Donkere dagen

Zodra het donker wordt buiten, wordt het ook een beetje donker van binnen. Winterdip? Zeg maar gerust winterdepressie.

November en december zitten niet alleen vol feestdagen bij ons maar ook vol verjaardagen. We vieren de verjaardagen van mijn man, twee van onze zoons en van mijzelf in die twee maanden. Een tijd vol vreugde zou je dan zeggen, maar niks is minder waar. Dit is een periode die ons herinnert aan donkere tijden.

Een tijd waarin ik alleen voor de kinderen moest zorgen omdat door schulden en bezoek van politie aan huis mijn man geen andere optie meer zag dan snel geld verdienen. Een keuze die hem en mij uiteindelijk nog duurder kwam te staan. Een tijd waarin zijn bipolaire stoornis zijn toppunt bereikte. Een tijd die we nu weer in gaan zonder gepaste hulp want de intake bij de psychiater start pas in januari.

In één van mijn vorige blogs schreef ik al eens eerder over de bipolaire stoornis van mijn man. Wij hadden toen besloten dat hij tijdelijk niet thuis zou verblijven. Dat was even beter, want samen ging gewoon even niet. Nu gaat het een flink stuk beter. Hij is gewoon weer thuis en we gaan zelfs samen en met de kinderen de deur uit. Alleen het werd steeds moeilijker naarmate we de decembermaand naderde. Hij twijfelt zelfs om met Kerst weer even weg te gaan. Zo hoog zit het hem.

Ik baal dat het allemaal zo lang duurt voor een goede psychiater en medicatie. Dat ze na zijn diagnose ruim 2 (misschien zelfs 3) jaar terug niet meteen aan de slag zijn gegaan hiermee, maar hem weer overgezet hebben naar een andere instantie die uiteindelijk nooit van zich heeft laten horen. Een instantie waar hij blijkbaar al een behandelaar had die hij nog nooit had gesproken. Het vertrouwen in hulpverlening was bij hem (terecht) verdwenen. En nu na al die jaren later heeft hij toch een sprankje hoop en duurt het maar en duurt het maar.

Ik ben ook zo bang dat ze iets doen of zeggen waardoor al mijn harde werk van al die jaren in een paar seconden verwoest zal worden. En dat continue zorgen maken, op je hoede blijven en herinneringen krijgen van een donkere tijd, maken dat ik deze periode alles behalve in een feeststemming ben. Ik probeer het echt allemaal wel voor de kinderen, maar ik lach nu echt als een boer met kiespijn. Laat het maar gauw januari zijn.

Onze jongste zoon is alweer zes maanden oud en het voelt alsof ik er niks van heb meegemaakt. Ik ben alleen maar bezig geweest met druk maken en depressief geweest naar mijn gevoel. Natuurlijk is dit dikke onzin. Maar je hoofd kan je zo ontzettend voor de gek houden. Soms barst ik gewoon in tranen uit en rouw ik om mijn kraamperiode. Ik had mij die zo anders voorgesteld.

Maar zoals de maan schijnt door de bomen met Sinterklaas en de kerstlampjes in de kerstboom, zo zal ook het licht voor ons gaan schijnen aan het einde van die (naar mijn gevoel eindeloze) tunnel! En gaan we hopelijk een geestelijk gezond jaar tegemoet! Iedereen alvast de beste wensen! Op naar een nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Fotografie Sabrina Serraarens