Grappig dat mijn laatste post op Mamaplaats ook juist hierover ging. Na een tijdje Tinder geprobeerd te hebben was ik er al snel op uitgekeken. Het was leuk zo lang het duurde Er was ook wel 1 man bij die echt heel leuk was. Maar eenmaal op date, toen hij zijn arm om me heen wilde leggen, voelde ik gewoon: dit gaat te snel. Ik ben hier nog niet klaar voor.Eerlijk geweest tegen deze ontzettend lieve man, die hier alle begrip voor had. En 's avonds Tinder verwijderd. Aju Paraplu. Dan nog maar even happy single.

Vanaf het moment dat ik de 2 streepjes zag overheerste er maar 1 gevoel: Paniek!Kon ik deze baby wel bieden wat hij of zij verdiende? Kon ik wel een goede moeder zijn? Zou ik wel genoeg geld hebben voor kleertjes, luiers, speelgoed? Wat zou de vader vinden? Hoe zou dit allemaal gaan? En dat gevoel is gebleven tot ik een week of 26 zwanger was. Ik was met een vriendinnetje de stad 's avonds om lekker ergens warme chocolademelk te drinken met een stukje arretjescake. En daar liep ik dan, over het plein, met allemaal mensen op de terrasjes. Met mijn bolletje als buik. Het enige wat ik dacht was: 'Laat er alsjeblieft niemand zitten die ik ken'.Mijn vrienden en familie wisten uiteraard wel dat ik in verwachting was, maar verder had ik het aardig verborgen kunnen houden. Zelfs de mensen op stal begon ik nu pas langzaam te vertellen dat ik over een paar maanden met een kinderwagen op stal zou lopen. Niemand heeft het gezien of gemerkt. 

Oh wat voel ik mij dom. Gekwetst. Boos. Verdrietig.

Ik had al een duidelijk mailtje naar de coordinator van de Begeleide omgang verstuurd met hierin mijn gevoel. Ik kon niet rustig op vakantie met al die drukte in mijn hoofd. Eenmaal op papier en verzonden kon ik het beter loslaten. Al snel kreeg ik een mailtje terug. 20 juni stond er een evaluatie in de planning en dan zouden we er verder over praten.

Mijn ouders zijn al uit elkaar sinds ik 3 jaar oud was. Ik weet dus niet beter dan dat mijn ouders niet samen zijn. Elke 2 weken ging ik het weekend naar mijn vader. Buiten dat mijn vader het geweldig vond om mijn moeder te sarren door dingen te doen als mij op de voorstoel van de auto mee te nemen, waren er verder weinig problemen. Totdat er een nieuwe vrouw in zijn leven kwam en daarmee ook een stiefbroer voor mij. De details zal ik voor deze blog achterwege laten, maar de weekenden waren erg  traumatisch en toen ik een jaar of 10 was stopte ik met naar mijn vader's huis gaan.Ik heb altijd geprobeerd de band tussen mij en mijn vader te behouden, voor zo ver die er was. Maar eenrichtingsverkeer loopt een keer dood en de laatste keer dat ik mijn vader heb gezien was in een rechtzaal omdat hij wilde aantonen dat hij geen alimentatie meer voor me kon betalen. Want (zo waren zijn woorden) "Waarom zou je moeten blijven betalen voor een kind dat je nooit hebt gewild? "

Het halve weekend heb ik in een soort rode waas doorgebracht. Man wat was ik kwaad. Meestal zijn die gevoelens na een nachtje slapen wel wat afgekoeld. Maar dit keer niet. 

Om half 4 kom ik binnen lopen met A. Hij herkent de vrijwilligster inmiddels en samen gaan we naar de speelkamer. Hier spelen we samen met wat speelgoed en ik klets wat met haar. Ook de coördinator komt nog even binnen lopen en we kijken welke data er nieuwe afspraken gepland kunnen worden en wanneer de 6 weken evaluatie zal plaatsvinden.

Ik voel de woede langzaam in me opborrelen. Zou hij nou serieus weer niet komen opdagen?? Na vorige week? Hoe dan?! 

De afgelopen uren zijn voorbij gekropen. Man wat kun je tegen zo iets zitten op te hikken. A. voelt mijn onrust feilloos aan en was al om half 7 's morgens wakker in plaats van tussen 7 en 8, zoals normaal.Zo duurt de dag dus nog langer. Om kwart voor 8 maar even naar de supermarkt wandelen. Wat afleiding. En als we terug zijn kan A. nog even lekker zijn bed in en ik het huishouden doen.