Daar kwam je dan, kleine man

Ik werd dus opgenomen vanwege zwangerschapsvergiftiging. En na het gejank om m’n bank (die miste ik, niet m’n bed, niet m’n kat, de bank … 🫣) gingen we toch maar slapen. Ik ‘s nachts een keertje plassen (welke zwangere vrouw niet?!) en toen ik terug in bed lag, bleef ik plassen. Man wakker gemaakt met de woorden “er komt iets uit!” Half slapende reactie “eh, wat dan?” “Nou, iets wat niet hoort!”. Verpleegkundige bellen, hoop gecheck, kon geen vruchtwater zijn, dus ga maar slapen. Raar verhaal, wat is het dan wel?! Maar goed joh, ik wil best nog even slapen. 

Volgende ochtend opgehaald voor plaatsen ballonnetje. Dat bleek niet meer nodig. Het was wel vruchtwater. Dus weer terug naar de kamer (het was een beetje druk ofzo 🤷🏻‍♀️).

Volgende ochtend verpleegkundige aan de deur “we gaan naar beneden”. Oh, ok, das goed … Dus ik in die rolstoel. Dat vond ze maar gek, of ik m’n spullen niet mee moest nemen. Ja, ook goed. Manlief snel alles inpakken. 

Pas toen we de bevalkamer inrolden (hadden ze geen rolstoel voor nodig gehad trouwens), besefte ik: ik kom hier weer uit met m’n kind, ik ga naar beneden om te bevallen! 💪🏻 Ontsluiting gecheckt, was al 3 cm, dus baarmoedermondverwekers bleken ook niet meer nodig. Door naar de weeënopwekkers! 

Toen gingen we maar Yathzee spelen, om de tijd te doden. Ik kreeg al vrij snel regelmatige weeën en iedereen was tevreden. Toen ik net tegen m’n man had gezegd dat het wel te doen was, omdat er steeds pauze was, dacht mijn lijf: haha, pauze? Grapje zeker? Weeënstorm. Ik stikte bijna in m’n eigen onophoudelijke gepuf 😝 Na een uur vond ik het wel welletjes en vroeg ik een ruggenprik, die ik vrij snel kreeg gelukkig (het kan dus wel dames, onthoud dat!). 

Uurtje later komt verpleegkundige terug om de weeënopwekkers weer terug aan te zetten. De assertieve mamaleeuw in mij was wakker dus ik zei “dacht het niet”. “Hoezo niet?” “Omdat ik het gevoel heb dat dat niet meer nodig is” Enfin, ze wist het goed gemaakt: ze ging ontsluiting checken en als die genoeg was hoefde ik niet meer, anders wel. Goeie deal. Nog geen 10 seconden later een verbaasd koppie tussen m’n benen vandaan: je hebt al 10 cm!

Toen gingen we persen. Dat lukte natuurlijk niet zo goed met net een ruggenprik in m’n mik (figuurlijk uiteraard). Uurtje rustig meeduwen. Uurtje nog wat harder meeduwen. Toen moest het echt gebeuren. Gadver wat deed dat zeer. Maar goed, het is niet of je een keuze hebt he?! 😛 Sam z’n hartslag schoot ineens omlaag en toen de verloskundige zei “als ie bij de volgende wee niet komt, gaan we helpen”. Bij de volgende wee kwam ie niet, dus ik dacht al: nou, helpen it is. Maar, toen kwam er ineens een laatste zetje vanuit mijn lijf. Heb ík geperst? Niet echt. Dat deed m’n lichaam. Maar daar was je! Lieve kleine Sam 🥰 Echt hoor, alle clichés zijn waar. Instant love.

Veel te klein (2600 gram bij 37 weken), met een hartruis en lage bloedsuiker. Maar wat deed je het goed en wat was je mooi en lief. Gosh, wat hield ik meteen van je. Na een goeie douche, mochten we naar de kraamsuites (die titel mogen ze met recht voeren in Amphia Breda) en van je genieten. 

Over de kraamtijd de volgende keer maar weer (is lang genoeg zo he?!)