Wanneer het ouderschap meevalt

Len nadert zijn twee jarig bestaan als voormalig buikbewoner. Bas en ik verwonderde ons over hoe snel die twee jaar voorbij is gevlogen. Het is natuurlijk ook ons jubileum als ouders. Tijdens deze evaluatie kwamen we erachter dat we het veel leuker vonden dan vooraf gedacht. Sterker nog, we hadden ons voorbereid op twee jaar ellende: slapeloze nachten, chagrijnige dagen, nul tijd voor jezelf en úren gekrijs/gejengel/gezeik. Helemaal koekwaus dat je er dan alsnog aan begint eigenlijk. Ik geef de voortplantingshormonen de schuld, geen rationeel denkend mens zou eraan beginnen met zo’n verwachting van de eerste jaren van het ouderschap.

We vroegen ons af hoe het kwam dat ze zo’n duister beeld hadden van het ouderschap? Die van ons is toch best heel leuk!

De indoctrinatie van de wachtmaar-moeder en de jelevenisvoorbij-vader.

De wachtmaar-moeder is een moeder die zelf één en vaak zelfs meerdere kinderen op de wereld heeft gezet. Ze is erop gebrand om andere moeders te waarschuwen voor alle vervelende dingen die het moederschap met zich meebrengt. Begint deze waarschuwing vaak met “wacht maar..”. Dit begint vaak al voordat je überhaupt bevrucht bent, waarbij ze je waarschuwt voor alle ellendige zwangerschapskwalen. Van aambeien tot maagzuur tot spataderen die als dikke regenwormen over je benen kruipen. De wachtmaar-moeder schuwt geen onderwerp, wij vrouwen onder elkaar.. het hoeft toch allemaal geen taboe te zijn? Omdat je zelf op dat moment misschien nog niet helemaal bewust bezig bent met eventueel moederschap, valt het type je misschien nog niet op.

Maar dan... patsboem je bent zwanger! Gefeliciteerd! “Oh heb je slaapgebrek tijdens de zwangerschap, wacht maar tot de baby er straks is! Dan slaap je helemaal NOOOIIT meer, onze Anne-Marieke sliep met 8 maanden voor het eerst twee uur achter elkaar.” De wachtmaar-moeder vertelt je tot in detail over haar horrorbevalling, incluis sterrenkijker (whut kijkt hij dan richt je anoes?), vanus, vacuumpomp en spoedkeizersnede. Het maakt ook niet uit of de wachtmaar-moeder een half jaar geleden of 14 jaar geleden is bevallen, ze weet het nog tot in detail op te rakelen. Ik zie mezelf nog waggelen, terwijl een vaag bekende wachtmaar-moeder haar kans pakte om mij te waarschuwen voor de incontinentie die je bij je verse taco cadeau krijgt. “Hardlopen wordt nooit meer hetzelfde”.

Dit is slechts de start, van iets wat mij waarschijnlijk de rest van het moederschap zal achtervolgen. De wachtmaar-moeder heeft namelijk altijd meer ervaring dan ik en haar kinderen blijven altijd ouder dan de mijne. Ze weet mij haarfijn uit te leggen dat bepaalde overtuigingen die ik in het ouderschap heb vanzelf zullen verdwijnen naar mate mijn kinderen een bepaalde fase hebben bereikt in hun leven. En je.kunt.niet.winnen. Want wacht maar is een begrip die je oneindig kunt doorvoeren.

De jelevenisvoorbij-vader is het type man die samen mijn zijn vrouw verliefd naar zijn nageslacht kijkt. “Ah, wat kan Joris dat toch goed he, wat is het toch een lieffie”. Maar eenmaal buiten de deur is hij onder de mannen. Daar voelt de jelevenisvoorbij-vader behoefte om andere vaders te vertellen dat je leven zoals je het kende toch wel echt voorbij is na de eerstgeborene. Waar hij tien jaar geleden zijn vrouw insmeerde met eetbare chocolade massage olie, ligt hij nu met alle pulletjes tegen elkaar geplakt in een 1.60m bed. Waar zijn vrouw hem 10 jaar geleden spannende foto’s appte, krijgt hij nu een foto van zijn peuter met een masker van spinazie a la crème. Waar hij 10 jaar geleden met zijn vrouw op een festival tot het gaatje ging, gaat hij nu hard op de pannenkoeken met stroop. De kinderen janken, de vrouw zorgt en ze moeten vooral van alles. De jelevenisvoorbij-vader is heus dol op zijn kinderen, en hij zal nooit opbiechten dat híj die derde erdoor heeft gedrukt bij zijn vrouw.

Al kletsend kwamen Bas en ik erachter dat we zelf soms per ongeluk in het bovenstaande plaatje pasten. Als wij net drie weken kiezen-terror hebben overleefd en mijn vriendin heeft het over die rot voortanden, floep ik er soms zomaar een “wacht maar” uit. Als Bas weet dat hij de volgende ochtend 3 afleveringen “Spirit Samen Vrij” moet kijken, terwijl Len met een houten hamer op de salontafel ramt en hinnik-geluiden maakt. Kan hij zomaar bij speciaal biertje nummer 6 een “life as you know it is over als je kinderen hebt” speech geven aan de vriend die van plan is om er nog minstens 6 te drinken.

Ja, het balans is soms lastig. Om niet de ouder te zijn die een drie kwartier durende spreekbeurt houdt over de geweldige avonturen van het nageslacht. Maar ook geen “wachtmaar” of “jelevenisvoorbij” ouder te worden waarbij de ander spontaan zin heeft om met zijn zak op een paaltje te springen. Het ouderschap is ook gewoon heel leuk, voor de meeste. En iedere ouder gaat het vanzelf ervaren, of niet.

Hebben jullie ervaring met dit type ouders? 

—

Klets mee op instagram! @denise.en.de.lentworm