Als je mij 5 jaar geleden had gevraagd of secundaire kinderloosheid bestaat of wat er mee bedoeld zou worden, zou ik echt geen idee hebben. Het bestaat echt. Voor de één is het helaas een bekende term en voor de ander is het waarschijnlijk net zo onbekend als dat het voor mij was tot een paar jaar terug.

Als je mij tijdens de eerste echo van de drielingzwangerschap had gevraagd hoe we het allemaal zouden doen, zou ik gelachen en gehuild hebben, omdat ik geen idee zou hebben! Haha.

Het is alweer een paar maanden geleden dat ik een blog heb geschreven. Mijn intentie was om dit elke maand te doen, alleen door drukte was het er nog niet van gekomen. Hopelijk kan ik het weer een beetje gaan oppakken.

In mijn vorige blog konden jullie lezen dat er een verhuizing aan zat te komen.

Na een pittige zwangerschap en een zware ziekenhuisperiode van bijna 10 weken, zijn Liv, Evi en Zoé eindelijk thuis!

Alweer 9 weken zijn onze drie meisjes bij ons, hoewel ze nog niet echt helemaal bij ons zijn. Het voelt nog steeds heel gek en onwerkelijk dat wij vier kinderen hebben. Dit komt vooral doordat de meisjes nog in het ziekenhuis liggen.

Dinsdag 2 maart 2021 was de dag dat ik mij in het LUMC moest melden bij het geboortehuis voor de opname. Op dat moment was ik precies 28 weken zwanger. Toen ik 20 weken zwanger was, hadden ze mij al verteld dat ik opgenomen zou gaan worden met 28 weken, dit puur ter observatie zodat ze twee keer per dag een CTG konden gaan maken. Dit is niet standaard bij een drieling zwangerschap, maar omdat ze eeneiig zijn en er een tussenvlies was gescheurd (wat nog meer risico’s met zich mee kon brengen) rond de 16 weken zwangerschap, vonden ze dit een reden om mij op te nemen.

* Mijlpaal van onze drieling *

YEAH! Wij weten wat de drie mini’s in de buik gaan zijn!