Een new born heeft net plus minus 40 weken in je buik gewoond, natúúrlijk heeft hij huidhonger. New borns zijn _net koala en_ willen 24/7 op hun moeder geplakt, want zo is de natuur. Kamperen in de draagzak en krijsen in de wieg. Die kneiterdure babykamer heb je in principe gewoon aangeschaft om de economie een boost en je vent een hoge bloeddruk te geven. Borstvoeding is meer dan voeding, het is liefde, en troost, je voorziet in de emotionele behoefte van je kind, het is hechting in zn puurste vorm.

Dit verhaal is lang, bijna net zo lang als de zwangerschap. Ik raad aan dit verhaal niet te lezen als je: boven de 32 weken zwanger bent en de illusie wil vasthouden dat een baby gegarandeerd voor 40 weken komt, een man bent waarvan de vrouw boven de 32 weken zwanger is, je mij persoonlijk kent en niet wil weten hoeveel hechtingen er aan te pas moesten komen of als je eigenlijk iets anders moet doen.

Len nadert zijn twee jarig bestaan als voormalig buikbewoner. Bas en ik verwonderde ons over hoe snel die twee jaar voorbij is gevlogen. Het is natuurlijk ook ons jubileum als ouders. Tijdens deze evaluatie kwamen we erachter dat we het veel leuker vonden dan vooraf gedacht. Sterker nog, we hadden ons voorbereid op twee jaar ellende: slapeloze nachten, chagrijnige dagen, nul tijd voor jezelf en úren gekrijs/gejengel/gezeik. Helemaal koekwaus dat je er dan alsnog aan begint eigenlijk. Ik geef de voortplantingshormonen de schuld, geen rationeel denkend mens zou eraan beginnen met zo’n verwachting van de eerste jaren van het ouderschap.

“Heerlijk een frisse neus halen!” Ik heb het ontelbare keren gelezen dit weekend, deze week, deze lock down. Start van de herfst huppelde ik nog als een blije boself tussen alle andere natuursnuivende nederlanders. Want waar je voor carola nog naar het bos ging om een beetje tot jezelf te komen, voelt het nu alsof je bij de presentatie van een innovatieve knoflookpers op de huishoudbeurs staat (ik heb ‘m gekocht, kan ‘m zéker aanraden). Net als daar, is het elleboogjes duwen en nergens een beetje privé wild kunnen plassen.

Wat een topjaar was dit!

Een paar weken geleden schreef ik op mijn instagramprofiel dat ik tranen met tuiten had gehuild omdat mijn kind tranen met tuiten huilde. Het moederschap maakt van mij een weekdier, dat is vooral merkbaar als mijn kind pijn heeft. Toen waren het zijn kiezen die hem het leven zuur maakte. Inmiddels is het weer even op pauze (?). Maarrrr ik kreeg mega veel tips onder mijn post over hoe het tandenleed verzacht kan worden. Ik heb ze voor jullie, op willekeurige volgorde, op een rijtje gezet!

De omstandigheden waren tóp. Len was in opperbeste stemming, want hij mocht z’n lievelingslaarsjes aan zonder dat we naar buiten gingen. Luna had weer teveel water gedronken en dr vers gewassen hondenbed onder gekotst. Gedreven door laarsjeseuforie van de dreumes en schuldgevoel van de hond werd het een prima photoshoot van 5 minuten. Len was zelfs niet te beroerd om de kerstman die steeds omviel vast te houden. Vorige jaren was het een grotere uitdaging (zie www.instagram.com/denise.en.de.lentworm).

Er zijn momenten geweest waarop een eierkoek, een mueslibol met pindakaas of een cracker het hoogtepunt van mijn week was. Gezegend met de bouw van een polderpaard en het gebrek aan acceptatievermogen heb ik alle diëten geprobeerd. Sonja Bakker, hormoonbalansdieet, glutenvrij & lactosevrij, paleo, killerbody, een afvalkuur, de hele shabam. De ene nog een grotere straf dan de ander. Het ging meestal even goed, ik viel matig af en maar had een ijzeren discipline. Ik was het type 100% of niet, op eetgebied dan want op zat andere gebieden vond ik de helft altijd al dikke prima (huishouden bv). En laat het leven zo gewoon niet werken, want je bent niet áltijd zo gedisciplineerd. Dan ging ik de mist in, en stelde ik een nieuwe poging weer uit tot maandag, na de vakantie of januari.

Ik krijg regelmatig de vraag wie Becky precies is. Is het m’n stiefdochter aan wie ik niet zo stiekem een gloeiende hekel heb? Heb ik meerdere persoonlijkheden met eigen wensen? De werkelijkheid is een stuk minder spannend. Toen ik tijdens mijn zwangerschap bekkeninstabiliteit kreeg vonden we dit een hinderlijk woord. Bas heeft bekkeninstabiliteit dan ook snel omgedoopt tot “bitch becky”. Inmiddels 2,5 jaar later afgekort naar Becky.