Deze week deelde ik een bericht in mijn verhaal op mijn socials, en man, wat schrok ik van de hoeveelheid persoonlijke berichten die ik ontving (en nog steeds krijg)! Veel lieve, ondersteunende berichten, maar helaas ook veel herkenning. Voor degenen die niet weten waar het over gaat, zal ik het kort uitleggen:

🎄 Zo, eindelijk tijd om de kerstboom op te tuigen!

Bekijk jezelf eens goed in de spiegel en leer te houden van jouw spiegelbeeld! Dat heb ik laatst gedaan bij de livedag van MomBody&Mind. Een spiegelsessie. En ik ben niet ineens magisch genezen van een slecht zelfbeeld hoor. Maar wat een eye-opener was dat zeg! In eerste instantie wilde ik niet gaan, want ik vond dat ik het niet verdiende om hierbij aanwezig te zijn. MomBody&Mind is een mooi eigen bedrijf opgericht en geleid door de lieve Adinda. Een bedrijf die samen de liefde voor je mamalijf probeert terug te winnen. Die je doet beseffen wat de dieetcultuur is en dat die er mede voor zorgt dat jij jouw (mama)lijf niet meer lief hebt.

Steeds meer zie ik reacties onder blogs of nieuwsberichten op social media of hoor ik op straat "Hij heeft maar te luisteren" of "ze moet gewoon maar eten wat de pot schaft!". Ja als we allemaal die oude levensmotto's blijven naleven Berta dan evalueren we nooit als mensen! Kinderen "moeten" zoveel tegenwoordig maar en ze mogen niks meer!

"Hij moet even wat langer nablijven, want hij heeft op alle tafels gekleurd" hoor ik de juf tegen me zeggen terwijl ik vanochtend heb aangegeven dat hij mogelijk heftig kan reageren omdat hij de dag ervoor zijn broer een aanval heeft zien krijgen waarvan hij dacht de schuldige te zijn. Baldadigheid is ook een uitwerking van emotie?

Een doodnormale zondag. Ik had wat huishoudelijke taken gedaan, ontbeten met de kleintjes en de hond uitgelaten. Onze tiener was inmiddels ook uit zijn slaap ontwaakt. Die zal vast wel weer tot de late uurtjes met zijn vrienden online hebben zitten gamen. Maar ach, het is weekend. Dan mag dat.

Hoe het er "achter de schermen" uit ziet. Hoe het buiten al die Instagram-waardige filmpjes en foto's werkelijk aan toe ging in ons huis. "Ik zou willen dat wij.." "Hoe doe je dat toch?". Doe ik dan wat goed? Het voelt meer alsof ik werk voor een calamiteiten afdeling dan dat ik wat onder controle heb. Bijna dagelijks heb ik wel iets van een instortmoment waarbij alle prikkels van iedereen bovenop mijn eigen prikkels worden gegooid op één grote hoop. Zo van alsjeblieft, dit is nu van jou en zoek het allemaal maar uit!

Het is niet niks! Sowieso is verhuizen al een hele stap en als je dan ook nog van de kleuterklas naar groep 3 gaat, dan is dat al helemaal een grote verandering! Avonden huilen omdat hij zijn vriendjes zo mistte. "Niemand wilt met me spelen". Het was zo hartverscheurend!

Als moeder ben je een wandelende agenda en telefooncentrale van het hele gezin, je bent schoonmaakster, chefkok, taxichauffeur (of in mijn geval: 9292ov.nl), maatschappelijk en administratief medewerker, psycholoog, eerste hulpdienst, politie-agente, wekker, route-planner, pin-automaat, Wikipedia, bemiddelaar en blijkbaar ook helderziende. Je weet waar alles ligt in huis, maar vraag niet hoe. Je kan alles en zelfs een hele boel tegelijk. Maar moet je dit wel willen kunnen?