Na 10 pittige weken, zijn onze meisjes eindelijk thuis!

Na een pittige zwangerschap en een zware ziekenhuisperiode van bijna 10 weken, zijn Liv, Evi en Zoé eindelijk thuis!

29+6 weken mocht ik zwanger zijn van onze drieling, 29+6 weken hebben wij zoveel echo’s gehad en 29+6 weken heb ik 24/7 in spanning gezeten. Spanning of de zwangerschap goed zal blijven gaan, of de meisjes het goed zouden blijven doen, of ik het lichamelijk vol kon houden en of ik kon genieten van de zwangerschap. Continue ben ik bang geweest dat het te mooi om waar zou zijn om een drieling te mogen krijgen. Tijdens mijn zwangerschap heb ik het ook van de andere kant gezien, een ander gezin die zwanger was van een drieling en ook al een zoontje hebben, waar het helemaal mis ging en de drieling zijn verloren na een zware strijd. Dit heeft veel impact op mij gehad, het kwam zo dichtbij. Elke dag was ik bang dat dit ons ook zou kunnen overkomen. Het verdriet wat zij hebben gehad en nog steeds hebben, verschrikkelijk.

Ik moest het ook een beetje loslaten, hoe lastig dat ook is. Je vind het zo erg wat er gebeurd bij een ander, alleen mij gaf het toch de nodige stress. Nadat ik het een beetje los kon laten, kon ik weer wat meer genieten van onze zwangerschap.

We leefden echo naar echo. Elke keer was dit weer spannend, maar elke keer was het ook weer goed en deden de meisjes het super goed.

15 maart 2021 zijn Liv, Evi en Zoé geboren, vanaf die dag hebben zij 17 nachten in het Maxima MC Veldhoven gelegen op de NICU. Deze tijd vond ik erg zwaar. Ik die een keizersnee had gehad en niet mobiel was. Wij die in het Ronald Mcdonaldhuis Veldhoven sliepen met Mika en drie meisjes in het ziekenhuis.

Wat is het trouwens fijn dat het bestaat, het Ronald Mcdonaldhuis. Een huis waar je als gezin of ouders kan slapen wanneer je een kind of kinderen in het ziekenhuis hebt liggen. Het is een groot huis, met een hele grote tuin, luxe kamers, gezamenlijke keuken (maar iedereen zijn eigen koelkast en voorraadkast), 2 gezamenlijke woonkamers waar je lekker kan zitten en volop speelgoed en speeltoestellen in de tuin. Mika kon zich echt goed vermaken.

We leerden ook andere stellen kennen, dit was heel fijn doordat je allemaal in hetzelfde schuitje zit. Maar het had soms ook zijn nadelen, want je kreeg ook de zorgen en verdriet van de anderen mee. Dit vond ik soms wel lastig, want je gaat alles vergelijken, terwijl elk kindje anders is. De weken dat wij daar waren hebben wij met dezelfde gezinnen daar gezeten, waardoor we ook een band kregen met elkaar en nu soms ook nog contact hebben. Fijn en leuk om te horen hoe het nu met al die kindjes gaat.

Echter liepen wij tegen 1 probleem op; Mika kon alle deuren en ramen zelf openmaken. Van de voordeur, de deur van onze kamer, hekje van de tuin tot alle ramen. De eerste week deed hij hier helemaal niks mee en konden wij hem lekker zijn gang laten gaan in het huis zonder hem continue in de gaten te moeten houden. De tweede week kreeg hij alles een beetje door, hij ging in de tuin spelen en ging dan via het poortje van de tuin naar de voordeur van het huis, waar je alleen met pasje in kan. Of hij deed zelf de voordeur open aan de binnenkant (een drukknop waar elk kind bij kan) en rende dan naar de tuin. Tot mijn partner hem opeens kwijt was en naar buiten ging om te kijken waar Mika was. Mika was al richting het ziekenhuis aan het lopen, ALLEEN! Hij zei tegen mijn partner: Ik wil naar mama toe. Ik was op dat moment in het ziekenhuis bij de meisjes. Vanaf dat moment was het voor mij echt klaar. Dat betekende dat ik en Mika 24/7 in de gaten moest gaan houden en drie meisjes in het ziekenhuis. Dit heb ik toen aangegeven in het ziekenhuis, dat het logistiek niet meer te doen is voor ons als gezin. Paar dagen later mochten wij gelukkig dichterbij huis.

Maar dit vond ik dus echt een nadeel van het Ronald McDonaldhuis. Het is kindvriendelijk in de zin van het speelgoed, inrichting etc. Maar niet kindervriendelijke w.b.t. veiligheid.

Gelukkig mochten de meisjes over naar het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft, daar kwamen zij te liggen op de neonatologie. En de laatste weken mochten zijn naar de kinderafdeling.

In totaal na 72 nachten was het eindelijk zover! Ze mochten naar huis.

Op 21 mei 2021 gingen wij naar het ziekenhuis met drie maxi cosi’s. Het ging echt gebeuren.

Inmiddels zijn ze alweer een paar weken thuis bij ons. Wat is het fijn om ze heerlijk bij ons te hebben. De eerste dag thuis heb ik wel heel even een moment gehad dat ik dacht; ok, hoe gaan we dit allemaal doen. Het was zo’n chaotische dag. Mika keek de eerste dagen niet echt naar ze om. Wij vonden het belangrijk om het niet te pushen, wij hadden zoiets; het komt vanzelf. En na een aantal dagen vroeg hij zelf of hij ze vast mocht houden. En nu, nu is hij super lief voor zijn zusjes en is hij er helemaal aan gewend.

Evi en Zoé hebben wij met sondevoeding mee naar huis genomen. Ik vond allemaal te lang duren in het ziekenhuis, vandaar de keuze gemaakt om er twee met sondevoeding mee te nemen. Niet wetende hoe pittig dit is. Ik dacht oprecht, dat doen we wel even en over twee weken zijn ze er vanaf. Helaas, inmiddels zijn we drie weken verder en hebben ze nog steeds sondevoeding. Beide kunnen ze goed de fles drinken, alleen hebben ze niet te energie om de flessen leeg te drinken. Mij begin het een beetje op te breken, puur omdat er geen vooruitgang in zit en er geen licht aan het einde van de tunnel te zien is. Vorige week hadden ze een dagopname bij de kinderafdeling i.v.m. de vaccinaties. We hadden toen ook een controle afspraak met de neonatoloog. Zij gaf aan dat we echt geduld moeten hebben en dat het normaal is voor het termijn dat ze die energie nog niet hebben. Liv daarentegen, die drinkt de flessen zo leeg, al weken lang. Misschien vind ik het daarom ook zo moeilijk.

Wij gebruiken voor de meisjes de Dr. Brown’s Options+ Anti-colic standaard halsflessen. Deze hebben wij toen Mika een baby was ook gebruikt. Wij vind het super fijne flessen. De flessen hebben een gepatenteerd ventielsysteem dat bijdraagt aan de gezondheid van baby’s. Dr. Brown’s worden ook wereldwijd geadviseerd door artsen.

De voordelen van deze flessen: het helpt voedproblemen verminderen, essentiële voedingsstoffen blijven behouden, vacuümvrij voeden draagt bij aan een goede spijsvertering, fles met volledige ontluchting en het interne ventielsysteem en de siliconenspeen werken samen.

En ik vind het ook leuk dat ze in diverse kleuren te krijgen zijn, zo dus ook in het roze en paars. Wij zouden niet anders willen.

De voedingsmomenten zijn soms wel pittig, wij hebben er nu zes per dag. Per voeding zijn we ongeveer een uur bezig. Ze krijgen alle drie tegelijk voeding. Gelukkig zijn er diverse trucjes om je handen vrij te hebben terwijl zij de fles drinken. Maar wij proberen wel om ze ook lekker op schoot te hebben en de fles te geven, dit is echter wel een uitdaging als je alleen bent tijdens voeding.

Om 23uur krijgen ze de fles en dan komen ze rond 4uur weer en daarna tegen 8uur. We mogen dus echt niet klagen. Ondanks dat ze al 13 weken bij ons zijn, zijn ze pas 3 weekjes vanaf uitgerekende datum.

Los ervan dat Evi en Zoé nog een sonde hebben, doen ze het alle drie zo goed. Ze zijn erg rustig en hebben vrijwel geen omkijken naar ze tussen de voedingen door. Ze slapen en anders liggen ze lekker om zich heen te kijken.

Wij zijn al zo gewend dat ze lekker thuis zijn! En ja, we zijn moe haha. Maar dat hoort erbij.

Nu gaan we naar het volgende hoofdstuk: de verhuizing die eraan gaat komen!!

Ja, totaal niet gunstig, omdat het allemaal tegelijk valt. Maar ik kan niet wachten tot we verhuisd zijn. En nee, we gaan niet verhuizen vanwege ruimtegebrek haha, we hadden het nieuwe huis al gekocht voordat ik überhaupt zwanger was.

Inpakken en verhuizen laten wij doen, om iig daarmee onszelf een beetje mee te ontzien. Van de zomer zitten wij heerlijk gesetteld in ons nieuwe huis en kunnen wij echt gaan genieten!

Wordt vervolgd….

(http://www.instagram.com/wendy.vuurens)