Daar gaat ze dan. Voor de allerlaatste keer. Nog één keer naar haar inmiddels zo vertrouwde school. De afscheidsavond is geweest, de eindmusical is opgevoerd en de laatjes van haar tafel zijn leeg. De basisschool zit erop. 

Het is alweer even geleden dat ik hier iets gepost heb. Met een gebrek aan energie en inspiratie is het lastig schrijven. Na een oproep op Facebook heb ik die inspiratie wel. In deze 'Week Tegen Pesten' deel ik graag mijn verhaal met jullie.

Lieve Tristan,

Ik zit nu op het bankje in de speeltuin achter ons huis. De zon schijnt aangenaam, vogels fluiten vrolijk en onze kat struint nieuwsgierig door de struiken. Celine en Tristan vermaken zich. Ze rennen rond, voetballen wat, frisbeeën wat en genieten van het mooie weer. Kortom, dit klinkt als een perfecte dag. Als de reden dat we hier nu zitten niet zo verdrietig zou zijn, was het misschien wel een perfecte dag.

"Dag mam"! Met een klap slaat de voordeur dicht. Normaal zou ik naar de deur lopen en vertellen dat de deur ook wel dicht gaat als ze hem iets zachter achter zich dicht trekt, maar ik doe het niet. Met gemengde gevoelens kijk ik haar na, als ze samen met een vriendje het tuinpad afrent om te gaan spelen. Met haar bijna 7 jaar is het al een hele dame, vindt ze zelf. Groot genoeg om alleen buiten te spelen. Groot genoeg om vooral veel zelf te doen en vooral: groot genoeg om steeds een stukje meer onder mijn vleugels vandaan te komen.

Vele scholen en peuterspeelzalen hebben er één. Een logeerbeer. Zo ook de peuterspeelzaal van mijn zoon. Puk, heet deze. Een gele pop, met een blauw gestreept mutsje. De komende tijd gaat Puk uit logeren. En vandaag is Tristan aan de beurt.