verlies, uitzending, ouders worden, ptss, 2 miskramen

Lente van 2009. Mijn beste vriendin belt me op en verteld me dat ze haar vader is verloren aan een depressie, hij zag het nit meer zitten. Vreselijk om mn maatje zo in en in verdrietig te zien en toch zo sterk te blijven. Wat kan je het goed vertellen en wat zeg je mooi dat papa eindelijk rust heeft.

Kort daarna overlijdt mn opa aan een hersentumor en longtumor en was het binnen een week bekeken. Lieve wijze opa waar ik heb mogen schoonmaken zodat je in je eigen huis kon blijven wonen. Wat heb je een ellende mee gemaakt in je leven en wat ben ik blij dat jij mijn opa was/bent.

Een week na zijn overlijden beland mijn moeder in het ziekenhuis met een tia, het werd allemaal teveel. Gelukkig ben je er nog mama, en wat kun je eindelijk weer genieten van het leven zonder gejaagd te zijn. Genieten van een kopje koffie. Boeiend dat er stof en zand op de vloer ligt, dan zet je toch ramen en deuren tegenover elkaar open en dan waait het toch vanzelf weg? Zo zeg je dat zo mooi en daar lachen we samen om (serieus t werkt ook nog)

Zomer 2009, mn liefste vertrekt voor 7 maanden naar Afghanistan. Wat een angst en onzekerheid, wat heb ik je gemist en wat hebben we een ruzie gemaakt. Al die miscommunicaties en onbegrip van beide kanten. Ik kon me geen voorstelling maken hoe het daar moest zijn en jij kon je niet voorstellen hoe mijn leven er uit zag. Van computer naar computer van internetverbinding naar internetverbinding leven. Ieder nieuwsbericht wetend dat jij het niet was want dan had ik het al wel gehoord, maar toch de angst dat ze me vergeten waren te bellen. Wat hebben we elkaar leren kennen. Wekelijks pakketjes naar je sturen en samen met de vrouw van je buddy herrinneringen maken want wij begrepen elkaar.

2010 eindelijk was het zo ver, je kwam weer thuis. Mijn eigen liefste kwam weer thuis. God wat was ik zenuwachtig, zou alles goed gaan, zou je vlucht geen vertraging krijgen? Wat was ik blij toen ik in je armen kon vallen en je kon zoenen, ruiken en vast houden. Je was weer thuis, van mij, bij mij.

Zomer 2010. Wij kochten ons eigen huis. Wat waren we blij!

Gaande weg zag ik je veranderen. Weinig geduld, een kort lontje en soms zelfs aggressief. Een tijd lang heb ik het weg kunnen wuiven, je was pas net terug, je had zat mee gemaakt, we moesten aan elkaar wennen, ik moest me wat aanpassen aan jou.

2012 Onze relatie stond op t punt van breken, dagelijks ruzie, onbegrip over en weer en je kon om alles boos worden. Ik ben nooit bang van je geweest. Tot ik op een dag dood en dood moe was, zo moe, ik wilde niet opstaan, ik was op. Ik vertrouwde het niet en zei tegen je: volgens mij ben ik zwanger. En dat terwijl ik nog niet eens over tijd was. Zo gezegt zo gedaan en een test gehaald. Jawel hoor. Zwanger! Alles spookte door mn hoofd: als je relatie niet goed is zal een kind dat zeker niet helpen en al dat soort zaken. Maar ik zag een zachte blik in je ogen. Je werd papa, een eigen kindje, een doel om voor te leven. Dit kindje was van ons. Hier zouden we voor vechten, jij en ik samen. En dat deden we. Veel gesprekken, veel communicatie en veel investeringen maar we zijn er! 2013 werd onze zoon geboren. Oh wat waren wij trots, vooral jij! ik zal het nooit vergeten! JIj zat in een stoel met je pasgeboren zoon in je armen en je huilde. Mijn stoere militair, mijn stoere man huilde! Dat mooite moment staat op mijn netvlies gebrand. We zaten op 1 lijn qua opvoeding en vulden elkaar aan. We groeiden dichter naar elkaar toe en werden echt een gezin. Dit was goed.

Naarmate te tijd vorderde en jij thuis kwam te zitten door reorganisaties bij Defensie ging het weer bergafwaarts. Je zat thuis, voelde je niet op je gemak en wilde 'dingen doen' zoals je dat altijd zegt. Je ging bezig met websites ontwerpen want creatief zijn is jou ding.
Halverwege 2014 ging het met mij niet goed. Ik was overwerkt en er werd op mijn werk steeds meer van me gevraagd. Onverwachts werd ik weer zwanger en hoewel we hier niet op hadden gerekend was ook dit kindje welkom. Door noodlottigheid heeft dit kindje niet mogen zijn en heb ik eind augustus 2014 een miskraam gehad en ben ik daaropvolgend de ziektewet in gegaan met een burnout. JIj stortte in en zei: ik kan dit niet meer, ik heb hulp nodig. En hulp zijn we gaan zoeken binnen Defensie. Met onze zoon ging alles goed, deed zijn ding en was over het algemeen een makkelijk en vrolijk kind

Samen zaten we thuis, eerst wel prettig maar naar verloop van tijd hoogst irritant. Beiden hadden we geen dag voor ons zelf. We zaten bij elkaar op de lip dus ging ik rustig aan therapeutisch weer aan het werk. En oh was tussendoor mijn hbo afstudeerjaar ook begonnen. Daar heb ik me op gestort en al mn energie in gegooid naast natuurlijk onze prachtige zoon die natuurlijk haarfijn doorhad dat het met papa en mama niet helemaal lekker ging.

Eind 2014 kwam hulp voor jou op gang en kon je beginnen met jou proces. Al deze tijd zijn er angsten in geslopen en heb ik veel van jou over genomen en heb ik daarnaast ook veel van jou gevraagd.

Begin 2015 had ik weer een miskraam, echt stress is dodelijk. Dit hebben we gauw uit onze gedachten verzet en jij had liever niet dat anderen er van wisten dat we zwanger waren en dat het mis was gegaan. Zelf heb ik het wel aan een aantal vriendinnen verteld want ik kon hier niet alleen mee rondlopen. Dit vond je oke. Ik stortte me op mijn werk en meldde me weer beter en ging werken op een andere groep. Onze zoon was al weer 2 geworden en deed zijn ding. Had lol op de opvang en volgde braaf de gevraagde curves van het cb. Lief mannetje wat heb jij ons vreugde en liefde gebracht. Sorry dat we ons zo aan je hebben opgetrokken en dank je wel voor wie je bent en dat je er bent.

De tijd vorderde en daarmee ook de hulp die je kreeg. Helaas binnen Defensie was er weinig begrip voor je situatie en dit gevecht hebben we samen gevochten, of eigelijk vechten we nog steeds zij aan zij.
Ik haalde mijn felbegeerde hbo diploma en vond een ontzettend leuke werkplek, ik leefde op en zoonlief haalde hier energie uit.

Al met al een achtbaan van emoties, gevoelens, gebeurtenissen in de afgelopen jaren. Maar toch mijn liefste liefste. Ondanks alles, ondanks het feit dat ik een andere liefste heb terug gekregen en mijn oude liefste in Afghanistan is gebleven ben jij mijn liefste liefste. Zal ik ieder gevecht zwaar bewapend aan jou zij aangaan en zal ik voor mijn gezin door het vuur gaan want mannen... jullie zijn mijn alles. i love you till infinity and beyond!