Basisschool ontgroening

Ik fiets de hoek om en zie een invasie aan ouders, opa’s, oma’s en kinderen, iets wat hier dag in dag uit, jaar in jaar uit plaatsvindt. Ik had er geen weet van, of beter gezegd ik stond er nooit bij stil. Ik schoof het ver voor mij uit of stak misschien mijn hoofd wel in het zand. Dit is de plek waar ik de komende acht jaar mijzelf ook bij zal voegen. Ik ben er snel genoeg één van waarschijnlijk, ik ben niet anders dan de rest.

Maar, wordt er iets van mij verwacht? Zijn er bepaalde gebruiken op dit stukje grondgebied? Ik adem diep in en uit en pak de hand van mijn kleuter die achterop zit. Ze pakt hem gelukkig stevig beet alsof zij mij wat moed in knijpt in plaats van ik haar. Ik laat haar hand los en stap van mijn fiets. Ik moet oppassen dat ik niet een kind, dat voorbij racet op zijn loopfiets omver loop. Ik kijk naast me waar mijn andere kleuter moeite aan het doen is om van haar fiets af te stappen. Aan haar ogen zie ik dat zij net zo onder de indruk is als ik.

‘Moeten zij allemaal naar school?’ Vraagt één van mijn vier-jarige kleuters terwijl ze om zich heen kijkt naar de passerende mensen.

‘Ja, net als jij, leuk hè?’ Ik probeer er een positieve draai aan te geven maar ondertussen kan ik me tótaal voorstellen dat het enige wat mijn vier-jarigen nu willen, is omkeren om naar huis te gaan. Even terug naar slapen zonder wekker en geen regiem van broodtrommels inpakken en op de klok ontbijten. Ik mis het nu al.

Ik zet mijn fiets neer en haal de oudste kleuter van het zitje achterop. Ze pakt mijn hand weer stevig beet en dit keer voel ik dat ze mij nodig heeft. Ik kijk langs de rennende kinderen achter mij om mijn tweede kleuter te vinden. Zij staat nog precies als een minuut daarvoor, haar nieuwe rode fiets in de hand die eigenlijk nét een tikje te groot is. Ze kijkt met open mond naar de grote meiden met crop-tops die duidelijk niet bij haar in de klas komen. De meisjes giebelen en ik zie mijn dochter ze met haar fiets aan de hand volgen.

Ik roep haar. Ze draait haar hoofd om, geschrokken van het feit dat iemand haar naam roept. Ik steek mijn hand op en loop naar haar toe. Ze glimlacht, ach mijn lieve meisje. Met één kind aan de hand en de ander met haar fiets naast me gaan we het smalle steegje door richting de basisschool. Er hangen ballonnen en slingers voor de eerste schooldag van het jaar. Juffen en meesters staan met een kop dampende thee of koffie met een brede glimlach naar ons te kijken. Ze kijken meelevend. Het zou mijn vak niet zijn, kleuterjuf.

Ik zie mijzelf door hun ogen. Ze pikken de nieuwe moeders er zo tussenuit. Grote ogen, kind strak in de hand met nieuwe jasjes, tassen en gymschoenen. Niet goed wetende hoe zich aan te passen aan hun territorium. We sluiten aan in de rij van ouders, kinderen en rugtassen vol met broodtrommels en zo stappen we langzaam het schoolgebouw binnen.

Rijen met kledinghaakjes voor de jassen en tassen. Stickers met ooievaars, kikkers en roodborstjes. Mijn meiden zien hun namen staan bij de stickers en hangen hun spullen op, ondertussen meermaals afgeleid door alle prikkels op deze vroege ochtend. Met twee kleuters achter mijn benen geplakt, schuifelen we richting het klaslokaal. Ik zie een kleuter met dikke tranen afscheid nemen van zijn vader. De vader stapt resoluut de klas uit. Ik prijs hem in mijzelf om zijn dapperheid.

Ik slik en voel ons afscheid naderen. Kan ik weglopen als ik twee kleuters in tranen hier achterlaat? Ik voel een knoop in mijn maag ontstaan. Ik besluit gewoon te doen alsof het de normaalste zak van de wereld is dat ik mijn hele wereld achterlaat in een klas vol vreemden er vanuit gaande dat het het juiste is om te doen. Ik zak door mijn knieën en kijk mijn twee beteuterde meisjes beurtelings aan. Ik geef ze een kus en een knuffel en spreek ze een beetje moed in. Misschien zeg ik dat laatste meer tegen mezelf. Ik begeleid ze richting de kring. Ze doen gedwee wat ze gevraagd wordt als de vriendelijke juf aangeeft dat ze een plekje mogen uitzoeken.

De juf knikt me bemoedigend toe. Ik blijf wat staan en twijfel of ik dit het moment is om weg te lopen. Ik verwachtte een groot tranendal of iets wat laat zien dat ze met me mee zouden willen gaan. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik ergens wordt gedropt, waar ik niemand ken en waarvan ik geen idee heb hoelang het gaat duren voordat ik weer iemand zie die me komt ophalen. Ik besluit nog even te blijven staan en de meisjes te roepen. Ze draaien zich om. Ik zwaai en geef een luchtkus. Ik zie de spanning op de bekkies, er wordt niet terug gezwaaid. Ach, die arme meisjes..

Ik draai me om en loop de klas uit. Ik troost me bij de gedachte dat ikzelf geen enkel idee meer heb hoe mijn eerste schooldag ging. Ik loop het gebouw uit en begroet wat bekenden uit het dorp die mij meelevend aankijken omdat ze weten dat dit mijn ontgroening was. Ik stap op mijn fiets en fiets naar huis. Thuis ga ik zitten op de bank. Ik leg mijn voeten op tafel en vraag me af wat ík nu moet gaan doen.

Help.