Gastheer van de logeerbeer

Vele scholen en peuterspeelzalen hebben er één. Een logeerbeer. Zo ook de peuterspeelzaal van mijn zoon. Puk, heet deze. Een gele pop, met een blauw gestreept mutsje. De komende tijd gaat Puk uit logeren. En vandaag is Tristan aan de beurt.

Het is een gezellige drukte in het lokaal als ik Tristan op kom halen. Op dat moment is het altijd even zoeken waar Tristan nu is. Lang hoef ik vandaag niet te zoeken, want al snel staat hij achter me, in zijn ene hand een veel te grote koffer, in zijn andere hand een pluchen pop: Puk! "Puk mag bij mij logeren", roept hij glimmend van trots. Enthousiast begroet ik mijn zoon en onze logé voor de komende nacht.

Met de koffer en Puk op schoot vertrekken we naar huis. Tristan is onverminderd enthousiast. Puk is lief, Puk is leuk, Puk wordt compleet de hemel in geprezen. WoefWoef (favoriete knuffel), pak je koffers maar! Onderweg bespreken we wat we allemaal gaan doen met Puk, want we willen het natuurlijk wel gezellig maken voor onze gast. Puk mag mee spelen, Puk mag mee Celine ophalen: genoeg te doen. Dat belooft veel goeds! 

Thuis slaat Tristan om als een blad aan de boom. Zijn enthousiasme van een half uur geleden is als sneeuw voor de zon verdwenen. Puk wordt op de bank gelegd en daar mag hij lekker blijven liggen. Puk is stom, Puk mag niet logeren en Puk moet al helemaal niet denken dat hij in Tristan zijn bed mag slapen. Stel je voor, nee, Puk mag lekker onder zijn bed slapen. Nu ken ik deze buien van mijn zoon en neem het allemaal niet zo nauw. Meestal zijn ze na een paar minuten weer over.

Al mijn inspanningen ten spijt, een half uur later ligt Puk nog steeds op de bank. En dat blijft zo. Tristan speelt met zijn auto's, Puk ligt op de bank. Tristan speelt met WoefWoef, Puk ligt op de bank. Tristan maakt een puzzel, Puk ligt op de bank. Het begint er meer en meer op te lijken dat ik mijn inspiratie voor het dagboek van Puk ergens anders vandaan moet halen. Ik kan toch moeilijk de waarheid vertellen en schrijven dat Puk de hele middag slaapkopje heeft gespeeld.

Net als ik het op wil geven en de website van Google al open heb staan om mijn creativiteit voor het dagboek een boost te geven, zie ik vanuit mijn ooghoeken dat Puk niet meer op de bank ligt. Tristan zit voor de bank, met Puk op zijn schoot. Zorgvuldig trekt hij Puk zijn kleertjes uit en stopt ze in de koffer. Misschien wordt het toch nog wat! Puk krijgt zijn pyjamaatje aan en zijn tandjes worden zorgvuldig gepoetst. En daarna is het tijd om... te slapen. Puk hoeft niet bang te zijn voor slaaptekort, want de rest van de middag ligt hij weer eenzaam op de bank. Ik doe nog een poging om hem samen met Tristan naar de Paw Patrol te laten kijken, maar ook dat is na vijf minuten gebeurd. Puk slaapt weer en blijft slapen. 

Bedtijd breekt aan en zowaar mag Puk mee naar boven. Een verhaaltje luisteren, een liedje luisteren en dan. lekker slapen. Ik stop Tristan en Puk lekker in, geef Tristan een nachtzoen en wens ze welterusten. Ze lijken lekker te gaan slapen, maar als ik een half uur later mijn hoofd nog even om de deur steek, zie ik dat Puk alweer uit bed verbannen is. Hij hoeft nog net niet onder het bed te slapen. En, gelukkig voor Puk, hij heeft gezelschap. Maar niet van WoefWoef, die ligt lekker in Tristan zijn armen te slapen.

Ik wens Puk meer geluk bij zijn volgende gastheer.