#22 Ik mis zwanger zijn..

Vanaf het moment dat ik de 2 streepjes zag overheerste er maar 1 gevoel: Paniek!Kon ik deze baby wel bieden wat hij of zij verdiende? Kon ik wel een goede moeder zijn? Zou ik wel genoeg geld hebben voor kleertjes, luiers, speelgoed? Wat zou de vader vinden? Hoe zou dit allemaal gaan? En dat gevoel is gebleven tot ik een week of 26 zwanger was. Ik was met een vriendinnetje de stad 's avonds om lekker ergens warme chocolademelk te drinken met een stukje arretjescake. En daar liep ik dan, over het plein, met allemaal mensen op de terrasjes. Met mijn bolletje als buik. Het enige wat ik dacht was: 'Laat er alsjeblieft niemand zitten die ik ken'.Mijn vrienden en familie wisten uiteraard wel dat ik in verwachting was, maar verder had ik het aardig verborgen kunnen houden. Zelfs de mensen op stal begon ik nu pas langzaam te vertellen dat ik over een paar maanden met een kinderwagen op stal zou lopen. Niemand heeft het gezien of gemerkt. 

Toen ik 27 weken zwanger was had ik er genoeg van. Genoeg van de schaamte. Genoeg van de paniek. Ja, ik was zwanger geraakt onder omstandigheden die ik liever anders had gezien. Maar dit kleintje mocht ook erkenning. Mocht gezien worden. En ik wilde de blije momenten ook gewoon kunnen delen. Tijd voor een bericht op Facebook. Vanaf het moment dat ik het gepost had heb ik angstig de reacties zitten bekijken. Bang dat mensen me zouden veroordelen. Zo lang was ik nog niet bij mijn ex weg (6 maanden toen ik zwanger werd) en sommige mensen wisten nog niet eens dat we uit elkaar waren.Gelukkig kwamen er geen negatieve reacties. Vooral felicitaties en nieuwsgierige appjes van mensen die ik al in geen jaren had gesproken. Maar goed, dat was te verwachten.

Het grote genieten kon beginnen, ik verborg mijn buik niet langer voor de buitenwereld en keek uit naar mijn verlof. Nog een paar weekjes en dan kon ik lekker luieren. Series kijken en de laatste dingen in orde maken voor de kleine man er was. Zo! Liep dat even anders! Mijn moeder kreeg natuurlijk dat ongeluk toen ik 30 weken zwanger was (oh ja, die blogs moet ik nog afmaken) en daar ging het rustig aan doen en genieten. Helaas, mantelzorg-stand aan en gaan. Daarnaast raakte mijn paard hoefbevangen en liep ik (soms huilend) alle ballen omhoog te houden. Weg genieten, weg rustig aan doen. Als ik tijd had om een klein dutje te doen 's middags was dat uitzonderlijk. Maar goed, I did it! En tegen de tijd dat ik moest gaan bevallen was Mam opgeknapt en in staat bij de bevalling te zijn. Jeej!

Er is een reden dat ik niet gestript wilde worden toen ik over tijd liep. Ik vond zwanger zijn namelijk absoluut niet vervelend. Ik heb zo vaak de vraag gekregen of ik er al klaar mee was dat ik me haast schuldig voelde dat dat niet zo was. Aanstaande moeders om me heen konden niet wachten om te bevallen en eindelijk hun kindje te ontmoeten. Van mij had ie nog wel 10 weken langer mogen zitten.Mijn zwangerschap is grotendeels aan me voorbij gegaan. Tuurlijk heb ik genoten van de echo's, de hartslag, de schopjes en karate kicks. Maar het was allemaal te weinig, te kort. Het was zo voorbij. Poef. Weg 42 weken.Ik ben dol op mijn kleine dreumes. Maar soms wou ik dat ie nog in mijn buik zat (oké, op zijn oude formaat, niet op dit formaat).

Ik weet dat ik niet mag klagen, ik heb een geweldige en makkelijke zwangerschap gehad. Ik heb tot 41 weken op mijn paard kunnen zitten. Ik stond met bijna 42 weken zijn stal nog uit te mesten. Ik kon werkelijk alles nog. Als ik denk aan de blogs die ik de laatste tijd heb gelezen over HG en uitdroging, ziekenhuis opnames. Dan denk ik: Wat zeur ik nou?

Maar ik had het zo graag intenser meegemaakt, rustiger, minder paniek en meer genieten. Een babyshower (is afgeblazen wegens mijn moeders ongeluk) ter ere van de kleine. Ook al zei ik dat ik het niet erg vond dat het niet doorging, toch vond ik het jammer. De kans is behoorlijk aanwezig dat A. mijn enige zal blijven. Gezien mijn leeftijd en het feit dat ik op dit moment niet open sta voor een relatie. En ik ben dolgelukkig met hem. 

Maar ergens heb ik de hoop dat ik het allemaal nog een keer mee zou mogen maken, liefst met een partner aan mijn zij. Een 'geplande' baby. Waar zowel papa als mama volop van genieten en trots op zijn vanaf het moment dat de 2 streepjes verschijnen.