* Nieuw hoofdstuk; de opname *

* Mijlpaal van onze drieling *

Wanneer je te horen krijgt zwanger te zijn van een drieling is dat best even shocking. Zoveel gedachten die door je heen gaan. Logistieke problemen, toekomst etc. Maar alles kan je een plek geven en gelukkig konden wij het nieuws snel een plekje geven en de mooie dingen ervan in zien. Wij konden ook een andere toekomst voor ogen nemen dan die wij altijd in gedachten hebben gehad. Hoe mooi is het om straks een groot gezin te hebben. Iets waarvan wij nooit hadden verwacht dat te krijgen. Wij hoopten altijd op 2 kindjes. Na het eerste fertiliteitstraject hoop je dat een tweede sneller zal komen en ook zonder een heel traject. Ik heb altijd geroepen; voor een tweede kindje zal ik er alles aan doen w.b.t een fertiliteitstraject. Niet wetende dat dit zich zou gaan uiten in een drieling zwangerschap. Nu fantaseer ik dagelijks over ons gezin straks met zijn zessen. Wij zijn heel dankbaar dat ons dit mag overkomen.

Een onbezorgde zwangerschap met een drieling? Nee, alles behalve dan dat. Of ik kan genieten van de zwangerschap? Die momenten zijn er zeker en ik probeer er dan ook echt van te genieten. Alleen om de week een echo is gewoon keer op keer weer spannend. Ze controleren zoveel en zien ook veel meer dan die paar echo’s die je krijgt met een eenling zwangerschap. Maar keer op keer is het met elke echo weer zo bijzonder om te zien hoe drie kleine mensjes in je buik aan het groeien zijn. Het besef dat je lichaam dit gewoon aan kan. Soms voelt het nog steeds onwerkelijk. Hoewel mijn buik genoeg zegt hihi.

Deze zwangerschap is niet te vergelijken met mijn vorige zwangerschap. De vorige zwangerschap met ons zoontje had ik buiten bekkeninstabiliteit om nergens last van. Geen misselijkheid, helemaal niks. Dat je soms even dacht, laat mij even misselijk zijn zodat ik ergens een klein teken heb dat het goed gaat. De zwangerschap van nu met een drieling is echt heel anders, hier begon de misselijkheid heel snel op te komen en heb ik medicijnen moeten slikken om het maar enigszins een beetje te kunnen onderdrukken. Misselijk worden van nare geuren, ik kon mij daar nooit wat bij voorstellen. Deze zwangerschap heb ik ervaren hoe misselijk je kan worden van geuren. Een vaatwasser in en uitruimen, eten klaarmaken, prullenbak legen, alles was echt teveel. Gelukkig nam de misselijkheid rond 13 weken af. Mijn bekkenklachten begonnen deze zwangerschap heel snel te ontstaan, door op tijd rust te nemen en ook al snel te stoppen met werken heb ik er momenteel veel minder last van dan bij mijn vorige zwangerschap. De klachten zijn zeker aanwezig, maar door rust en een goede bekkenfysio is het onder controle.

Mijn doel was sowieso de 24 weken te halen met deze drie meisjes in mijn buik. 24 weken, omdat ze vanaf dan levensvatbaar zijn. Met een eenling zwangerschap is dit net zo, alleen met ons zoontje heb ik hier nooit zo over nagedacht als nu. Waar bij mijn vorige zwangerschap het streven de 20 weken echo was, was het streven nu de 24 weken. Toen ik die eenmaal had bereikt viel er ergens een heel klein beetje last van mijn schouders af. Dit hadden we maar mooi bereikt met drie kindjes in mijn buik. Maar na die 24 weken merkte ik aan mezelf dat ik steeds het termijn ging verleggen. Zo durfde ik heel lang geen kleertjes te kopen voor de meisjes. Waar ik eerst tegen mezelf zei, met 24 weken mag ik wat gaan kopen, kwam daar steeds een weekje bij. Met 26 weken heb ik toch echt kleertjes durven kopen. En steeds meer durf je ervan te dromen hoe het straks gaat zijn met 4 kinderen.

* 28 weken *

Inmiddels ben ik de 28 weken gepasseerd, wat een mooi termijn hebben wij al bereikt. Elke dag en elke week wat er nu nog bij gaat komen is zo mooi meegenomen. We gaan voor de 32, max 33 weken, dan zullen ze gehaald gaan worden.

Onze meisjes doen het onwijs goed, ze groeien goed, qua gewichten zitten ze al heel mooi en zijn lekker bewegelijk.

Het is heel bijzonder om te zien dat tot nu toe de gehele zwangerschap eigenlijk vrij rustig is verlopen, en al helemaal omdat het een eeneiige drieling is die de placenta delen en samen in een vruchtzak zitten (waarvan 2 meisjes helemaal bij elkaar, doordat het tussenvlies is gescheurd). Elke echo was/is weer spannend. Maar tot op heden is er nog geen één keer sprake geweest van TTTS, TAPS of knopen/verstrengelingen met de navelstrengen. Lieve meisjes, blijven jullie het de komende weken ook nog maar zo goed doen!

* Opname *

Op 2 maart ’21 brak er een nieuw hoofdstuk aan, de opname!

Rond de 20 weken zwangerschap werd ons al verteld dat ze mij wilden gaan opnemen met 28 weken zwangerschap. Nu lig ik dus in het ziekenhuis, dit is echt puur ter observatie. 2x per dag maken ze een CTG van een uur. Inmiddels heb ik al zoveel respect voor de verpleegkundigen die met elke CTG wel meer dan een uur bezig zijn haha, want een CTG maken met een drieling is een hele uitdaging. Tot nu toe heeft 1 of meerdere verpleegkundigen de hele tijd erbij moeten blijven om de CTG op zijn plek te houden, er is elke keer wel 1 of 2 meisjes die er niet zoveel zin in hebben, waardoor de hartslag steeds niet geregistreerd wordt. Dit dus 2x per dag, 4 weken lang.. haha sorry voor het personeel. Voor mij stiekem wel gezellig, want voor mij is het weer een uurtje aanspraak.

Ik heb een heerlijke kamer, ik noem het maar ‘mijn suite’. Leuk uitzicht over een stukje van Leiden. Foto’s en kaarten heb ik opgehangen om het een beetje leuk en gezellig te maken. Door de corona maatregelen mag je maar beperkt bezoek ontvangen, dit maakt het soms wel wat lastiger. Mijn partner mag altijd komen en buiten hem om mag er 1 extra bezoeker een uurtje per dag komen. Ons zoontje wordt al gezien als extra bezoeker. Super fijn natuurlijk dat er überhaupt iemand mag komen, al zou je het liever anders zien.

Ik zag heel erg op tegen de opname en dan vooral het idee dat je je partner en kind thuis ‘achterlaat’. Je kind wekenlang bijna niet zien is geen leuke gedachten. Lichamelijk gezien is de opname wel beter, mijn buik groeit enorm en thuis kan ik niet veel meer ondernemen, maar verder voel ik mij goed waardoor een opname dubbel voelt. Waar je tot een dag voor opname nog in de AH liep of met je zoontje naar de speeltuin, ben je een dag later opeens patiënt. We weten ook waarvoor we het doen en ik ben niet helemaal alleen, want het andere deel van ons gezin heb ik bij me. Alles voor een goede en rustige zwangerschap.

Nu stiekem toch een beetje proberen te genieten van de tijd en rust in het ziekenhuis. Netflix, Videoland, boeken lezen, blogs schrijven, chocola eten en uitrusten.. dat ga ik doen de komende weken. En vooral voeten omhoog, die beginnen steeds meer lekker op te zwellen (en het is niet eens 30 graden buiten haha).

Wel een gek idee dat over een aantal weken drie meisjes geboren gaan worden! Dat je over een paar weken een gezin van 6 bent.                                                                                       Over de namen zijn we ook uit, dit was best lastig. Drie namen bedenken die bij elkaar passen, niet teveel op Mika zijn naam lijkt, bij onze achternaam past en dat je geen gekke initialen gaat krijgen.

Een vriendin van mij had een boek gegeven van Pieter Konijn die drie zusjes krijgt, die heten Mopsie, Flopsie en Wipstaart. Jullie kunnen dus wel raden hoe Mika zijn zusjes nu al noemt haha.

Nog een paar weken kleine meisjes. Nog een paar weken lekker groeien in mijn buik. Jullie doen het zo goed!

Liefs Wendy