#21 Back in the game

Ik had al een duidelijk mailtje naar de coordinator van de Begeleide omgang verstuurd met hierin mijn gevoel. Ik kon niet rustig op vakantie met al die drukte in mijn hoofd. Eenmaal op papier en verzonden kon ik het beter loslaten. Al snel kreeg ik een mailtje terug. 20 juni stond er een evaluatie in de planning en dan zouden we er verder over praten.

Dus daar zat ik dan donderdag. Vastberaden. Dit was de beste keuze. Dat wist ik zeker. Zowel de coordinator als de vrijwilligster begrepen waar ik vandaan kwam. Maar probeerden ook te zoeken naar een manier waarop ik van gedachten zou veranderen. Die was er niet. Dit was de beste keuze. 

Ze hadden me vorige keer al gevraagd of ik eens met X. om tafel zou willen om wat misverstanden op te helderen. Mijn gevoel te kunnen uitspreken naar hem. Hier zag ik niks in. Sterker nog, alleen bij het idee kreeg ik al een hartslag van 200. Ik heb me nooit zo gerealiseerd hoe bang ik eigenlijk ben geworden na onze aanvaringen en het feit dat er zo'n tijd geen contact is geweest daarna. Ik heb ze gevraagd wat ze daarmee wilden bereiken, want als het doel was om me van gedachten te laten veranderen, dan zou zo'n gesprek daar absoluut niet bij helpen. Eerder averechts werken. In mijn hoofd zag ik al een schreeuwende X. voor me zoals ik hem vaker heb gezien. Nee dank je.

Maar ja. Een half uurtje nadat ik klaar was met mijn gesprek zouden zij een gesprek hebben met X. en het was niet de bedoeling dat zij die boodschap aan hem zouden gaan overbrengen voor mij. En dat is ook logisch. Dus terwijl ze zaten te overleggen hoe ze dit zouden gaan aanpakken, hoorde ik mezelf zeggen: 'Ik blijf wel, en dan vertel ik het hem wel'. Zodra de woorden mijn mond verlieten, reageerde mijn lichaam meteen. Ik begon te klappertanden, mijn handen trillen, en ik zat te beven op mijn stoel. Oh my god. Wat heb ik gezegd? 

Nog nooit ging een half uur zo langzaam voorbij. Ik heb mijn moeder gebeld dat ik later zou zijn en daarna ben ik alleen maar misselijk geweest van de zenuwen. En toen was het moment daar.. ik moest X. gaan vertellen dat het mij beter leek voor A. om de regeling te stoppen.

Ik begon mijn verhaal met de bezwaren en de dingen waar ik zwaar aan til. De dingen die hij doet die in mijn ogen schadelijk kunnen zijn voor A. Nu of in de toekomst. En daar kwam het.. ik zag het aan zijn ogen. Zijn lichaamshouding. Daar kwam de woede. Hij sprak het ook uit. Dat hij ging proberen zijn woede in te houden. Maar wat daarna kwam had ik nooit verwacht. X zei: "Want je hebt gelijk, wat ik nu aan het doen ben is niet eerlijk voor A. of voor jou."

Ik dacht dat mijn 'bek uit de hengsels zou vallen' zoals ze dat hier zeggen. Geen gedraai, geen ontkennen, geen smoesjes, geen redenen waarom ik het allemaal verkeerd zie en dat hij echt wel zijn best doet maar dat het mijn schuld is. Niks van dat alles. Gewoon een oprecht toegeven dat je fout zit.

En ineens voelde ik mijn woede wegzakken en zag ik weer een persoon voor me zitten. In plaats van een opeenstapeling van fouten. In plaats van een projectie van al mijn woede. Maar een persoon, die toegeeft dat hij fout zat. En die zegt het beter te willen doen. Die zegt harder zijn best te willen doen en dit niet meer te laten gebeuren. Die een betere vader wil zijn voor A. Een persoon die hopelijk in de toekomst afspraken wel na komt. 

En zo kwam ik terug op mijn besluit. En besloot ik het nog een kans te geven. Met de persoon die ik voor me zag zitten. De persoon die wellicht de titel Papa wel waardig zal zijn. Maar de tijd zal uitwijzen of deze persoon bestaat, of dat dit een mooi kletspraatje was in bijzijn van de mensen die zijn bezoeken met A. mogelijk maken. Ik hoop voor A. dat deze persoon er echt is.