10 mei in de ochtend kreeg ik het bekende gevoel in mijn buik. Alsof ik ongesteld werd. Dan had ik ook altijd nare krampen en een soort vreemde druk. Dit voelde precies zo. Het hield een poosje aan en dan zakte het weer wat weg en zo ging dit een aantal uren achter elkaar door. Eind van de middag werd het steeds pittiger, het gevoel van zware ongesteldheidspijn zoals ik dat kende. Al snel kwam er een vervelende pijn in mijn rug bij, rug weeën. Die waren een stuk heftiger dan de buik weeën. Bij iedere rug wee had ik tegendruk nodig. Eerst deed ik dit door het doen van de ‘’wall sit’’ (alsof je op een stoel zit maar dan zonder stoel met je rug tegen een muur). Daarna deed ik dit terwijl ik onder een warme douche stond, de hete straal op mijn buik en me rug tegen de douchemuur drukken bij elke rug wee. 

En opnieuw was het hier de afgelopen tijd stil, met een reden. Het ging niet goed met Daniël. Eerst dachten we nog dat het misschien de slaapregressie van 18 maanden was want vooral ‘s nachts was het schreeuwen en krijsen, uren lang. Maar al snel hadden we door dat er meer aan de hand was. Hij riep tussen zijn krijsen en huilen door: aaaaauw auw! En dan greep hij met zijn handen richting zijn kruis. Aan de buitenkant konden wij weinig bijzonders zien. Toen hij ‘s nachts aan 1 stuk door, dit uren lang had, hebben we de huisartsenpost gebeld. Die vond het allemaal maar vreemd maar we moesten nog maar even wachten tot onze huisarts bereikbaar was en dan daar contact mee opnemen.. Man wat is een nacht dan lang als je kind ontroostbaar is, duidelijk pijn heeft en van 00.00 uur tot 08.00 uur niemand kan slapen en je stomweg moet wachten tot je iemand kan bereiken die je hopelijk verder helpt. Maar het werd 08.00 uur, onze huisarts had vakantie dus doorverbonden naar een waarnemer. Daar konden we eind van de ochtend terecht. Hij keek met een vluchtig blik en had ook geen idee dus moesten we eerst maar urine van Daniël zien op te vangen thuis. Als dat lukte konden we dat komen inleveren om te onderzoeken. Zo gezegd zo gedaan. En ja hoe krijg je die urine nou mooi in een potje bij een kind van 1,5 jaar die niet weet hoe je op commando plast🤔. De apotheek had plaszakjes. Hartstikke leuk alleen werkte het niet.. alle plas liep langs het zakje ipv erin. Man lief had een helder moment en ontdekte dat we de verkeerde plaszakjes hadden gekregen! Deze waren voor meisjes bedoelt. Helaas had de apotheek hier geen jongensvariant, dus hup weer in de auto naar Zwolle om ze daar te halen. En ja hoor, het duurde een paar uur maar eind van de middag hadden we eindelijk een plasje 🥳. En grappig, toen was de waarnemer gesloten dus daar stonden we met het potje plas. Maar in Hasselt hebben we 3 huisartsen, dus op naar de laatste! Zonder erbij na te denken storm ik daar op de balie af (denk er niet bij na dat er een wachtkamer was en daar ook mensen zaten die eerder aan de beurt zouden zijn) en stort daar mijn verhaal uit. Van de pijn bij Daniël, de vreselijke nachten, de gesloten huisartsen en de verkeerde plaszakjes. Ik zette het potje plas voor haar neus en zei zoiets als: geen idee of jullie me verder willen helpen maar dit moet onderzocht worden. Nadat ik helemaal uitgerateld was zei de assistent: vind je het goed dat ik even dit in de computer afmaak, daarna help ik je. Oops😌. Ze ging daarna direct zijn plas onderzoeken en wou toen eerst met de huisarts het bespreken. De deur ging dicht maar ik ving wat dingen op: bacteriën, leuko3+, zo hoog? Nog maar 1,5 jaar? Is de moeder hier?

MAM

Dat er veel veranderd als je mama mag worden, is een feit. Je dagindeling, je werk, je activiteiten buiten de deur, alles pas je er op aan. Tenminste, bij mij ging en gaat dat wel zo. En dat doe ik met liefde! Maar er is ook nog wat anders wat bij mij (en ik denk bij veel moeders) best wel een verandering is: mijn uiterlijk. Hier volgen er een paar!

🤰🏽Een diastase, ooit van gehoord? Ik kende het in ieder geval niet totdat ik erover las en het enorm herkende. Voordat ik zwanger werd had ik een best leuk figuurtje, ik was er tevreden mee. Toen ik zwanger werd kwam ik 35 kilo aan en tikte ik op de dag van de bevalling, 96 kilo aan. Ook daar had ik wel vrede mee. Ik was tenslotte zwanger en dat mocht best zichtbaar zijn. 35 kilo is wel veel maar ik hield ook overal vocht vast dus het leek geen probleem. Na de bevalling verdwenen de kilo’s redelijk snel weer, de laatste 8 kilo moest ik wat meer m’n best voor doen maar dat is ook gewoon normaal. Wat mezelf wel wat dwars zat was m’n buik die na de eerste maanden niet meer verder leek bij te trekken. Ik hield een soort zwangerschapsbuik over alsof ik een paar maand zwanger was. Aan de ene kant dacht ik dat dit heel normaal was maar aan de andere kant, het leek niet minder te worden en bij andere vrouwen die ook rond dezelfde tijd waren bevallen, zag ik dit niet. Toen kwam ik dus een artikel tegen over een diastase en dat verklaarde het! Doordat ik erg veel was aangekomen tijdens de zwangerschap, waren mijn buikspieren flink opgerekt (niets vreemd, dat heeft elke vrouw) maar konden ze zich moeilijk herstellen na de bevalling. En juist door de oefeningen die ik deed, kon het niet verder herstellen. Ik kreeg hulp van een bekkenbodem fysio en met de juiste oefeningen zijn mijn rechte buikspieren weer naar elkaar toegetrokken, heb ik geen pijn meer in mijn onderrug en oog ik niet meer zo zwanger. Het schijnt dus veel meer voor te komen maar het is bij veel mensen nog niet bekend dat er dus wat aan te doen valt!

Deel 3/3 zwanger + burn-out

Deel 2/3 over mijn zwangerschap + burn-out

Deel 1/3 zwanger + burn-out..

Er zijn dagen dat ik mezelf echt een loedermoeder kan noemen. Dan kom ik alles behalve in de buurt van het perfecte plaatje als moeder. Eerlijk gezegd denk ik dat ik meer dagen als loedermoeder doorbreng dan als “de perfecte moeder”. Zo heeft mijn zoontje bijvoorbeeld helemaal geen pyjama maar slaapt hij overdag en snachts in zijn romper en broekje die hij op dat moment aan had, lekker makkelijk. En zo heb ik nog nooit een fruithapje voor hem gemaakt maar open ik elke dag een kant en klaar potje, lekker makkelijk. Hij gaat lang niet elke dag in bad, alleen als hij echt vies is/naar de opvang gaat/humeurig is. Staat er ruim bij 80% van zijn eetmomenten een filmpje op zodat het een stuk makkelijker erin gaat. Bakende ik hem tot zo’n 9 maanden nog in (6 maand is de max) omdat ik de energie en motivatie niet had om hem zonder inbakeren in slaap te krijgen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.. Van al die dingen kan wat worden gevonden en soms vind ik er zelf ook wat van of zou ik het liever anders zien bij mezelf. Maar is het allemaal echt zo slecht of mogen we het onszelf ook wel af en toe wat makkelijker maken. Het moederschap/ouderschap kan soms best zwaar zijn vind ik en dan is het ook helemaal prima om het allemaal niet helemaal perfect te doen. Zolang mijn zoontje me elke dag nog met een big smile aankijkt, tevreden en gezond is, mag ik weten dat ik het goed doe als loedermoeder!