hij mij had laten trouwen met hem en zijn eigen vader zou al eerder hebben gezegd dat hij geen goed mens is. Klinkklare onzin lijkt mij..

Ik had hem zijn kleinkind afgepakt en dat zal hij niet vergeten. Hij zal mij altijd kwalijk blijven nemen dat ik politie had geroepen tijdens de zitting en ik had ze erg verdriet gedaan. Als ik zei dat ook ik erg gekwetst ben was het opnieuw allemaal mijn eigen schuld. Hij belde me om mij te laten inzien wat ik had gedaan, maar een gesprek had dus geen zin.

Hij vroeg waarom ik per se een gesprek wil met de familie van mijn moeder. Ik legde hem uit dat hij ze erbij geroepen heeft en als hij echt wilt dat het word goed gemaakt we een groepsgesprek moeten hebben waarin alles word opgehelderd. Hij zei ze nooit te hebben geroepen en niet voor mij zou pleiten. 'Ik laat mezelf niet belachelijk maken' Ik zei op mijn beurt dat hij wel degelijk hier verantwoordelijk voor is en ook mijn moeder niet heeft gestopt en gezegd dat we het als gezin wel kunnen oplossen. Hij en mijn moeder hebben zelf ons gezin compleet kapot gemaakt.

Hij zei opnieuw dat ik niet welkom was op zijn begrafenis. Dat ik misschien na enkele jaren pas zou horen dat hij is overleden, maar dat ik wel zou huilen zodra ik zijn kist zou zien? Ons dochtertje is wel welkom en ik zei hierop dat ze hem niet eens zal kennen dus vermoedelijk ook niet aanwezig zal zijn als ik van niks weet. Ik vertelde dat ik graag alles voor hem zou hebben geregeld, maar ik dat nu niet zal doen omdat hij mij meerdere malen heeft laten weten dit niet te wensen. Ook de uitvaart van mijn moeder en zusje zal ik niet mogen bijwonen. Ik vroeg hem waarom ik mijn zusje niet mag zien en hij erkende mij zo te straffen. Hij ervaart het als een straf dat ik hem zijn kleinkind ontneem en dat is een wijze van mij terug pakken.

Op de achtergrond hoorde ik mijn man een aantal keer een fluitend toontje maken daarmee wilde hij dat ik het gesprek zou beëindigen, maar ik besloot verder in gesprek te gaan. Nu werd het immers opgenomen..

De keren dat mijn vader zei dat ik zou huilen van verdriet als ik ouder was bleef ik zeggen dat ik dat niet zou doen. Ik heb alleen maar goeds gedaan en heb een schoon ziel dus niks te vrezen. Ik besefte dat ze door mij zo sterk op te stellen het idee hebben dat dit mij niet raakt. Uiteraard niet wetend hoe dit mij juist wel heeft geraakt, maar ik besloot die afstand zo te houden.

Hij liet weten binnenkort een operatie te ondergaan, maar de wijze waarop hij de zin opbouwde wist ik al dat dit gelogen is. Ik gaf er weinig aandacht aan en hij herhaalde dit meerdere malen. Op een gegeven moment confronteerde ik hem en zei dat ik hem niet geloof. De vorige keer verzon hij dat de ambulance was geweest en daarom geloof ik hem niet. Hij zei dat ik hem enkel zou geloven als hij in het ziekenhuis lag en zou overlijden. Maar hij zou iedereen kenbaar maken dat ik niet welkom ben. Ook zou hij dit melden bij de notaris en alles zal dan worden doorgegeven aan mijn zusje. Ik zei oprecht niks te horen halen als ze komen te overlijden. Ik gun mijn zusje de wereld en zal dus niet opeens mijn deel komen opeisen.. [Voor zover er überhaupt een positief saldo is..] Ik zei dat ik mijn eigen 10 euro eerlijk zou verdelen tussen mijn dochter en zusje dat dat de liefde is die ik voor mijn zusje voel, maar hij zal dit niet begrijpen.

Hij vertelde dat ze binnenkort met vakantie zullen gaan, de nieuwe bewindvoerder had dit goedgekeurd en ze zullen een aantal verre reizen maken. Ik zei hem dat ik heel blij ben voor mijn zusje en dat ik vind dat ze dit oprecht verdiend.

Ook werd hij boos om het feit dat ik hem had zwart gemaakt bij de nieuwe bewindvoerder. Ik zou hebben gezegd dat enkel hij uit is op haar geld en dat ze geen gesprekken 'mag' voeren zodra mijn vader aanwezig is. Ik legde hem uit dat de nieuwe bewindvoerder haar eigen plan trekt en dat ik dit niet heb gezegd. Ik heb haar enkel de waarheid verteld. Hij gaf aan dat nu mijn oudste oom bij ieder gesprek aanwezig is. Of dit allemaal waar is weet ik niet en kan ik ook niet achterhalen, maar het irriteert me zo! 

Als ik zei dat ik ze alleen maar geholpen heb en ook mijn man onwijs zijn best heeft gedaan zei hij dat we dit enkel voor geld deden. In ene liet hij vallen dat mijn moeder mij hier 4500 euro voor heeft betaald. Ik zou hebben 'gezeurd' bij haar en toen zou ze mij dat geld contant hebben gegeven! Ook voor iedere dag dat ze heeft gelogeerd bij me zou ik honderden euro's hebben ontvangen! Met een verbaasde stem zei ik 'als ze dat echt allemaal zegt dan moet ze echt bang zijn voor god'. Ik kon niet geloven dat mijn moeder dit echt zegt. Nooit heb ik ook maar een cent gevraagd aan haar. Ik heb wel 'gezeurd' om mijn zusje een deel van het schadebedrag toe te kennen, maar dat was niet voor mij. Ze heeft dat ook gewoon overgemaakt naar mijn zusje en niet aan mij contant overhandigd. Ik voelde me ergens ook beledigd. Bewust heb ik geen cent gevraagd. Ze was haar huis verloren en ik wilde haar alleen maar op haar gemak stellen. Ik kocht alle boodschappen die ze gewend zijn en kookte dat wat ze lekker vinden. Juist om ze te steunen en dat is dit de dank? Hoe compleet in de war ben je dat je dit soort dingen bedenkt?

Ik nam weer afscheid. Hij zei dat het onze laatste gesprek was en deze werd plotseling beëindigd toen ons kindje keihard begon te huilen doordat ze viel. 

Mij dus niks laten weten tijdens voor mij belangrijke dagen of mij bewust weigeren is mij straffen en raken voor mijn 'slechte' gedrag. 

Heb ik iets verkeerd gedaan door niets van me te laten horen terwijl zijn broer is overleden? 

Net heb ik het gesprek opnieuw beluisterd. Ik vind het fijn dat het is opgenomen, maar het is ook pijnlijk dat je vader onterecht zoveel gif spuugt.