1 jaar geleden
Mijn bevallingsverhaal
Van begin tot eind met de nodige details :)
10 mei in de ochtend kreeg ik het bekende gevoel in mijn buik. Alsof ik ongesteld werd. Dan had ik ook altijd nare krampen en een soort vreemde druk. Dit voelde precies zo. Het hield een poosje aan en dan zakte het weer wat weg en zo ging dit een aantal uren achter elkaar door. Eind van de middag werd het steeds pittiger, het gevoel van zware ongesteldheidspijn zoals ik dat kende. Al snel kwam er een vervelende pijn in mijn rug bij, rug weeën. Die waren een stuk heftiger dan de buik weeën. Bij iedere rug wee had ik tegendruk nodig. Eerst deed ik dit door het doen van de ‘’wall sit’’ (alsof je op een stoel zit maar dan zonder stoel met je rug tegen een muur). Daarna deed ik dit terwijl ik onder een warme douche stond, de hete straal op mijn buik en me rug tegen de douchemuur drukken bij elke rug wee.
Die nacht heb ik geen seconde in mijn bed gelegen of ook maar iets geslapen. De meeste tijd heb ik in de badkamer doorgebracht. Manlief had ik naar zolder gestuurd zodat hij op het logeerbed nog wat kon slapen, met het idee dat er toch nog één van ons twee de volgende dag een beetje fit zou zijn.
De nacht duurde lang en de weeën bleven maar doorgaan met steeds zo’n 4,5 minuut even niks en dan weer een wee van ongeveer 1 minuut, de weeën kwamen niet dichter op elkaar. 11 mei, vroeg in de ochtend rond 6 uur kwam de verloskundige kijken. Ze vertelde me dat vandaag de baby geboren zou worden. Ik was enorm blij want ik had wel eens verhalen gehoord van vrouwen die dagenlang weeën hadden voordat de geboorte daadwerkelijk begon. Ik had op dat moment 2,5 cm ontsluiting. Ik was er dus nog lang niet maar op dat moment zat ik er niet mee. Het ging vandaag gebeuren!
Rond half 10 kwam de verloskundige opnieuw, in de tussentijd had ik nog weer een X aantal rug en buik weeën opgevangen en kroop de tijd voorbij. Om half 10 ’s morgens zat ik op 4 centimeter, er was vooruitgang!
Ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen. De verloskundige vond dat vroeg zat maar ze ging bellen voor een plekje. En maar goed dat ze geen half uur later belde want ik kreeg de laatste beschikbare kamer in Zwolle. Anders hadden we helemaal naar Friesland gemoeten. Het ritje van 10 minuten naar Zwolle was vreselijk. Ik kon geen kant op met mijn lichaam en het lukte me niet goed om de weeën op te vangen die ondertussen heel heftig waren.
Achteraf bleek dat ik middenin een weeën storm terecht was gekomen. Ik was in 1,5 uur tijd van 4 naar 8 cm gegaan. Ik riep dat ik platgespoten wou worden en dat ze me moesten opensnijden maar eventuele pijnstilling was niet meer mogelijk, ik was al te ver onderweg, met 8 cm was het niet meer mogelijk. Die laatste uren werden pittig. Ik was enorm moe, ik had vanaf de avond ervoor niets meer gegeten of gedronken, bang om anders misschien te moeten overgeven of te poepen. 2 dingen die me vreselijk leken.
Eenmaal in het ziekenhuis heb ik het grootste deel van de tijd voorovergebogen, leunend met mijn handen op het bed doorgebracht. Manlief gaf bij iedere rug wee tegendruk door met beide handen zo hard mogelijk op mijn rug te duwen. Op dat moment was dat het best helpend. Achteraf heb ik mijn fysiobehandelingen moeten gebruiken aan een kapot geduwde rug en was mijn rug nog weken na de bevalling bont en blauw maar ik had het niet anders gewild, op dat moment hielp het het beste tegen de pijn.
Rond 12.30 uur had ik dan eindelijk volledige ontsluiting. En in tegenstelling tot wat ik uit ‘’ervaringsverhalen’’ had gelezen, vond ik dit juist een deel waar ik niets van snapte en waar ik me niet aan kon overgeven. Ik mocht, nee moest persen maar hoe dan?! Ik voelde niet wat ik moest doen en wanneer ik dat moest doen. Ik voelde geen drang zoals sommige wel eens noemen. Ik wist niet hoe ik dat persen moest doen want hé, het is geen poepje die eruit moet he..
De paniek nam bij mij toe. De verloskundige bleef volhouden dat ze zeker wist dat ik het wel kon terwijl ik steeds naar haar riep dat ik het niet kon. Haar overtuiging en vertrouwen heeft me erdoorheen geholpen. Sowieso heeft zij alles gedaan om het voor mij zo goed mogelijk te laten verlopen. Doordat ik niets snapte van het persen en niet goed voelde waar ik heen moest persen, heeft ze vanaf 12.30 uur tot 14.45 uur onder me gehangen met haar hand in me. Ja serieus.. Zo voelde ik wel waar ik naartoe moest, ze mocht haar hand geen moment uit me halen of bewegen. Deed ze dat toch even dan kreeg ze het direct van me te horen: niet die hand bewegen, hou die hand stil!! Ik was tijdens de bevalling niet echt genuanceerd kan je wel zeggen, alles want ik vond of dacht gooide ik er ook precies zo uit. Achteraf vertelde de verloskundige dat ik heel goed had laten weten wat ik wel en niet wou en nodig had haha. Normaal gesproken, in het gewone leven hou ik me best netjes maar op die dag was dat even helemaal verdwenen.
Maarja, het persen ging dus niet zo vlotjes. Steeds als ik dan een poging deed voelde ze het hoofdje wat verder komen maar ook gelijk weer terug zakken. Dik 2 uur gingen er op die manier voorbij. Rond 14.30 uur gaf de verloskundige aan dat het nu niet te lang meer mocht duren. Ik vroeg: en anders? Dan moest het met hulp gehaald worden maar daar was ze geen voorstander van. Ze wou dat ik het nog één keer ging proberen zodra er weer een wee kwam. Ik was ondertussen echt op. Op van het niet slapen, niet eten, het continu staan (ja ook dit deel van de bevalling stond ik), de pijn etc.
Ik zuchtte diep, vroeg: God help me?! En daar was de wee waarbij het gebeurde. Het was bizar. Mijn lichaam deed iets wat ikzelf niet kon, zo voelde het. Of ik het nou wou of niet, er kwam een enorme kreet uit mijn mond waar ik zelf ook verbaasd van was, alle krachten kwamen bij elkaar en perste in 1 wee mijn zoontje van top tot teen eruit. Het ging echt zo van: floetsss in nog geen 5 seconden voor mijn gevoel. Het was tegelijkertijd ook een plons die viel want de vruchtzak waar hij nog inzat klapte en ik verloor wat bloed. Er kon direct goed gedweild worden.
Doordat ik staand beviel, ving de verloskundige hem op en moest ik hem tussen mijn benen door aanpakken. Dat moment was heel apart, onwerkelijk. Luck mocht de navelstreng doorknippen, Daniël huilde gezond en terwijl ik eindelijk op bed was gaan liggen, genoten we van het eerste moment met z’n drieën. Daniël lag warm tegen me aan, huid op huid. Luck mocht hem aankleden en ondertussen kreeg ik twee kleine hechtingen. Nog zoiets trouwens waar ik van tevoren bang voor was. Ik dacht dat ik van voor tot achter zou openscheuren en ik heb nog overwogen om zo’n oprek apparaatje te gebruiken zodat de kans op uitscheuren kleiner zou zijn. Maar dat viel dus reuze mee, twee mini hechtingen waar ik niets van voelde.
Soms denk ik ook nog terug aan het moment dat de nageboorte kwam, iets waar ik van tevoren juist nooit zo bij stil had gestaan. Dat moment dat dat eruit kwam vond ik heel vreemd. Alsof er ineens nog een grote warme pudding uit je komt zetten. Ik hoefde het dan ook niet te zien en ze hebben het gelijk netjes opgeruimd.
Hoe ik erop terugkijk? Het was lang en vermoeiend. Het is maar goed dat ik toen nog niet wist dat ik de 7 nachten daarna ook nog niet zou slapen door de adrenaline kick die ik had en niet meer stopte. Maar het was bovenal ontzettend bijzonder, intens, en verwonderlijk hoe een lichaam zoiets doet en kan. Het was me niet gelukt met alle lieve mensen die op dat moment me bijstonden en in me geloofden toen ik het allang had opgegeven.
Wil je weten hoe het nu met ons gaat, 20 maanden later? Volg dan het instagram account: eerlijkmoederschap