Voor de allerlaatste keer

Daar gaat ze dan. Voor de allerlaatste keer. Nog één keer naar haar inmiddels zo vertrouwde school. De afscheidsavond is geweest, de eindmusical is opgevoerd en de laatjes van haar tafel zijn leeg. De basisschool zit erop. 

Ik weet nog dat ik haar 8 jaar geleden aan de hand meenam naar school. Klaar voor een nieuwe fase. De basisschool. Groep 1. Met een brok in mijn keel bracht ik mijn kleine meisje naar die veel te grote school. Na de peuterspeelzaal een hele nieuwe fase. Ze was er klaar voor, want met een grote glimlach zwaaide ze me uit. 

De basisschool. Ze leerde er kleine dingen, zoals veters strikken en haar jas dicht doen, maar ook grote dingen als lezen en schrijven. Ze leerde er samen spelen, samen werken. Er werd gelachen om grapjes. Er waren tranen om ruzietjes en pijn. Het hoorde er allemaal bij. En al deze ervaringen vormden haar tot het meisje dat ze vandaag de dag is. Een lief meisje. Maar ook een gevoelig meisje. Dat maakt haar kwetsbaar, maar ook puur. 

Nu mag ze al haar ervaringen meenemen naar een nieuwe school. Het voortgezet onderwijs. Ze heeft er zin aan, maar toch ook weer niet. Want na al die jaren afscheid moeten nemen van je vertrouwde klas valt niet mee. Haar klas, waar ze geaccepteerd werd zoals ze is. Afscheid nemen van je vertrouwde school en je vertrouwde leraren blijft lastig. De afgelopen dagen vloeiden er dan ook meerdere tranen. En dat mag. Het is ook spannend. Ik voel met haar mee. Ik voel haar spanning, haar onzekerheid. Zo'n nieuwe school is gewoon mega spannend. Zeker voor een meisje als Celine. 

Ik hoop oprecht dat ze haar plek gaat vinden op de middelbare school. Dat haar ADD haar niet teveel in de weg gaat zitten. Dat ze haar draai gaat vinden in haar nieuwe klas. Dat haar nieuwe klasgenoten haar ook accepteren zoals ze is. Dat ze de ruimte krijgt om zichzelf te blijven, haar eigen gevoelige, pure ik. 

Maar eerst nog een paar uurtjes naar de basisschool. Afscheid nemen van elkaar. Afscheid nemen van een tijdperk. Straks stapt de hele klas op de fiets en fietsen ze voor de laatste keer van het schoolplein af. Een nieuw leven tegemoet. 

En ik kijk toe. Waarschijnlijk wederom met een brok in mijn keel. 

Kun je ook lezen: "Mijn pestverhaal: het is ect geen spelletje".