Ik fiets de hoek om en zie een invasie aan ouders, opa’s, oma’s en kinderen, iets wat hier dag in dag uit, jaar in jaar uit plaatsvindt. Ik had er geen weet van, of beter gezegd ik stond er nooit bij stil. Ik schoof het ver voor mij uit of stak misschien mijn hoofd wel in het zand. Dit is de plek waar ik de komende acht jaar mijzelf ook bij zal voegen. Ik ben er snel genoeg één van waarschijnlijk, ik ben niet anders dan de rest.

Ik sluip stilletjes de kamer van mijn tweeling op. Het is bijna half elf als ik een kus op beide slapende voorhoofdjes plant. Het waren horken vanavond, wilden niet eten, niet douchen en zeker niet naar bed. Maar als ze hier zo liggen, smelt mijn hart. Ik sluit de slaapkamerdeur, pak mijn spullen en vertrek naar het ziekenhuis waar ik mijn tweede nacht in deze rij begin….

Het is zover. Onze tweeling slaapt in het grote bed. Of althans, het is een peuterbed heel groot is deze niet. Het genderneutrale behangetje is vervangen door roze met gouden stippen. De commode is verhuisd naar zolder en ook de ledikantjes zijn uit elkaar gehaald om daarnaast te gaan staan verstoffen.

Het is grijs en grauw als ik naar mijn werk rijd aan het begin van de middag. Het is een klein stukje rijden en het is rustig op de weg. Ik parkeer mijn auto in de garage en haal mijn witte pak op uit de automaat. Ik loop naar de afdeling en grijp ondertussen een kop hete thee mee richting ons kantoor.

'Je bent nu al bijna drie jaar hè? Dat is echt heel oud,' begin ik tegen één van mijn twee dochters. 'Ik denk dat het tijd wordt om zonder speen te slapen.''NEE,' is alles wat ik terugkrijg van deze besluit-vaste dochter.'Elke keer dat je zonder speen slaapt, krijg je van mij een sticker. En als het stickervel vol is dan gaan we wat leuk uit zoeken,' ga ik mijn betoog verder. 'Iets leuks van Action?' vraagt mijn dochter.Ah kijk, ik heb haar, denk ik zelfverzekerd. 'Zeker, dan mag je iets leuks uitkiezen van de Action,' zeg ik. Zou chantage geoorloofd zijn in dit soort situaties? 'Ikke kan niet slapen zonder 'peen' hoor,' gaat mijn dochter verder. 'Dat gaan we gewoon oefenen, het lukt je vast,' zeg ik. 

Ik heb vroege dienst. Het belooft een drukke dag te worden als ik het overzichtsbord van de afdeling zie. Heerlijk, daar gedij ik lekker op. De overdracht verloopt rommelig, de nachtdienst is de hele nacht in de weer geweest en is zelf ook het overzicht een beetje kwijt.

Iedere millennial kent het wel, het beruchte programma van TLC: I didn’t know I was pregnant. En mocht je het niet kennen, de titel dekt volledig de lading van de inhoud. Een heerlijk (über Amerikaans) programma waarin waargebeurde verhalen worden nagespeeld van vrouwen die ineens bevallen zonder dat ze wisten dat ze zwanger waren. Als verloskundige hoor ik vaak: ‘Kan dat wel? Je ziet het toch altijd?’ Of: ‘Mensen die het niet weten zijn vast psychisch instabiel.’ Maar dit kan ik ontkrachten. Ja, het kan. Nee, je ziet het écht niet altijd. En nee, je hoeft niet psychisch instabiel te zijn. En nog wat: opleidingsniveau heeft hier niets mee te maken.

Zeven en een half jaar ben ik nu verloskundige. En wat heb ik veel meegemaakt. Van zwangerschappen tot miskramen, extreme prematuren en enorme laatkomers. Van hele grote baby’s (5620gram!) tot hele kleine baby’s (1010gr), ik heb ze allemaal in mijn handen gehad. Ik neem jullie graag weer mee naar de verloskamers. Een stukje uit een dienst op een doodnormale dinsdag in mei.

Van mijn jeugd kan ik me herinneren dat we een grote kast in de kamer hadden staan. In de onderste lade van deze kast lag een reeks witte boeken waar álles in stond. Oftewel: een encyclopedie van A tot Z. Met huishoudtips, opvoedtips, kooktips en wat al niet meer. Dit was waarschijnlijk de ‘Google’ van onze opvoeders. Toen had je specifieke vragen nodig om antwoorden te krijgen. Dat is in deze tijd anders. Je typt iets in op Google en er is altijd wel iemand die op een of ander vaag forum een klein deel van je nutteloze vraag kan beantwoorden. Of dat antwoord onderbouwd is, of niet, het is al fijn dat iemand anders ook eens met dat dilemma in zijn maag heeft gezeten. Geeft wat herkenning.