* Spannende tijden *

Alweer 9 weken zijn onze drie meisjes bij ons, hoewel ze nog niet echt helemaal bij ons zijn. Het voelt nog steeds heel gek en onwerkelijk dat wij vier kinderen hebben. Dit komt vooral doordat de meisjes nog in het ziekenhuis liggen.

Hoe is het allemaal gegaan nadat de meisjes geboren waren. Nou, ik moet zeggen dat wij al een aardige pittige periode achter de rug hebben.

Liv, Evi en Zoé zijn natuurlijk in het mooie Brabant geboren, niet helemaal de bedoeling haha, maar ze moeten het toch echt met Veldhoven in hun paspoort gaan doen. En als zij niet van carnaval gaan houden dan weet ik het ook niet. Ik zie het trouwens wel al helemaal voor mij, drie dezelfde meiden die gaan carnavallen haha.

Maar goed, Veldhoven dus. Tot voor kort wist ik niet eens waar het lag (sorry brabanders). Helaas heb ik ook niet meer van Veldhoven gezien dan het Maxima MC en het Ronald McDonald huis.

Zoé en Evi hebben van 15 maart t/m 1 april op de NICU gelegen in het Maxima MC, zij werden overgebracht naar het Reinier de Graaf Gasthuis. Liv mocht de volgende dag op 2 april naar het Reinier de Graaf.

Helaas mochten zij niet tegelijk overgeplaatst worden, dit had te maken met dat Liv nog een extra nachtje moest blijven in het Maxima MC.

Vijf dagen na de geboorte had Liv bloed bij haar ontlasting. Dit was onwijs schrikken, maar vooral doordat ze gelijk gingen handelen op NEC (necrotiserende enterocolitis). Dit is een ernstige darmontsteking die gepaard gaat met een verminderde doorbloeding van de darm, waardoor delen van de darm kunnen afsterven. Deze ontsteking komt vooral voor bij te vroeg geboren kinderen en bij pasgeborenen met een heel laag geboortegewicht. Het is een levensbedreigende ontsteking. Het ontstaat voornamelijk doordat de darmen nog onrijp zijn.

Liv haar voeding werd gelijk gestopt, er werd een röntgenfoto gemaakt van haar darmwand, ze gingen bloed afnemen om te kijken of de infectiewaarden verhoogd waren, ontlasting werd een kweek van afgenomen en ze kreeg antibiotica. Wanneer je dit allemaal te horen krijgt, slaat de angst toe. Ik ging gelijk op internet zoeken wat NEC inhield, dit was niet leuk om te lezen. De paniek en angst sloeg gelijk toe. Ging er nu na 5 dagen echt al één van onze meisjes zo ziek worden..

Gelukkig was Liv verder niet ziek en deed ze het verder gewoon goed.

Uiteindelijk waren haar infectiewaarden niet verhoogd en de kweek was negatief. Een aantal spannende dagen kropen voorbij. Het was positief dat zij verder niet ziek was of ziek werd.

Een week later gingen ze langzaam de voeding weer opstarten en de antibiotica werd weer gestopt. Aan de voeding wordt een eiwitverrijker toegevoegd (BMF, Breast Milk Fortifier). Twee dagen nadat Liv dit weer door de voeding had gekregen, had zij weer een spoortje bloed in haar ontlasting. Wat was er toch aan de hand? Gelijk bekruipt de angst weer door je lichaam. Artsen gingen nadenken, wat kon dit zijn. Uiteindelijk kwamen zij tot de conclusie dat het hoogstwaarschijnlijk een allergische reactie is op de voeding of een koemelkallergie. Ook omdat Liv de eerste keer met het bloed bij haar ontlasting helemaal niet ziek is geweest, was dit een logische verklaring. De BMF gingen ze weer van de voeding halen en toen bleef het goed gaan. Zij groeiden wel wat minder snel dan haar zussen, doordat die BMF je lekker laat groeien. Daardoor is de keuze gemaakt om bij Liv Neocate voeding toe te voegen (dit is een dieetvoeding die gebruikt wordt bij o.a. koemelkallergie). Liv deed het heel erg goed met de mix van moedermelk en Neocate. Eindelijk keerde de rust weer toe.

Op 2 april werden de zusjes met elkaar herenigd in het Reinier de Graaf Gasthuis. 1 nachtje waren ze gescheiden van elkaar, maar ik vond het zo erg. Helaas hadden we hier alleen niet de luxe dat ze met zijn drieën op één kamer konden liggen. Evi en Zoé lagen op een tweelingkamer en Liv op een aparte kamer. Ze lagen toen alle drie nog in de couveuse, maar als we wilden buidelen kon dat wel met alle drie. Dan brachten ze Liv in de couveuse naar de kamer van haar zusjes. Wat hebben wij een bekijks gehad op de afdeling haha, mensen zaten ons aan te kijken; wat gaan die elke keer met de couveuse over de gang doen.

Maar wat een top team was er aanwezig op de Neonatologie afdeling! Hoewel ik het de eerste dagen wel een beetje spannend vond. De meisjes hadden bijna drie weken op de NICU in Veldhoven gelegen, waar je alle verpleegkundigen en artsen kent (wat een top team daar). Opnieuw moesten wij het vertrouwen krijgen in het personeel die voor onze meiden zouden gaan zorgen. Het voelt goed wanneer de verpleging maar al te graag voor de meisjes willen zorgen.

Al vrij snel mochten ze alle drie uit de couveuse en gingen ze naar warmtebedjes. Binnen no time waren deze al afgebouwd en gingen ze naar wiegjes met kruiken, maar ook de kruiken waren heel snel weg.

De dagen, weken gingen voorbij. De meisjes groeiden super goed en we hadden weinig te klagen. Elke dag gingen we twee keer per dag lekker buidelen met ze. Op een gegeven moment mocht Liv van de monitor af, ook weer even een spannend moment, maar ze deed dit onwijs goed.

Woensdag 5 mei, op deze dag werden de meisjes overgeplaatst naar de kinderafdeling. Hier was ik het totaal niet mee eens. Aan de ene kant super fijn, want dat betekende dat het heel goed met ze ging. Maar voor mij (ons) was het de derde overplaatsing, weer andere verpleegkundigen en artsen, ondanks dat de afdeling aan de Neonatologie vast zit. Weer moesten we het vertrouwen gaan krijgen in andere mensen. En ik moest opeens de ‘specialisatie’ van de neonatologie loslaten. De mensen die gespecialiseerd zijn in deze kleine mini mensjes, en dat waren onze meisjes nog.

Ze kregen wel een luxe vierpersoonskamer op de kinderafdeling. Lekker veel ruimte en met zijn drieën bij elkaar.

We mochten ook niet klagen haha. Ook hier gingen de dagen rustig voorbij. En wederom ook hier is er een super lief team aanwezig die 24/7 klaarstaan voor de meisjes.

Inmiddels zijn de meisjes 9 weken. De officiële uitgerekende datum komt steeds dichterbij (25 mei). De datum die elke dag door je hoofd gaat, in hoop dat de meisjes dan thuis zijn. Wij weten dat dit ook eerder of later kan zijn.

Maar ik merk aan mezelf dat ik deze laatste loodjes heel zwaar vind. Juist omdat het zo goed gaat met ze. Ik wil ze nu gewoon lekker thuis hebben, thuis met het gezin compleet. Familie en vrienden staan te popelen om de meisjes te ontmoeten. Ik wil lekker kunnen gaan wandelen, ik wil dat Mika lekker met zijn zusjes kan knuffelen. Ik wil een ritme thuis gaan krijgen, zonder elke dag op en neer naar het ziekenhuis.

Ik weet dat het einde in zicht is, maar wanneer.. dat is de vraag?!

Evi is inmiddels ook van de monitor af. Nu alleen Zoé nog, dan kunnen wij de meisjes meenemen naar huis. Liv drinkt zo goed als elke fles leeg (of bijna leeg) en Zoé en Evi zijn ook op de goede weg, maar die zullen wel met sondevoeding naar huis gaan. Hopelijk mag Liv deze week van de sondevoeding af.

Als ik terugkijk op de gehele zwangerschap en de periode na de geboorte mogen wij echt in onze handjes knijpen hoe dit allemaal is verlopen. Het is verre van een onbezorgde zwangerschap geweest, elke echo was weer spannend. Maar toch was het elke echo weer goed en groeiden ze met zijn drieën erg goed in mijn buik. Wij wisten dat deze zwangerschap veel risico’s met zich mee konden brengen, maar toch is alles goed gegaan. Ook na de geboorte, drie mini mensen worden veel te vroeg geboren, ook dit wisten we van tevoren dat dit zou gebeuren. Maar ook hier hadden de meisjes gelijk een goede start en deden ze het dag in dag uit erg goed. Het is allemaal niet vanzelfsprekend dat een meerlingzwangerschap zo goed gaat.

Wij zijn zo enorm trots op de meisjes. Kijk van hoever ze zijn gekomen en kijk hoe ze nu zijn. Ook zijn wij enorm trots op Mika, die heeft al 11 weken veel veranderingen moeten doorstaan. Eerst werd ik opgenomen in het LUMC, waardoor hij samen met papa thuis was. Daarna werden zijn zusjes geboren en moest hij een paar weken met ons in het Ronald McDonald huis slapen in Veldhoven en vervolgens is hij weer thuis, maar zijn wij steeds op en neer aan het gaan naar het ziekenhuis (met en zonder hem). Onze vier kanjers!

Nu gaan wij de dagen aftellen tot ze naar huis mogen!

Wordt vervolgd….

Voor wie het leuk vind om mij te volgen:  www.instagram.com/wendy.vuurens