Ik wil geen frisse neus halen! - Een blog over de lock down dip

“Heerlijk een frisse neus halen!” Ik heb het ontelbare keren gelezen dit weekend, deze week, deze lock down. Start van de herfst huppelde ik nog als een blije boself tussen alle andere natuursnuivende nederlanders. Want waar je voor carola nog naar het bos ging om een beetje tot jezelf te komen, voelt het nu alsof je bij de presentatie van een innovatieve knoflookpers op de huishoudbeurs staat (ik heb ‘m gekocht, kan ‘m zéker aanraden). Net als daar, is het elleboogjes duwen en nergens een beetje privé wild kunnen plassen.

Ik ben ergens deze week in een lock down dip beland. Het voelt een beetje als een put, zonder dat iemand daar een trap heeft aangelegd (Sonny where are youuu). Nee, ik wil niet overdrijven, ik lig niet hele etmalen te grienen in m’n bed. Maar ergens bij de vierde keer dat iemand het over een verlengde lock down tot eind februari had en ik de zoveelste avond samensmolt met de bank, was ik het zat. Dus ik ben aan het chagrijnen, lekker negativiteit aan het rondstrooien op het internet en zeiken tegen Bas. Vooral dat laatste. En Bas is carola ook zat, dus zeikt lekker terug. Vervolgens kunnen we lachen om ons eigen gemekker, het gaat namelijk nergens over: over een potje sambal op het aanrecht of een oude fles melk van Len die promotie heeft gemaakt tot yoghurt.

Ik wil gewoon geen frisse neus meer. Ik wil een warme neus, in zo’n muffig krijspaleis waar je dan vroeger je koter ging uitlaten tussen al het gajes. Of een klamme neus, in een overvolle kroeg waar je kon ruiken dat die kerel in de hoek zelf z’n avondmaal had gefrituurd. Een legale loopneus, zonder dat je bang hoeft te zijn om neergehaald te worden door bezorgde mede-burgers. Een jeukneus, omdat het haar van degene die je knuffelt in je neus kriebelt. Nou,you catch my drift.

Ik raak helemaal kwijt waar ik heen wilde met dit verhaal. Maar ik weet het weer! De luiers waren bijna op, maar echt bijna bijna. Het voelde bijna als landverraad toen we met ons driekoppige gezin naar de Makro gingen. Ik heb het voor mezelf goed gepraat dat het een groothandel is, geen smalle dorps Lidl. Én dat de volle mep voor luiers betalen echt een schande is.

Het was geweldig. We wandelde, zonder frisse neus en niemand werd vies. Uiteindelijk gingen we na een half uur genot en 100 ballen lichter weer richting huis. Gamba’s, koffie siroopjes, ongezoete slagroombus, bavetten & een horeca verpakking zaanse mayo rijker. Als je mond vol is, dan kan je namelijk ook niet zeiken. Inmiddels ben ik erachter gekomen dat ik de luiers ben vergeten, maar dat uitje wat vroeger een moetje was hadden we echt nodig!

Zijn jullie ook zo lekker op elkaar aan het zeiken van carola ellende? Of huppelen jullie nog steeds als blije boselfjes door de natuur?

** mocht je het hebben gered tot het einde van dit epistel vol gezeur: je bent een doorzetter, jij komt die lock down put wel uit! En misschien wil je wel meer gemekker, dat vind je op www.instagram.com/denise.en.de.lentworm