De hechtingsrelatie centraal zonder de richtlijnen van Natuurlijk Ouderschap te volgen

Een new born heeft net plus minus 40 weken in je buik gewoond, natúúrlijk heeft hij huidhonger. New borns zijn _net koala en_ willen 24/7 op hun moeder geplakt, want zo is de natuur. Kamperen in de draagzak en krijsen in de wieg. Die kneiterdure babykamer heb je in principe gewoon aangeschaft om de economie een boost en je vent een hoge bloeddruk te geven. Borstvoeding is meer dan voeding, het is liefde, en troost, je voorziet in de emotionele behoefte van je kind, het is hechting in zn puurste vorm.

“Bij natuurlijk ouderschap staat de ontwikkeling van een goede hechtingsrelatie centraal”.  Als moeder en pedagoog kan ik dat alleen maar toejuichen, ik vraag me overigens wel af welke moeder - met een beetje kennis over hechting - zegt: 'nahh vind ik niet echt een prioriteit nee.' Maar terug naar het onderwerp.

De managementsamenvatting van natuurlijk ouderschap: borstvoeding, co-sleepen & dragen. Want dat is de weg naar die goede hechtingsrelatie. Maar wat als je borsten en je baby die memo gemist hebben?

Na een week fulltime kolven en aanleggen had er nog geen halve druppel voeding succesvol mijn lichaam verlaten. (Len werd trouwens wel gewoon in leven gehouden door donormelk 🥰). Mijn baby was ook helemaal geen koala. Vond knuffelen en op m’n borst liggen best gezel, maar wilde na 30-40 min gewoon op zichzelf liggen. Beetje loensen naar de aap boven zijn hoofd op het speelkleed, of gewoon liggen te liggen.

Toen hij 6 weken oud was begon hij rond 20.00 uur steeds te huilen. Nou en dan ga je dus het draaiboek af: wiegen, lopen, flesje, je kent het wel. Bas opperde op een gegeven moment of het geen mogelijkheid was dat ons kind ons gewoon zat was en naar z’n nest wilde. Nee, belachelijk idee! Baby’s willen dat niet, die willen nabijheid en niet eenzaam en verlaten een hele verdieping van ons verwijderd zijn. Blijkbaar die van ons wel, want uiteindelijk ging ik akkoord met het plan om dit de volgende dag te proberen, 20.00 uur was het feest en zodra hij het matras raakte was hij stil en ging slapen. Len lag toen overigens ook al op zijn eigen kamer, heftig ja. Heb je 42 weken je best op gedaan en dan na 5 weken naar de andere kant van de muur. In ons bed wilde Len niet slapen, en in de wieg op de kamer deed ik geen oog dicht. Hypergevoelig op ieder geluidje staarde ik de hele nacht in de wieg, deed hij het nog?

Het dragen zag ik tijdens mijn zwangerschap helemaal zitten, dan zou mijn bekkeninstabiliteit vast over zijn. Dit bleek ook niet het geval, en als ik er dan toch voor ging om te dragen vond Len het na een half uurtje ook wel gescheten.

Borstvoeding was geen optie. Iets wat ik moeilijk kon accepteren. Zelfs al zat die kans er al in door een operatie 12 jaar voordat ik moeder werd. Maar voeden op vraag, dat kon ik doen! Wat baalde ik toen Lennie Lentworm zoveel honger had dat er weinig eerste hongersignalen waren. Als je namelijk 12 flessen op een dag nodig denkt te hebben, dan heb je daar geen tijd voor. En dus ging ik werken met een schema, zodat hij kon drinken voordat hij te boos werd omdat in zijn beleving de hongersdood naderde.

Ik kon mij hier druk om maken, als moeder van zo’n remy baby. Vond hij mij dan niet gezel? Of waren 42 weken in de baarmoeder gewoon wel zat? Was hij boos dat hij uit de baarmoeder was gepest met ballonnen en inleidingsgel? Had mijn taco vers uit de baarmoeder al een hechtingsstoornis opgelopen? (Ja, ik wist rationeel wel dat dat niet kon, ik zei niet dat m’n zorgen reëel waren.)

En ik hoor je denken: 'Mijt dan is natuurlijk ouderschap misschien gewoon niet voor jou(w kind). Waarom start je geen eigen clubje met mislukte koala baby’s die de remyalleenopdewereld lifestyle nastreven?'

En je hebt gelijk! Ik voldoe/voldeed niet aan de drie hoofdrichtlijnen van natuurlijk ouderschap. Wel zet ik de hechtingsrelatie centraal, ik volg mijn kind in wat hij aangeeft nodig te hebben.

Inmiddels is mijn remy-baby een peuter. Een sociaal dier die het heerlijk vindt om sociaal te zijn, maar ook altijd weer terug komt naar mama en papa voor een knuffel, of voor troost wanneer iets tegen zit. Slapen doet hij nog steeds het liefste in zijn eigen bed, behalve als hij heel ziek is. Hij is iemand die het heerlijk vindt om op zijn kamer te spelen, in zijn eentje, ook al is hij pas 2 jaar. Maar ook een kind wat graag “same peje” met ons of met andere kinderen.

Dus mocht jij ook een remybaby hebben, wordt hier niet onzeker van! Hechting gaat erom dat je sensitief bent voor de behoefte van jouw kind, ook als dat niet helemaal strookt met jouw idee van wat een baby nodig heeft. Kijk naar de signalen die je baby geeft en pas jouw aanpak daarop aan. Als jouw kind nabijheid nodig heeft, ben er voor hem. Als hij me-time nodig heeft, gun hem dat en probeer het niet af te dwingen.

Breng jij het natuurlijk ouderschap in praktijk? En heb jij een koala-baby of een remy-baby?

Klets mee op instagram @denise_en_de_lentworm