Hoe ik even dacht dat ik je moest achterlaten

En zo zaten we in de achtbaan 🎢  Na een zwangerschap, ontdekken dat die niet vitaal was en het opwekken van een miskraam, volgde een scherpe bocht en kwam er nóg een afdaling. En het karretje ging hard. Na het horen dat de tumor op mijn eierstok wel heel hoog scoorde op kwaadaardigheidskans, mochten we meteen bloedprikken op tumormarkers. De uitslag kregen we dezelfde avond (zo’n lieve, betrokken arts, die zat dus na dr dienst nog dit soort telefoontjes te plegen!). Aantal waarden die op eierstokkanker kunnen wijzen waren wel verhoogd: hcg en ca-125. Maar ja, ik was ook nog een beetje zwanger. Daarvan gaan ze ook omhoog 🤷🏻‍♀️

De waarden maakten de arts niet meer bezorgd dan ze al was, dus soort van goed nieuws. 4 dagen later volgde een CT-scan, waarvan we de uitslag ook dezelfde dag nog kregen: géén uitzaaiingen. Kijk, daar kunnen we wat mee. Dit maakte ook dat de arts een kijkoperatie aandurfde. Met een overduidelijke kinderwens was minimaal gerommel rond de voortplantingsorganen natuurlijk het beste. 

Natuurlijk was het goed nieuws en even was ik enorm opgelucht. Maar tegelijkertijd was ik ook bang. Zó bang. Doodsbang eigenlijk gewoon. Vooral om mijn lieve kleine vriend Sam zonder moeder achter te moeten laten. De prognose van eierstokkanker is niet best: slechts 38% leeft nog 5 jaar na de diagnose. Ik heb zelfs overwogen me niet te laten behandelen. Sam is nu nog maar 2 (en een beetje) en als ik snel zou sterven, zou ie zich mij niet herinneren en me minder missen. Zo redeneerde ik. Achteraf gezien ben ik blij dat dat slechts een gedachte was …

De eerstvolgende maandag was ik al aan de beurt: kijkoperatie voor verwijderen eierstok + eileider. Voor m’n gevoel eenmiljoenmiljard buisjes bloed ingeleverd voor wetenschappelijk onderzoek (ze zoeken echt heel hard naar een manier om die slechte prognose op te krikken en ik help daar graag aan mee) en de OK op. Uurtje later alweer wakker, dat ging snel en soepel! Aan het einde van de dag kwam de arts nog even netjes langs en ze had verder niets geks gezien. Ik vissen natuurlijk: “lijkt het dan mee te gaan vallen?”. Ze maakte zich wel wat minder zorgen, maar was bij aanvang dan ook wel héél bezorgd. Daar kun je precies helemaal niets mee. Het was aan de patholoog. 

Ik ben dezelfde avond naar huis gegaan. Mocht een nachtje blijven, maar eigenwijsje wilde dat niet. Die eigenwijs ben ik zelf overigens 😅 Door pijn die avond wel spijt van gehad, maar de volgende dag op m’n eigen bank met serietje op, was dat wel over. En het grote afwachten was aangebroken. De patholoog had 2 weken nodig om een oordeel te vellen: wat voor weefsel is verwijderd? Is het wel of geen kanker? Week 1 ging verassend vlot: beetje bankhangen, tv kijken en met lieve, bezorgde vrienden en familie appen. Ik herstelde snel en goed! Week 2 werd spannender: zou ze eerder bellen? Wanneer? Op maandag waren de 2 weken voorbij en die dag maakte ik mezelf gek: ze belt niet. Waarom belt ze niet? Zou ze eerst een behandelplan maken met collega’s zodat ze meteen wat kan “geven” als ze me het super slechte nieuws brengt? Dinsdag was ik alweer rustiger, had ik bedacht dat ze het wel zou vertellen bij de afspraak die we donderdag hadden staan. 

En toen belde ze: “Ik heb goed nieuws, je hebt geen kanker. Het is een borderline tumor, dat is geen kanker.” Waarschijnlijk zei ze dat bewust twee keer 😉 Een borderline tumor zit tussen goed- en kwaadaardig in. Goed eraan is dat het zelden uitzaait. Mijn eierstok -met de tumor erin- was nog heel bij verwijderen en dus is dat onding daar gebleven. En er nu dus uit. Ik ga NIET dood! Wel kan ie terugkomen op de andere eierstok, dus ik blijf onder controle. Maar ik blijf óók bij Sam. Man, wat een opluchting …