Peuterbed

Het is zover. Onze tweeling slaapt in het grote bed. Of althans, het is een peuterbed heel groot is deze niet. Het genderneutrale behangetje is vervangen door roze met gouden stippen. De commode is verhuisd naar zolder en ook de ledikantjes zijn uit elkaar gehaald om daarnaast te gaan staan verstoffen.

De meiden gingen uit logeren zodat ik rustig de tijd had om de via marktplaats gekochte bedjes in elkaar te zetten. Net op tijd langs Ikea (voor de beruchte lockdown) om inkopen te doen. Bij tweeling-aankopen krijg ik altijd veel blikken in mijn karretje. Dat snap ik bij Ikea ook wel want die karretjes zijn sowieso al veel te klein. Tel daarbij twee matrassen op, viermaal beddengoed, extra hoeslakens, onderleggers en leuke aankleding voor het 'nieuwe' peuterkamertje en de attractie is compleet. Jullie, mede-meerling-ouders, kennen ze vast, die blikken. En de dame die dan achter de kassa zegt: ‘Oh, alles twee keer? Een tweeling zeker?’‘Nee mevrouw, een drieling, maar de derde mag op de grond.' Hihi nee dat zeg ik niet. Ik snap dat het aardig bedoeld is.

Goed, Ikea heeft goed aan mij verdiend want ik kon mijn lol op. Nieuwe lamp, nieuwe knuffels, nieuwe gordijnen. Als we toch bezig zijn kan ik het maar beter goed doen. Eenmaal thuis de bedjes opgemaakt, kussens erin, sfeerlampje erbij. Oeps, slik. Weg baby’s, weg ledikantjes, weg babytijd. Grote meisjes in aantocht want met een peuterbed is er niets baby-achtigs meer aan. Na even slikken mijn lieftallige echtgenoot erbij gehaald. Die even stil werd en toen ook zei: ‘Jeetje, nu worden ze groot hé.’

De volgende ochtend de gezusters bij het logeeradres opgehaald en verteld dat vanaf die dag alles anders werd. De baby-bedjes (die we voor de zekerheid nog even hadden laten staan) waren niet meer de bedjes om in te slapen. Vanaf toen stonden er grote meiden bedden. Beneden al gegil en geren richting de slaapkamer. Eenmaal boven één en al enthousiasme, veel gewauw en stapelverliefd op enkel de aanblik van de nieuwe grote apenknuffels. Stap één leek succesvol. Heel benieuwd hoe het slapen zou gaan.

Het middagslaapje diende zich aan dus poging één in het nieuwe bed werd een feit. Toch de vertrouwde slaapzak aan, in bed gelegd, verhaaltje gelezen en wel tien keer gewezen op het feit dat ze nu grote meiden waren aangezien ze in het gróte bed gingen slapen. Sam het Schaap de ogen dicht laten doen en nog even gezegd dat ze enkel hun bed mochten verlaten als de sanitaire nood hoog was of als ze na het slapen wakker werden. Ik liep richting de deur en keek nog eens achterom, wat een kleine drupsies in het grote bed, maar wel met een smile van oor tot oor. Dat moet goed gaan. Ik trok de deur dicht en ben boven aan de trap gaan zitten. Benieuwd naar hoe het zou verlopen.

Nog geen minuut later hoor ik zachtjes de deur opengaan. Twee paar voetjes trippelen over het tapijt van ons oude gehorige huis. Ik loop het hoekje om en zie de twee dames verstijven.‘Wat doen jullie meiden?’ vraag ik.‘Plas plas,’ roepen ze in koor alsof ze dit hadden ingestudeerd.Tja denk ik, ik heb ze inderdaad gezegd dat ze nu zelf naar de wc konden als ze moesten plassen, dus ik laat het gaan. Om de beurt worden er mini beetjes plas uitgeperst om daarna door te spoelen. De onderbroeken en maillots worden omhooggetrokken en de slaapzakken gaan weer dicht.‘Goed,’ zeg ik op een strenge toon. ‘Nu jullie bedjes in en ik wil jullie niet meer horen.’Al huppelend vliegen ze terug naar hun bed. Ik blijf opnieuw bovenaan de trap zitten waar ze me niet kunnen zien als ze hun deur opendoen. Het duurt dit keer geen minuut maar maximaal tien tellen voor ze weer buiten de slaapkamer staan. Met mijn strakgetrokken gezicht bonjour ik ze terug naar bed. Is dat peuterbed wel een goed idee? Bedenk ik me.

Na vier keer allerlei smoesjes gehoord over plassen, of nee; toch poepen, niet kunnen slapen en aap die moet plassen is het welletjes. Ik dreig met een terugplaatsing in de kleine babybedjes als ze niet blijven liggen in hun grote bed. ‘Want ja, dan zijn die grote meisjes van 2,5 toch nog te klein voor de grote meiden bedden.’‘Neeeee, ikke al groot toch?’ vraagt zus 1 terwijl ook zus 2 hard haar hoofd schudt.Ik geef aan dat het klaar is en ik ze niet meer wil horen.

Stiekem lach ik me suf over deze geestige gewaarwording van twee meisjes met knuffel-apen zo groot als zijzelf onder de oksel die iedere gelegenheid gebruiken om maar het bed uit te kunnen. Want hé, hoe cool is dit ook? Zelf bepalen dat je je bed uit kan als je nog maar 2,5 bent. Maar dat laat ik ze uiteraard niet merken.

Ik plof weer bovenaan de trap neer. Ik hoor nog wat geklets waarna het langzaam stil wordt. Geen voetstappen, geen gefluister. Zal het gelukt zijn? Ik kijk op de klok. Twee uur, het eerste uur van het middagslaapje zit er al op. Dat wordt nog wat vanavond. Is dit het moment dat ze een eigen slaapkamer nodig hebben?

Lisa