Tijd om afscheid te nemen?

Zaterdag was zo een dag waarop ik mijn ouders en zusje enorm miste. Wie precies weet ik eigenlijk niet misschien meer de oude situatie. Het was een mooie dag en ik had in de ochtend mijn man op het werk afgezet en ging daarna de stad in met ons kindje, maar eenmaal thuis aangekomen voelde ik een bepaalde leegte. Ik werd er ook verdrietig van, maar ik probeerde me snel te herpakken en gewoon weer mama te zijn. 

Zondag had ik afgesproken met een neefje van mijn moeder. Ik heb meer contact met hem dan hij ooit heeft gehad met haar en mijn man zou een korte dienst hebben en dus vanavond mee gaan. Helaas liep het met zijn dienst anders.. zijn collega wilde eerder weg (omdat deze plannen had) en hij was bereid om dan maar tot later te blijven. Ik was best teleurgesteld, want ik had me erop verheugd om samen met hem te gaan. Ik baalde dan ook dat hij nooit een keer zegt, ehm ik kan ook niet? Maar goed dat is een discussiepunt op zich.

Ik besefte me door deze domper weer even hoe erg ik 'mijn ouders' miste en bedacht een manier om ze toch te zien. Maar ik wilde het niet stiekem doen of pas achteraf aan mijn man vertellen. Want dat verdiend hij niet. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat hij het niet wilt. Ik zag het cadeau liggen dat ik eerder had gekocht voor mijn zusje en belde mijn man op. "Vind je het OK als ik mijn moeder even bel en haar vraag of mijn zusje thuis is zodat ik haar cadeau nog kan brengen" 'Ja' "zeker?" 'jahoor'. Ik belde meteen mijn moeder.. Niemand nam op.. Ik wist eigenlijk al dat ze met haar familie was en ik twijfelde of ik opnieuw moest bellen, maar ik wilde het zo graag en belde mijn zusje, maar daar ben ik nog steeds geblokkeerd. Ik deed het toch, ik belde mijn moeder opnieuw.. Ze nam na een tijdje op 'Ja'.. Ik deed mijn verhaal en ze zei dat ik beter volgende week langs kan komen want dan is mijn vader er ook bij. Mijn zusje vroeg op de achtergrond wat ik voor haar had en we hingen al snel op. Ik heb mijn man een terugkoppeling gegeven van dit gesprek, maar ik kreeg weinig respons.

Weer een dillema.. Ga ik dan komend weekend gepland erheen? Mijn man moet dan opnieuw werken en zou toch niet mee willen gaan. Bied ik hiermee mijn excuses aan voor mijn slechte gedrag aan mijn ouders? Wil en kan ik ze het vergeven? Ook al blijven zij vinden dat enkel ik fout was? Neem ik ze het niet meer kwalijk dat ze die kleine erin hebben betrokken? Of ga ik dan afscheid nemen?

Tijdens mijn therapie sessie hebben we het ook besproken en weet ik eigenlijk dat mijn moeder van alle kanten onder druk staat en niet de kracht heeft om daar tegenin te gaan ook al zou ze het anders willen.

Wil ik dat dit zomaar weer goed komt? Daar is toch veel te veel voor gebeurd. Ik moet nu ook rekening houden met mijn man en kind. Ik wil ook niet dat zij later na een paar jaar beseft dat mijn vader dronken zoveel kwetsende dingen zegt. Het liefst wil ik voor nu alleen contact met mijn zusje, maar dat mag niet.

Toevallig kwam ik meer spullen tegen in huis en heb ik bedacht toch even langs te gaan om alles af te geven..