Als je kind pijn heeft, ziek is en je jezelf door bezorgdheid gek maakt

En opnieuw was het hier de afgelopen tijd stil, met een reden. Het ging niet goed met Daniël. Eerst dachten we nog dat het misschien de slaapregressie van 18 maanden was want vooral ‘s nachts was het schreeuwen en krijsen, uren lang. Maar al snel hadden we door dat er meer aan de hand was. Hij riep tussen zijn krijsen en huilen door: aaaaauw auw! En dan greep hij met zijn handen richting zijn kruis. Aan de buitenkant konden wij weinig bijzonders zien. Toen hij ‘s nachts aan 1 stuk door, dit uren lang had, hebben we de huisartsenpost gebeld. Die vond het allemaal maar vreemd maar we moesten nog maar even wachten tot onze huisarts bereikbaar was en dan daar contact mee opnemen.. Man wat is een nacht dan lang als je kind ontroostbaar is, duidelijk pijn heeft en van 00.00 uur tot 08.00 uur niemand kan slapen en je stomweg moet wachten tot je iemand kan bereiken die je hopelijk verder helpt. Maar het werd 08.00 uur, onze huisarts had vakantie dus doorverbonden naar een waarnemer. Daar konden we eind van de ochtend terecht. Hij keek met een vluchtig blik en had ook geen idee dus moesten we eerst maar urine van Daniël zien op te vangen thuis. Als dat lukte konden we dat komen inleveren om te onderzoeken. Zo gezegd zo gedaan. En ja hoe krijg je die urine nou mooi in een potje bij een kind van 1,5 jaar die niet weet hoe je op commando plast🤔. De apotheek had plaszakjes. Hartstikke leuk alleen werkte het niet.. alle plas liep langs het zakje ipv erin. Man lief had een helder moment en ontdekte dat we de verkeerde plaszakjes hadden gekregen! Deze waren voor meisjes bedoelt. Helaas had de apotheek hier geen jongensvariant, dus hup weer in de auto naar Zwolle om ze daar te halen. En ja hoor, het duurde een paar uur maar eind van de middag hadden we eindelijk een plasje 🥳. En grappig, toen was de waarnemer gesloten dus daar stonden we met het potje plas. Maar in Hasselt hebben we 3 huisartsen, dus op naar de laatste! Zonder erbij na te denken storm ik daar op de balie af (denk er niet bij na dat er een wachtkamer was en daar ook mensen zaten die eerder aan de beurt zouden zijn) en stort daar mijn verhaal uit. Van de pijn bij Daniël, de vreselijke nachten, de gesloten huisartsen en de verkeerde plaszakjes. Ik zette het potje plas voor haar neus en zei zoiets als: geen idee of jullie me verder willen helpen maar dit moet onderzocht worden. Nadat ik helemaal uitgerateld was zei de assistent: vind je het goed dat ik even dit in de computer afmaak, daarna help ik je. Oops😌. Ze ging daarna direct zijn plas onderzoeken en wou toen eerst met de huisarts het bespreken. De deur ging dicht maar ik ving wat dingen op: bacteriën, leuko3+, zo hoog? Nog maar 1,5 jaar? Is de moeder hier?

In mijn hoofd gingen belletjes rinkelen, dit klonk niet goed. De assistente kwam weer terug en gaf aan dat de huisarts me wou spreken. Daniël bleek een fikse blaasontsteking te hebben, arm kind. Alleen mag en kan dat niet bij zulke jonge kinderen en al helemaal niet bij jongens gaf de huisarts aan. Man, wat was ik opgelucht! Er is dus echt iets aan de hand, we zijn niet gek, geen overbezorgde ouders, het klopt weer, hij heeft pijn. Natuurlijk wist ik theoretisch wel dat het niet in orde was maar wat ga ik snel aan mezelf twijfelen zulke momenten. En ja, opgelucht dus maar daarna ook bezorgd. De dokter vertelde verder: jullie moeten een kweek naar het ziekenhuis brengen voor onderzoek. Hij heeft veel te veel witte bloedplaatjes, dit kan zijn van zijn blaasontsteking maar er kan ook wat anders achter zitten. Voor de blaasontsteking kreeg Daniël een antibiotica kuur. Ondertussen was het 16.30 uur en moest ik dus nog vliegensvlug de kweek voor 17.00 uur in het ziekenhuis-lab in Zwolle afleveren.

Na die hectische dag stond het weekend voor de deur. Blij met de antibiotica die verbetering liet zien maar ook bezorgd wat er uit de kweek zou komen. Want wat je dus nooit moet doen (maar wij wel deden) is op internet zoeken wat het dan kan zijn als het niet van de blaasontsteking zou zijn.. in het gekste geval leukemie of nierziektes, die 2 dingen maakten ons de dagen daarop helemaal gek in ons hoofd. Maar halverwege de nieuwe week was daar de uitslag van het lab: het kwam van de blaasontsteking! Voor de zekerheid moesten we nadat de kuur was afgelopen nog wel opnieuw urine inleveren om te kijken of alle witte bloedcellen weer naar normale waardes waren gezakt. En ja, dit was het geval. Daniël knapt op, heeft weer meer energie, bijna geen pijn meer en krijgt weer wat normalere nachten. Wat zijn we blij en dankbaar en wat is het een leerpunt voor ons geweest om niet te gaan Googlen. Enorm lastig want je zit in onwetendheid, bent bezorgd en wilt meer weten. En waarschijnlijk maken we de volgende keer weer net zo hard dezelfde fout, puur uit bezorgdheid, onwetendheid en angst. Die dagen hebben ook zeker een positief effect op mij gehad. Waar ik soms snel klaag over Daniël dat hij niet zelfstandig wou spelen of bijvoorbeeld slecht sliep, was ik nu alleen maar heel dankbaar. Voor hem, zijn bestaan, zijn vrolijke karakter, zijn alles. En waarschijnlijk zal ik met vlagen wel weer momenten hebben dat ik klaag. Klaag over slechte nachten, moeheid, niet willen eten, boze buien etc. Maar veel belangrijker is en blijft het dat hij is zoals hij is en ik ervan kan en mag genieten. 

Kun je ook lezen: "Zijn echt al mijn kinderen autistisch?"