Mijn bevallingsverhaal: na 42 weken en vier keer inleiden

Dit verhaal is lang, bijna net zo lang als de zwangerschap. Ik raad aan dit verhaal niet te lezen als je: boven de 32 weken zwanger bent en de illusie wil vasthouden dat een baby gegarandeerd voor 40 weken komt, een man bent waarvan de vrouw boven de 32 weken zwanger is, je mij persoonlijk kent en niet wil weten hoeveel hechtingen er aan te pas moesten komen of als je eigenlijk iets anders moet doen.

Week 36

Rond week 36 was mijn verloskundige mijn gejank zat – nee da’s niet waar, harstikke lief mens met gouden geduld – en stelde voor dat ik ging nadenken over een inleiding met 38 weken wegens uitputting. Ik was tempted, moet ik toegeven.. ik was de rolstoel zat, het gepuf zat, het slaapgebrek zat en stiekem die buikbewoner ook. Ik heb uiteindelijk in overleg met de verloskundige besloten om niet over de 40 weken te gaan. Inleiden met 38 weken voelde voor mij toch niet helemaal goed. Aangezien er geen sprake was van gevaar, besloot ik de baby de volledige 40 weken all inclusive verblijf van de baarmoeder te gunnen.

Week 39-40

Na vijftig ananasharten, vier wonderolie-detoxen en talloze voetreflexbehandelingen was ik bijna op het punt aangekomen dat ik het advies van een surinaamse oud-tante wilde opvolgen. Mijn moeder moest mij dan in bad doen en via de uitgang haar kleinzoon wilde roepen of hij naar buiten kwam. De verloskundige had meer vertrouwen in strippen. Helaas bleek mijn baarmoedermond naar achter te staan en ging dat feest ook niet door.

Week 40-41

De gynaecoloog bleek pas met 40+6 tijd te hebben, drukke mijt. Tijdens het gesprek noemde ze VIJF keer het gevaar op hevige bloedingen of een spoedkeizersnede bij een inleiding. Bas was genezen, en vond dat Len maar moest blijven wonen. De compromis was om hem nog een weekendje te geven om op eigen initiatief het pand te verlaten. De gyn deed nog een strippoging, maar ook dat mocht niet baten.

Maandag was het zo ver, vandaag en maximaal morgen zou het gebeuren. Het inleiden werd een dag verplaatst vanwege een spoedje, en dan mag je niet teleurgesteld zijn want mensen zijn in nood. Prima, dinsdag, maximaal woensdag zou ik moeder zijn!

Eerste poging tot inleiding

Het plan was dat de ballonkatheter ingebracht zou worden, die zou ontsluiting maken en bij 3cm zou hij eruit vallen. Woensdagochtend zou de verloskundige komen om mijn vliezen door te breken, dan zouden als het goed was de weeën het oppakken etc. etc. Bas en ik gingen dinsdag einde van de middag naar het ziekenhuis. Ik weet niet precies wat ik verwacht had, maar de enorme tuinslang die tussen mijn benen hing op de weg weer naar buiten in ieder geval NIET. Het zetten zelf viel mee, toen ik eenmaal kon ontspannen was het zo gepiept. De ballonkatheter ervaring was het dichtste bij het hebben van een piemel wat ik ooit zal hebben (ik ben linksdragend, mochten jullie je dat afvragen). De nacht van dinsdag op woensdag had ik weer heftige voor-weeën, nu waren het de echte wist ik weer eens zeker. Woensdag ochtend kwam de verloskundige. De ballon zat nog steeds op zijn plek en de baarmoedermond was nog steeds helemaal naar achter gekruld (de krul heb ik zelf bedacht, zo zie ik het dan voor me). Na overleg met het ziekenhuis werd er afgesproken dat de ballon nog tot woensdagavond zou blijven zitten en dat ik hem dan zelf moest verwijderen door mijn tuinslangpiemel door te knippen, dan zou hij leeglopen en eruit komen. Donderdagochtend werden wij om 7 uur in het ziekenhuis verwacht. ’s Avonds ging ik de ballon doorknippen als linkshandige met een rechtse schaar. Bas en ik zijn beide links en hebben alleen rechtse scharen, vraag niet waarom. Het lukte mij in ieder geval niet dus Bas kwam to the rescue, na wat zagend knippen lukte het een gaatje te maken in de tuinslangpiemel waardoor ik steriel water ejaculeerde (om in het thema te blijven), Bas had niet helemaal door dat het steriel water was (en geen vruchtwater/plas/afscheiding) wat in zijn gezicht spoot dus die riep ‘’WAHHH BAHH BAHH’’. Ik heb die baby er bijna uitgelachen.

Tweede & derde poging tot inleiding

Donderdagochtend werd ik in het ziekenhuis verwacht, het was ons niet geheel duidelijk wat het plan was. Het bleek dat ik niet meer van de afdeling af mocht tot de baby er was.

De inleidingsgel moest doen wat de ballon niet lukte. Ik heb nog nooit een SOA gehad, maar ik denk dat een SOA voelt zoals die gel. Bas en ik keken een filmpje, speelde een spelletje, dronken een bakkie, mijn moeder kwam op visite. Einde van de dag kwam de gyn weer toucheren om te kijken of de SOAgel iets gedaan had. Precies niks. Er werd nog een keer gel ingebracht, dit was een stuk onprettiger doordat de gel de doorgang extreem droog maakt en het gevoelig is van al dat branden. Voor het slapen gaan bleek ook dat de tweede keer gellen en daarmee de derde poging tot inleiding precies niks gedaan had en mijn baarmoedermond nog steeds gekruld was. In mijn beleving ging die mond steeds verder krullen en kwam die baby er gewoon niet uit. Ik voelde me knap lullig. Vrouwen met actieve weeën werden naar een ander ziekenhuis gestuurd of moesten thuis bevallen, de afdeling lag namelijk vol. Ik had een enorme kamer, niet eens een voorwee voor de verandering en lag met een gekrulde baarmoedermond te netflixen.. dit kon ik thuis ook.

Vierde poging tot inleiding

De gyn kwam toucheren, misschien was er toch wel ineens iets gebeurd, positieve mijt die gyn. Ze vertelde dat ze nu voor de laatste keer de SOA gel in ging brengen, dit was de laatste poging want hierna zou het een keizersnede worden. PANIEK. Dit was dus echt geen onderdeel van mijn plan, in mijn hoofd waren we nog heul ver van keizersnee verwijderd. Ik opperde nog een paar dagen te wachten, de baby deed het namelijk al die tijd super goed in mijn buik. Ook de wee opwekkers die ik had bedacht bleken geen optie, daarvoor moeten de vliezen gebroken worden en dat ging niet door die krulbaarmoedermond. Uiteindelijk door mijn paniek voor een keizersnede stelde de gyn voor om de meest agressieve manier van inleiding te doen: ballonkatheter mét SOAgel. Ik riep meteen dat ik dat een topplan vond. Het inbrengen van die katheter was deze keer andere koek, mijn grot was gortdroog en pijnlijk door de SOAgel en het ging dus heel stroef. Bas’ handen kregen alvast een voorproefje van mijn knijpkracht, en ik kreeg alvast te zien hoeveel pijn het hem mentaal deed door mij zo erg pijn te zien lijden na zwangerschap waarin hij niets anders heeft gezien dan mij pijn zien hebben.

De bevalling

Daar liep ik weer, met een verse piemel. We keken netflix, hingen wat rond, dronken een bakkie en mijn zus en mijn nichtje kwamen langs. De piemel gaf weer voor-weeën, net als de vorige keer. De weeën activiteitending gaf geen golfje niks. Iedereen riep tijdens mijn hele derde trimester dat ik heus zou weten wanneer het echte weeën waren. Rond 12 uur kwam de gyn, ze wilde even toucheren. En ik was het goed zat, vol in de weerstand. De gyn vond mijn mening niet heel interessant. Ik huilde, riep dat ik gelijk had want die ballon zat nog vast en toen ineens hield ze hem in de lucht. Bleek dat ik 4 cm ontsluiting had,. De activiteitenmonitor bleek niks te zien omdat ik alleen rug- en been-weeën had. Ze prikte mijn vliezen door.

Ik ging onder de douche, mijn zus kwam bij mij op een krukje in de badkamer kletsen. Na een uurtje kwam ik onder de douche vandaan en ging in bed liggen. Mijn zus en nichtje vertrokken naar huis. Mijn moeder kwam langs om een borstel te brengen, dat was ik vergeten in te pakken en dan worden mijn krullen een soort dreadlocks. Het was helemaal niet het plan dat zij erbij was, maar het voelde op dat moment zo fijn dat ze er was dat ik haar gevraagd heb te blijven. Bas heeft 3 uur lang mijn onderrug gemasseerd met babyolie, mijn moeder masseerde mijn benen en verder hielden ze hun mond op mijn verzoek. Het ging als een waas voorbij. Ik kon de weeën goed wegzuchten, had geen weeën storm ondanks dat ze wel wee-opwekkers op mijn infuus hadden gezet zodat de weeën effectiever werden.

Toen werd de pijn te erg en vroeg ik om pijnstilling. De gyn wilde weer toucheren, GEK werd ik van dat mens. Geef me gewoon die drugs en so-de-mie-ter op. Ze had natuurlijk weer een uitleg waarom dat niet kon, ik was nog maar 4 uurtjes bezig en de kans was groot dat ik nog te weinig ontsluiting had voor pijnstilling en dan zou ik mijn einde van de bevalling niet redden met de maximale dosis. Toen ze voor de zoveelste keer (het waren natuurlijk wel verschillende gyns) ging toucheren bleek ik 9 cm te hebben. Het ziekenhuis waar ik was werkt naast morfine en de ruggenprik ook met remifentanil, een kortdurende pijnstilling waar de baby niet crocky van wordt en wat binnen een kwartier uit je systeem is. Ik mocht voor de laatste centimeter dus even bijkomen met het pompje. Mijn nieuwe beste vriend. In mijn beleving heb ik nog hele gesprekken gevoerd met Bas tijdens het pompje, in zijn beleving zei ik alleen ‘’hmmhmmhmmm pompjehh hmmmm’’. Aangezien ik onder invloed was, geloof ik hem in deze. Ik was fanatiek op dat pompje aan het drukken terwijl hij al op standby stond (hoorde ik ook later). Ik kreeg ook mijn eerste persdrang, ik mocht mijn lichaam laten persen maar nog niet meedoen. Ik beviel eerst nog van wat bruine rakkers voordat ze mijn pompje afpakte. Ik beloofde nog dat ik mega goed zou kunnen persen met m’n pompje en heb een kleine strijd geleverd voordat ik toeliet dat ze ‘m afpakte.

Binnen tien minuten was ik dus weer helemaal bij en moest ik op handen en knieën persen. Een paar persweeën later mocht ik op de baarkruk. In verband met Bitch Becky was dit het plan geweest, dit is de meest Beckyvriendelijke manier om te bevallen. Ik perste en perste tot het hoofdje stond. Besloot dat ze het niet voor niks ‘’the ring of fire’’ noemde, maar was opgelucht dat dit gedeelte dus het pijnlijkst was. Terwijl ik aan het zuchten was hoorde ik de gyn zeggen ‘’klim maar op het bed’’ SAY WHUT? JE BENT NIET GOED! Ik dacht op recht dat deze chick de waaier vol baarhoudingen af wilde gaan als een soort olympische wedstrijd, zodat ze kon opscheppen tegen andere gyns. Het bleek dat ons kind een heel flink koppie had (hij is niet van de melkboer) en dat hij klem zat (dit hoorde ik allemaal later). Ik moest dus liggend op mijn rug met mijn benen in mijn armen verder persen, terwijl ik daar lag was ik vooral boos op de gyn want ik wist dat Bitch Becky op de tafel zou dansen na dit akkefietje. Ik snapte niet waarom ik ineens van die kruk af moest. Lang had ik niet om erover na te denken want ik zag Bas en mijn moeder huilen en het bleek dat hij ineens op mijn buik lag! Bassie knipte de navelstreng door met heel veel enthousiasme, ondanks dat hij 42 weken lang riep dat hij dat dus nooit zou doen. Ik keek naar mijn kind en ondertussen kwam de placenta. Mijn moeder bewonderde de placenta, Bas en ik bedankte voor de eer en ik dacht dat ik klaar was. Len werd gecheckt en werd goedgekeurd. Ik had een kleuter verwacht na deze olifantendracht, maar hij bleek de mooiste en liefste baby van 50 centimeter en 3550 gram.

De gehaktmolen

Jaren lang heb ik mezelf verteld dat die baarheupen ooit van pas zouden komen, helaas bleken ze niet gebouwd te zijn op Lennie’s koppie. De onderkant lag er dus bij alsof ik in de gehaktmolen was geweest. De gyn ging een gyn halen, huh? De gyn bleek geen gyn te zijn maar een vk. Prima, het was voor mij om het even. Ik was verliefd naar mijn kind aan het kijken en de ekte gyn stelde vast dat ik naar het OK moest omdat de scheuren heel heftig waren. Toen ik het woord scheuren hoorde was ik er meteen bij: HEB IK EEN VANUS? Bas moest uitleggen wat een vanus was. Amateurs, waar zijn deze mensen opgeleid? Ik bleek er geen te hebben, wel een knip en diepe scheuren tot aan mijn baarmoedermond. Ik was opgelucht, want het was in ieder geval geen vanus. Ik wilde niet onder narcose naar het OK (hoelang kon dat hechten duren joh, 15-20 minuten?), ik wilde de eerste uren van mijn baby niet missen. De gyn ging akkoord, zolang ik heul stil bleef liggen. JEZUS WAT EEN PIJN. Het hechten was het pijnlijkste van de hele bevalling en heeft dik 2,5 uur geduurd. Ik had als een mantra in mijn hoofd ‘’niet de baby fijnknijpen met mijn arm, niet de baby fijn knijpen’’. Ik hoorde van Bas later dat hij het doodeng vond omdat hij in mijn ogen keek en het compleet leeg was, alsof er niemand thuis was. Zijn hand was helemaal dik van het knijpen.

Na de bevalling

Ik was he-le-maal high van de babyhormonen een half jaar lang, en vond dat ik een prachtige bevalling had gehad. Uiteindelijk kijk ik er nog steeds positief op terug, vooral hoe snel je verliefd kunt worden op iets wat vlak daarvoor nog zo abstract voelde. Bij een eventuele tweede baby zou ik wel een ‘plan’ willen maken, ik voelde mij nu niet echt gehoord door de verloskundigen in wat ik wel of niet wilde. Zo hebben ze de nacht na de geboorte mij in een soort houtgreep genomen om een katheter in te brengen. Dit terwijl ik heel graag zelf wilde proberen te plassen, hier kreeg ik maar enkele minuten de tijd voor. Na het hechten moest ik direct onder de douche anders kreeg ik alleen een washand, terwijl ik nog aan het bijkomen was. Moest ik mij niet zo aanstellen en mijn baby die net 4 uur op de wereld was maar even laten krijsen, dit was goed voor de longen (ik riep Bas wakker om naar hem toe te gaan). En nog meer van zulke dingetjes. Gelukkig ben ik geen moment tijdens de bevalling in paniek geweest, en heb ik altijd goed kunnen blijven ademen. Ik kan mij voorstellen dat als je je niet in controle voelt over je eigen lichaam én je voelt alsof je geen controle hebt over wat anderen met jou doen dat het dan echt een vervelende ervaring wordt.

Alweer twee jaar geleden. Gefeliciteerd onze liefste Len! 

Meer lezen? Instagram: @denise_en_de_lentworm