Lente van 2009. Mijn beste vriendin belt me op en verteld me dat ze haar vader is verloren aan een depressie, hij zag het nit meer zitten. Vreselijk om mn maatje zo in en in verdrietig te zien en toch zo sterk te blijven. Wat kan je het goed vertellen en wat zeg je mooi dat papa eindelijk rust heeft.

Wij hebben echt een hele lieve en fijne gastouder. Mijn vriend moet maandat tot en met vrijdags om 6 uur thuis weg rijden en wanneer ik een vroege dienst heb ook. Gelukkig is dit bij mij niet dagelijks want ik werk in de zorg. Maar om 6 uur sochtens... vind dan maar eens iemand die er voor je uit wil, of je kind iedere keer een avond er voor al wil hebben zodat hij kan blijven slapen... Erg lastig. Maar gelukkig is onze gastouder niet te beroerd en wil zo af en toe best om 6 uur paraat staan om onze kleine ondeugd op te vangen. Vaak legt ze hem dan nog gewoon weer in bed en slaapt hij verder tot 8 uur. De meeste gastouders willen ook dat je een vaste dag afneemt, ook hierin is zij absoluut niet moeilijk en als mijn kleine man een week 3 x komt en de andere week helemaal niet is het helemaal prima! Daarnaast is onze gastouder ook ouder en kind coach. Hardstikke fijn natuurlijk om bij terrecht te kunnen wanneer je vragen hebt over opvoeding of andere dingen waar je tegen aanloopt. Waar ik vooral tegenaan loop is dat ze zich ongevraagd bemoeid met de opvoeding van onze kleine man en bepaalde dingen dubbel gaat checken. Bijvoorbeeld als ik mijn zoontje sochtens vroeg breng steld ze een vraag en luisterd ze heel aandachtig naar mijn antwoord. Wanneer ik savonds thuis kom van werk en mijn vriend heeft onze zoon opgehaald heeft zij hem de zelfde vraag gesteld waarbij zij mijn antwoord wel eens aan hem voorlegt en uitgebreid een analyse er van maakt wat ze daar dan precies van vind en mij soms zelfs af valt en op een bepaalde manier tegen mijn vriend praat alsof ze vind dat ik het allemaal niet zo goed weet. Erg fijn voor je zelfvertrouwen maar wanneer ik haar daar op aanspreek ontkent ze in alle talen. Dus tegenwoordig wanneer zij mij een vraag steld bel ik daarna mijn vriend om even de lijn recht te trekken zodat er geen onduidelijkheden ontstaan en we het zelfde antwoord geven. Erg lastig dus maargoed zo'n flexibele gastouder heb je ook niet zo 1,2,3 terug dus we doen het er maar mee en het bemoeien, merk ik nu, gaat het ene oor in en het andere oor weer uit.. meestal. Natuurlijk blijft er wel eens iets hangen maar daar hebben mijn vriend en ik het dan over en besluiten we ook dat we het er bij laten en blij mogen zijn met zon flexibele gastouder. Verder is het een schat van een mens, gaat ze iedere keer wandelen en leuke dingen doen met de kinderen en maakt ze foto's en filmpjes (met toestemming :P) en knutseld ze zelfs al met onze kleine man (hij is tenslotte pas 10 maanden en komt er pas een half jaar) Alleen het stukje bemoeien en mij af vallen is soms even lastig om aan de kant te schuiven.

Oh wat ben je soms boos!
Mijn kleine man heeft een behoorlijk pittig karakter. Heerlijk, ik hou er van.
'dat heeft hij van jou' zegt mijn moeder dikwijls.. 'jij wist ook precies wat je wilde.. en nu nog'
Dan bedenk ik me dat mijn moeder het dus ook niet altijd makkelijk had met mij.
Dat besef ik nu pas. Wat een eigen wil heeft mijn kleine man van bijna 10 maanden.
Wanneer een een paar stukjes brood op zn bordje liggen propt hij het liefst alles tegelijk naar binnen.
Met veel geduld steeds zn handje even weg duwen en zeggen:"Nee 1tje gelijk".
Maar ooh wat wordt hij dan soms boos! Dan duwd hij mn hand weg en kijkt kwaad en schreeuwd een keer.
Soms moet ik er inwendig om lachen, wat schattig zon kleine driftkikker maargoed er om lachen geeft natuurlijk niet het goede voorbeeld dus we doen hard ons best om ons gezicht in een plooi te houden en met veel geduld door te zetten.
En jeetje als hij wakker is en uit bed wil en we er niet meteen zijn dat gaat er toch een lucht alarm af!
En het is niet zo dat wij vanaf het begin bij iedere kik naast zn bedje stonden maar blijkbaar heeft het niet geholpen.
Soms word ik er wel eens moedeloos van en denk ik:" Kind, ik kom er aan, geduld, je weet dat ik er aan kom want dat doe ik altijd.
Het vechten tegen zn slaap is ook iets van de laatste tijd. Hij is dan zoooo moe, kleine oogjes, rode oortjes en wrijven door zn gezichtje en trekken aan zn oortjes. Alle tekenen dat het tijd is om te gaan slapen. Alleen vind hij van niet.
Soms is de enige oplossing om hem maar even te laten krijsen tot het punt dat hij bijna overstuur raakt en om dan zn tutdoekje naast zn gezichtje te leggen, speentje in zn mond, muziekje weer aan en weer weg gaan. Dan geeft hij pas op.
Wat ben je soms boos kindje! Mama en Papa zijn er voor je... echt lieverd, we komen er aan

Lief klein kindje.

plotseling tranen...

Mn eerste opdracht.. waaronder een blog en twee reacties schrijven.

Eigenlijk is het een vraag maar in zo weinig woorden kan ik het denk ik niet kwijt.

7 januari, een nacht niet geslapen door verkoudheid, s'ochtens nog naar de verloskundige geweest voor controle en alles was prima. Ik krijg advies om een neusspray te halen voor jonge kinderen en over hoe verder als mn beebs zich niet meld binnen nu en een week want jaa morgen ben ik uitgerekend. Maar mn uk zit nog rustig.

Vriendinnen om me heen werden zwanger en dan krijg je de bekende vraag: en wanneer gaan jullie aan kinderen denken? Heel laconiek reageerde ik in januari: "ooh binnen nu en twee jaar denk ik. Eerst school (hbo deeltijd) maar afmaken enzo he". ik vergeet het nooit meer 11 mei 2012, ik voelde me al een tijdje moe, hangerig, beroerd en volgens mijn vriend was ik behoorlijk kort door de bocht (een kort lontje dus) Maar dit weet ik allemaal aan mijn knie operatie die ik eind februari heb gehad.