Mijn bevallingsverhaal

7 januari, een nacht niet geslapen door verkoudheid, s'ochtens nog naar de verloskundige geweest voor controle en alles was prima. Ik krijg advies om een neusspray te halen voor jonge kinderen en over hoe verder als mn beebs zich niet meld binnen nu en een week want jaa morgen ben ik uitgerekend. Maar mn uk zit nog rustig.

Ik ga naar huis, regel nog wat dingetjes en ga naar de kruidvat voor de neusspray. Bij de kassa krijg ik ineens krampen in mn onderbuik.. aj zou dit n wee zijn? Geen idee we zullen zien. Ik vergeet het weer en ga naar huis, ik ga op de bank liggen, even n dutje doen.. het is ongeveer 14:00 wanneer ik weer "kramp" krijg.

Laat ik gaan klokken.. om het kwartier.. om de tien minuten maar steeds niet langer durend dan 40/55 seconden en verder is het nog prima te doen. Tegen 16:00 vriendlief een appje gestuurd met: lief volgens mij is het begonnen <3. antwoord: ohw f*ck moet ik thuis komen? nee dit kan nog wel ff duren, werk maar gewoon tot 17:00 door mocht t hard gaan ineens dan hoor je van me. antw: oke lief succes en als er iets is gelijk laten weten oke!

Langzamerhand moet ik steeds meer moeite doen om de pijn op te vangen. Ik ga nog rustig aan het koken want tjah.. de weeen komen nog niet om de 5 minuten en we moeten straks toch eten. Ik neem me voor om na het eten de verloskundige te bellen.

Zo gezegt zo gedaan. Nog even gegeten met tussedoor een aantal weeen. De verloskundige zegt: ga even lekker douchen, blijf klokken en bel me rond 21:00 nog een keer tenzij de weeen eerder om de 4 minuten komen.

Wederom zo gezegt zo gedaan maar om 21:00 nog steeds om de 8 a 14 minuten. Al wel wat korter op elkaar maar nog niet snel genoeg. Dus we bellen de verloskundige. Haar woorden: och meisje, ik hoop voor je dat het nu dan doorzet of dat het even afzwakt zodat je even kunt slapen, bel zowiezo morgenvroeg om 08:15 nog een keer en wederom tenzij het eerder doorzet natuurlijk

Wat denk je.. t ging gewoon zo door... om de 10 minuten ongeveer en steeds net geen minuut. Een waardeloze nacht.. op de bank geslapen omdat ik niet in bed kon liggen, ik had behoorlijke rugweeen. Tussen 3 en 4 heb ik een half uurtje geslapen en dat was het. Om 08:15 de vk gebeld. Ik kreeg gelukkig een andere aan de telefoon. Die van de vorige avond vind ik niet zon fijn mens. Deze is erg lief en zei "Ik ben er rond kwart voor 9 dan zullen we eens kijken hoe je er voor staat."

Kwart voor 9 gaat de deurbel.. mn zwangere vk. Een beetje ongemakkelijk ga ik liggen en zij voelt hoe ver we op weg zijn. Baarmoedermond totaal verweekt. dat is goed! 1 cm ontsluiting. Wat! 1cm maar! ik ben al ruim 19 uur bezig.. pfff! Tja zegt ze, kan wel even duren bij een eerste. Weet je wat, ik kom rond 15:00 nog een keer bij je kijken, mocht het voor die tijd niet meer gaan, je wilt iets weten of wat dan ook gewoon bellen dan kom ik direct.. maar niks hoor.. t gaat langzaam aan iets sneller met de weeen maar ik raak onderhand dood en dood op. Om 15:00 gaat wederom de deurbel.. de verloskundige weer. Laten we nog maar een keer kijken. een kleine 2 cm. Het schiet niet op en de verloskundige ziet ook dat ik uitgeput raak. Ze vraagt me of ik vanavond naar het ziekenhuis wil voor pijnstilling. "Ja graag." en welke pijnstilling zou ik dan willen? In eerste instantie ging ik voor petidine omdat ik erg opzag tegen een ruggenprik en mn verloskundige vind het prima. Ze zegt: "ik kom om 6 uur nog een keer kijken en dan gaan we ook alles meteen regelen want voor pijnstilling kun je vaak pas in de avond terrecht maar mocht het wederom niet gaan of wat dan ook dan graag bellen en kom ik er aan."

Na een paar hele heftige weeen weet ik niet meer hoe ik ze op moet vangen en ben ik compleet overstuur dus om 16:30 bel ik huilend de verloskundige op en vertel haar dat ik niet meer kan

Binnen 5 minuten staat ze voor de deur. "laten we nog een x kijken. oke ruim 2 cm ontsluiting. Wat wil je? petidine? ruggenprik? jou keuze." Ik zeg: al zet je me 6 ruggenprikken het kan met niet schelen.. ik kan niet meer!" haar antwoord: "Dat lijkt me een goede keus hoewel 6 wel een beetje veel is."

Zij regelt met het ziekenhuis dat we er aan komen en mn vriendlief pakt mn vluchtkoffer, smeert gauw wat broodjes en pakt wat spullen voor zichzelf in en we gaan op weg naar het ziekenhuis nadat we de vk heel hartelijk hebben bedankt en ze wenst ons succes.

In het ziekenhuis aangekomen kan ik niet meer.. ik kan alleen nog maar huilen en ik word meteen in een rolstoel gezet en naar de verloskamer gebracht. Hier word ik voorgesteld aan een verloskundige en een verpleegkundige. Lieve mensen die samen met mij de weeen opvangen tot ik een beetje ben gekalmeerd. Ik wordt aan de ct scan gelegt en gelukkig is alles goed met mn uk. Ik mag nog even zelf naar de wc en dan word de ruggenprik gezet door een lange chinees met roze crocs aan (serieus) en dit viel reuze mee. Onderhand werd er gewisseld van dienst dus een andere verloskundige en een andere verpleegkundige. Er word mij verteld dat ik een ruggenprik krijg om de pijn te onderdrukken in de hoop dat ik wat slaap kan krijgen. Dan worden morgenvroeg om 8 uur de weeen opgewekt en word ons kindje geboren.

Helaas... helaas.. de ruggenprik werkt alleen links.. aan de rechterkant voel ik alles nog. Dus word het draadje van de ruggenprik iets terug getrokken in de hoop dat nu ook mn rechterkant verdoofd word.. tja alleen mn been en bil maar in mn buik voel ik werkelijk alles nog rechts.. maar dit was alles dat ze konden doen. In overleg krijg ik ook nog een spuit petidine toegedient.

Alles werd wazig en ik heb geslapen... een uur... toen werd ik gillend wakker van de pijn. De verloskundige komt kijken en zegt: "meid je zit al op 8 cm!" maar ook van 8 tot 10 cm duurde het weer even. Qua tijd ben ik het vanaf daar kwijt, wat ik me herrinner is dat ik op mn zij ben gelegd omdat mn beebs nogal aan het schoppen was rechts en na nog een paar keer kijken hoever ik was zei de verloskundige: "meid ga maar eens rustig en voorzichtig meepersen." God wat een opluchting om niet meer te hoeven opvangen maar om mee te mogen persen! Het scheeld een heleboel zeg.

Ik voel hoe de onderkant van het bed word weg gehaald, beugels op het bed worden geplaatst.. ik voel alleen niet dat mn benen erin worden gelegd vanwege de ruggenprik haha.

Ik mag persen, ondertussen schiet mn infuus bijna uit mn arm door dat de verpleegkundig met iets er achter blijft haken.. ik merk er niks van zie alleen een rode arm. Dan ineens word er geroepen dat er iemand mee moet helpen duwen op mn buik want mn kleintje krijgt t benauwd. Dit geeft mij de kracht om nog harder te persen.. mn kindje was in nood!!Mmn vriendlief hielp me enorm door zn arm en hand in mn nek te leggen en te zeggen dat ik het fantastisch doe en dat het echt nog maar heel evenjes duurd.

De verpleegkundige die bij iedere wee boven op buik drukt is steeds iets te vroeg waardoor ze alle lucht uit mn longen drukt dus ik word heel boos op dr en zegt dat ze #%$#@# moet wachten tot ik een hap lucht heb genomen en dan pas kan helpen. Zonder lucht kan ik niet persen. En een ander meisje komt heel lief met natte handdoeken voor in mn gezicht.. juist op het moment dat ik een hap lucht wil nemen. dus die duw ik ook van me af. Ineens een scherp prikje tussen mn benen en ik zie de verloskundige met een schaar aan de slag.. maar ik voel niks. Mn vriend trekt wit weg maar ook dat zet ik opzij. De verloskundig roept: "kom op meid je kunt het! nog 2 keer persen en je kindje is er!" Boos, bang en uitgeput heb ik al mn krachten bij elkaar geraapt en nog 1 harde lange perswee en daar was mn zoontje. een zacht kreetje en daar was ie dan.

Een punthoofd had ie doordat hij t benauwd had gekregen, een rood hoofdje door het huilen maar ooh wat issie mooi! En met een hele bos met haar.

Hij werd bij me gelegt en het eerste wat ik dacht: "jou ken ik! jij bent van mij, jij hoort bij mij, jij bent mij wereld en ik zal altijd voor je zorgen!"

Mn vriend in tranen zei: "oh meisje dankjewel! ik ben zoooo trots op je! je hebt gewoon gedaan!"

om 05:14 na bijna 40 uur weeen was daar ons wondertje Bryant James Finney 3645 gram en 50 cm mn vriend heeft hem gewassen en aangekleed samen met de verpleegkundige terwijl de verloskundige zich druk maakte om de placenta.. maar die was er met 1 wee compleet in tact niets aan het handje. Toen werd ik gehecht.. wel geteld 25(!) hechtingen maar ooks daar heb ik niets maar dan ook niets van gevoeld.

10 minuten daarna heb ik mijn ouders gebeld. De telefoon ging amper 1x over. Zij wisten dat ik weeen had en in het ziekenhuis was maar meer ook niet. Mijn vader nam op: "Met pa..."Ik zei: "Je bedoeld zeker opa?" en mn vader kon alleen nog maar huilen en vroeg: "Gaat alles goed met jou en je kindje? hoe heet ie?" ik: "ja hoor paps, ik ben helemaal kapot maar zo zielsgelukkig! Hij heet Bryant. B R Y A N T." papa: "mooizo meiske wat een prachtige naam wij komen straks even officieel opa en oma worden!" Op de achtergrond hoorde ik mn moeder huilen.

De uren erna hebben mijn vriend en ik genoten van ons wondertje. Ik werd gewassen we kregen beschuit met muisjes en de kinderarts kwam even checken of alles oke was.

Ik moest daarna nog de dag en een nacht in het zh blijven ivm de ruggenprik en bloedverlies van ruim een liter. de volgende dag heeft mijn vriend ons smiddags opgehaald.

wij zijn dolgelukkig