Kraamweek met biefstuk en wijn

Goed, kind is inmiddels 1,5, dus tijd voor een post over de kraamweek 🤪

Van de eerste nacht weet ik eigenlijk weinig, alleen dat mijn man alles deed en dat die zó handig was met dat kleine babytje dat ik gelijk dacht: ik sta met 3-0 achter. 

De volgende dag begon de routine van controles: bloeddruk bij mama, gewicht bij Sam. De eerste 2 dagen was Sam z’n gewicht te laag en mijn bloeddruk te hoog. Op dag 3 haalde meneer mij in werd ontslagen (stoere, sterke vent 💪🏻). Gelukkig mocht ie wel bij mij blijven - uiteraard. En pap ook. 

Op dag 4 kreeg ik kraamtranen, precies volgens het boekje. Toen ze de hielprik moesten herhalen nadat ze bij de eerste z’n voetje helemaal blauw hadden geknepen, heb ik op de gang zitten janken alsof ík de baby was 😅😂

In de avond werd ik hartstikke ziek. Misselijk, duizelig, naar gewoon. En ik was doodsbang, dacht: ga ik alsnog wat krijgen van die zwangerschapsvergiftiging, ik ga dood en dan heeft Sam geen mama meer … Het viel mee, het bleek van de stuwing te zijn. Het leek de verpleegkundige wijs dat ik die nacht even door en dus alleen sliep. Je raadt het al: weer janken. 

Dag 5 en 6 werden, net als dag 3 en 4 al trouwens, gekenmerkt door valse hoop op naar huis mogen, teleurstelling dat dat nog niet mocht, zoeken naar de juiste dosering bloeddrukmedicatie en maar wat aanrommelen op de kamer. 

Achteraf gezien was het eigenlijk heerlijk rustig (ook nog Corona, dus geen bezoek), overzichtelijk en zelfs wel gezellig. Ook is het constant ‘onder de knop’ hebben van professionele hulp eigenlijk een zegen. Toch wilde ik alleen maar weg, naar buiten ook heel graag 😇 

Dag 7 mocht dat en reed ik éin-de-lijk met die maxicosi op schoot het ziekenhuis uit! Dus eh ja, dat was onze kraamweek eigenlijk … 🤷🏻‍♀️