Mijn laatste post ging over een missed abortion en tumor op mijn linker eierstok. Na die exercitie werd ik heel snel weer zwanger (zeg gerust verrassend snel). Na 5 dagen namen m’n testen al af en snel was miskraam #5 een feit. Onderzoek was al gestart en helaas gaf dat geen duidelijke oorzaak.

En zo zaten we in de achtbaan 🎢  Na een zwangerschap, ontdekken dat die niet vitaal was en het opwekken van een miskraam, volgde een scherpe bocht en kwam er nóg een afdaling. En het karretje ging hard. Na het horen dat de tumor op mijn eierstok wel heel hoog scoorde op kwaadaardigheidskans, mochten we meteen bloedprikken op tumormarkers. De uitslag kregen we dezelfde avond (zo’n lieve, betrokken arts, die zat dus na dr dienst nog dit soort telefoontjes te plegen!). Aantal waarden die op eierstokkanker kunnen wijzen waren wel verhoogd: hcg en ca-125. Maar ja, ik was ook nog een beetje zwanger. Daarvan gaan ze ook omhoog 🤷🏻‍♀️

De gynaecoloog die de echo maakte om er zeker van te zijn dat ik mijn miskraam mocht opwekken, zag nog iets anders: een cyste. Op, in of rond mijn linker eierstok, dat kon ze niet goed zien. Met het aankleden zei ik nog: “maar 9 vd 10 keer stelt zo’n cyste toch niets voor?” Het antwoord was vaag: “nee, maar te zien aan de grillige wanden, zit ie er al een tijdje.” Ze zou een foto ervan laten zien aan een collega. Wat daar het precieze doel van of vervolg op was, bleef eveneens vaag. Maar dat zou niet lang duren …

We zijn er klaar voor: een broertje of zusje voor Sam! In november was ik al ns zwanger, wat wederom een (3e) vroege miskraam werd. 3x … Die voelde ik wel. Dus namen we een korte pauze. In april mocht ik weer een positieve test vasthouden en dit keer leek het goed te gaan … De weken verstreken en ik voelde me “lekker” zwanger: moe & misselijk vooral. M’n testen liepen op (lichtelijke obsessie 😅) en ik verloor geen bloed. Dat stemt positief!

Goed, kind is inmiddels 1,5, dus tijd voor een post over de kraamweek 🤪

Ik werd dus opgenomen vanwege zwangerschapsvergiftiging. En na het gejank om m’n bank (die miste ik, niet m’n bed, niet m’n kat, de bank … 🫣) gingen we toch maar slapen. Ik ‘s nachts een keertje plassen (welke zwangere vrouw niet?!) en toen ik terug in bed lag, bleef ik plassen. Man wakker gemaakt met de woorden “er komt iets uit!” Half slapende reactie “eh, wat dan?” “Nou, iets wat niet hoort!”. Verpleegkundige bellen, hoop gecheck, kon geen vruchtwater zijn, dus ga maar slapen. Raar verhaal, wat is het dan wel?! Maar goed joh, ik wil best nog even slapen. 

Goed, volgende post! 

Omdat ik soms zelf ook graag even een verhaal “af” lees, hier direct het vervolg van Sam zijn klompvoetjestraject tot nu toe. 

Nou, klompvoetjes dus … Bijgaand niet de knapste foto van Sam, maar hier zie je wel goed hoe dat er dan uit ziet.