Toen ik zwanger was, stonden mijn man en ik  voor een dilemma. Laten we dit kindje wel of niet inenten?Het inspuiten van vloeistof, waarvan ik niet precies weet wat er in zit, staat me zo tegen. Alle verhalen die je hoort over kinderen die er dingen van oplopen (of misschien wel niet), het ziek zijn, de overheid die ons gratis vaccinaties geeft. Noem mij een doemdenker, maar het feit dat we in dit land overal voor moeten betalen (en terecht ook), maar dat we de vaccinaties gratis krijgen, tsja ik weet het niet. Ik heb de bijsluiters van alle vaccinaties gelezen, ze voorgelezen aan mijn man, overleg gehad met vriendinnen die wel laten vaccineren en overleg gehad met vriendinnen die niet laten vaccineren. Ik begrijp alle standpunten echt enorm goed en na al deze gesprekken en het lezen van de bijsluiters, kon ik nog steeds geen keuze maken. Ik belde mijn oma op, die bel ik eigenlijk altijd op voor advies. Ik vertelde haar dat we het echt niet wisten en noemde alle voors en tegens. Mijn oma oordeelde niet. Het was onze beslissing. Het enige wat ze zei, was: "Als je hem niet laat vaccineren, en hij krijgt een ziekte en houdt daar iets aan over, dan zal je het jezelf nooit vergeven. Wanneer je hem laat inenten  en er zal iets met hem gebeuren, dan weet je dat het met de beste bedoelingen hebt gedaan". Ik kon er niet om heen, oma had gelijk. Wanneer onze zoon geboren zou worden, dan zouden wij hem laten inenten. Bij de eerste inenting gaf onze kleine man geen kik, wat er daarna wel gebeurde, was als hij het ergens niet mee eens was, of hij had last van ongemakken, dan kwam er een zeurende kreun. Dit kreunen kon hij 45 minuten tot een uur vol houden. Voor hem enorm vervelend, maar voor een moeder die overgevoelig is voor geluiden, echt drama. We twijfelde weer, of we er wel goed aan hadden gedaan om hem te laten vaccineren. Maar oma 's quote, zorgde er voor dat we hem lieten vaccineren.Toen Dendé zijn 14 maanden consult had, en gevaccineerd moest worden, had hij in diezelfde week een flink onderzoek in het ziekenhuis. We besloten de vaccinatie uit te stellen. Een nieuwe afspraak was gemaakt en in die week kregen Dendé en ik corona-achtige klachten. Inmiddels heeft Dendé 10 dagen geleden zijn BMR-vaccinatie gehad en heeft hij nu 39 graden koorts. Hij is huilerig, hangerig en niets is goed. Hij kijkt al de hele dag televisie en ik twijfel weer of ik er goed aan heb gedaan. 

Op de 20 weken echo zagen ze dat onze baby een cyste in zijn urineleider had. Hij zou na zijn geboorte om de 6 weken een echo krijgen, want dit werd of beter, of slechter. Wat er gebeurde als het slechter zou worden, werd niet verteld, we moesten het eerst maar eens afwachten.Dendé was de eerste 10 dagen in het ziekenhuis een voorbeeldige baby. Huilde weinig, sliep veel en was echt oprecht, een heerlijk kind. Toen we thuiskwamen, bleek dat hij een best karaktertje had. Meneer huilde niet, nee, meneer krijste de hele buurt bij elkaar. Als andere mensen het hoorde, moesten ze meestal lachen: "wat een pittig mannetje". Ik ben vrij geduldig en lief, maar toen onze zoon dagenlang uren huilde, moest ik af en toe echt even zijn kamer uitlopen om 5 minuten af te koelen. Mijn man kwam met lood in zijn schoenen thuis van zijn werk, omdat hij bang was dat hij ons wéér allebei huilend zou aantreffen. 

Toen ik zwanger was, had ik een soort van ideaal beeld. Een baby aan de borst, het zou mij niet uitmaken waar ik zou voeden, en als iemand dan een opmerking durfde te maken.. Nou, dan zou hij/zij het kunnen krijgen.Toen onze zoon prematuur geboren werd, bleek borstvoeding helemaal niet zo vanzelf te gaan. Ik lag binnen 2 uur na de geboorte van Dendé niet met een baby op/aan mijn borst, maar ik zat achter een kolfapparaat. In mijn eentje.. en dat zo'n 8 keer per dag. Het was druk in het ziekenhuis, dus echt goed uitleggen hoe het kolfapparaat werkte, en hoe vaak het zou moeten, werd mij niet verteld.Toen ik na 2 dagen nog geen borstvoeding had, kwamen ze uitleggen hoe het nou eigenlijk precies moest. De borstvoeding kwam toen een beetje op gang. Ook met het aanleggen van onze zoon, heb ik  weinig hulp gekregen. Een lactatiekundige uit het ziekenhuis liep binnen en vroeg hoe het ging. Ik vertelde haar dat ik dacht dat het goed ging.. Dat was voor haar een goed antwoord, en weg was ze.Hoe ouder hij werd, hoe kwader onze zoon werd, als hij weer aan de borst mocht drinken. Het frustreerde hem en mij enorm. De lactatiekundige kwam erbij, en legde hem aan. Die voeding was zo gepiept. De laktatiekundige  schreef wat informatie op een papiertje en daar zouden we ons wel mee redden. De volgende voeding was weer precies zo'n drama als altijd. Het moest en zou werken, daardoor gaf ik huilend borstvoeding, om daarna weer een half uur te kolven. Na 3 maanden besloot ik dat ik dit niet wilde, en dus kolfde ik 8 keer per dag en kreeg onze zoon 50% borstvoeding en 50% kunstvoeding. Kolfde ik een dag minder? Dan kolfde ik de volgende dag 4 keer extra. Mijn man bedacht een constructie met postelastieken, zodat ik overal kon kolven, en dat deed ik dan ook. Kolven tijdens het eten koken, kolven tijdens het eten, powerkolven in de auto en kolven tijdens de nachtelijke voedingen aan Dendé zijn bed. Dit heb ik gedaan tot dat Dendé 6 maanden was. Na deze 6 maanden was ik zelf helemaal op en nu ik er achteraf op terug kijk, vraag ik me af, waarom ik mezelf zo voorbij gelopen ben en niet meer heb genoten van de eerste 6 maanden. Nee, zo zou ik het nooit meer doen. 

Met een lengte van 49cm en een gewicht van 2545 gram was onze zoon voor 34 weken en 4 dagen een flinke jongen. Ik denk dat hij een of twee minuten even bij mij mocht liggen, en daarna werd hij direct meegenomen. Mijn man ging met onze kleine jongen mee, en ik bleef alleen achter. Ik wist niet dat ik zo kon bibberen, maar het scheen erbij te horen. Na ongeveer 30 minuten kwam mijn man terug. Hij kon niet vertellen hoe het met onze zoon ging. Misschien van de spanning of misschien hadden ze niets verteld. Ik weet het niet meer. Van een bevalling die ik eerder bijgewoond had, wist ik dat we beschuit met muisjes kregen. Ik was hier met smart op aan het wachten, want eindelijk was daar onze zoon. Dit moest gevierd worden! Terwijl wij onze familie op de hoogte brachten, kwam er alleen een boterham. Ik vroeg me af of het dan niet goed zou gaan met onze zoon, maar niemand vertelde wat.Na gedoucht te hebben, mocht ik naar de kraamafdeling. Eenmaal aangekomen, wisten ze niet dat ik zou komen. Er werd snel een bed gereed gemaakt en er werd in 2 minuten uitgelegd dat het belangrijk was om direct te kolven. Het apparaat werd naar binnen gereden en ik werd aan mijn lot overgelaten (hier later meer over). Nog steeds geen beschuit met muisjes. Nog steeds kwam niemand vertellen hoe het met onze zoon ging.Gelukkig mochten we vrijwel direct naar Dendé toe. Hij was zo klein en zó zielig met zijn infuusje, de plakkertjes op zijn borst en het slangetje in zijn neus. Er werd van alles uitgelegd over de afdeling, en de verpleegsters vertelde dat zij vonden dat het goed met hem ging. Alleen konden zij hier eigenlijk geen uitspraken over doen, de arts zou snel langs komen. Er was geen tijd om uit te rusten want in de middag kwam de familie hem 2 aan 2 bewonderen. Wat waren we trots! Iedereen vroeg hoe het met hem ging, maar nog steeds was er geen arts geweest. Ook hadden we nog steeds geen beschuit met muisjes gekregen. Mijn tegenoverbuurvrouw op de kraamafdeling had wel beschuit met muisjes gekregen. Het klinkt gek, maar hierdoor kreeg ik steeds meer het idee dat het niet goed ging. Ik heb de eerste dag uren aan zijn bedje gezeten en mocht in de avond 2 uur met hem buidelen. Toen we om 22:00 nog geen arts hadden gezien, ben ik er maar weer eens naar gaan vragen. Ze waren ons (weer) vergeten. De arts had het druk. Ik denk dat ik hem 2 minuten heb gezien. Hij vertelde dat het goed leek te gaan en dat er geen alarmen waren afgegaan. Ik had voor mijn bevalling een ideaalbeeld in mijn hoofd. Een placenta die we konden laten uitkloppen, snel naar huis, een lieve kraamverzorgster, veel informatie krijgen en een baby aan de borst. Bleek dat even tegen te vallen..  

Na een paracetamol gaan we allebei slapen. Hoewel.. Slapen... Draaien en de andere kant op draaien en een rondje door de woonkamer lopen en weer naar het toilet. Wat een hel. Hoe moet dit nog zeker 5.5 week?

"Nog 2 dagen hard werken, en dan heb ik eindelijk verlof!"

Altijd heb ik gedacht dat ik tijdens de zwangerschap op een roze wolk zou zitten, welke zou eindigen in lekker thuis genieten met een mini baby?

Onze "eigen" arts heeft aangegeven dat wanneer we met de bloedverdunners willen starten, we een ander ziekenhuis moeten kiezen. Zij zien er geen meerwaarde van en ik ben niet welkom wanneer ik hier mee wil starten. Ik denk dat de second opinion voelde als een steek onder water, maar ik wilde dit koste wat kost proberen.Het UMC verwees mij door naar Rijnstate Arnhem en ik kreeg gelijk voor een maand bloedverdunners mee. Ik mocht starten direct na de positieve test. Eigenwijs als ik ben, ben ik een paar dagen na mijn eisprong gestart. Bij de meeste miskramen ging in de dagen na de positieve test mis, en ik wilde niet "te laat" beginnen.Wanneer ik mijn eerste afspraak heb om te overleggen wat het plan van aanpak is, kan ik de arts vertellen dat ik al 5 weken zwanger ben. Een korte afspraak, want een plan van aanpak hoefde nu niet gemaakt te worden. Na 1.5 week mocht ik terug komen voor een eerste echo.

Wanneer we er klaar voor zijn, mogen we direct door naar het ziekenhuis. Wegens PCOS zal het zwanger worden lastig kunnen zijn en in een cyclus van 8 maanden zal er weinig gebeuren.Ronde 1: Clomid.Zwanger! De dag na de positieve test, blijkt dat het helaas weer niet zo mag zijn.Iedere maand extra hormonen betekent met de deuren slaan, schelden, moe zijn en niets meer willen. Naast dat de hormonen mij krankzinnig maken, krijg ik in totaal 5 miskramen. Ik zit er doorheen.2.5 jaar hulp uit het ziekenhuis, diverse bloedonderzoeken, 5 miskramen en toch sta ik met lege handen. Volgens onze fertiliteitsarts is het domme pech. We moeten het gewoon blijven proberen, want er is niet te vinden in ons bloed, wat de miskramen kan verklaren. Het zwanger worden is niet per se heel moeilijk, het zwanger blijven des te moeilijker. Ik heb de hoop bijna opgegeven. Diverse facebookgroepen struin ik door naar meer informatie. Wie heeft er hetzelfde meegemaakt? Wie heeft er tips? Waarom lukt het nou niet?Er wordt geadviseerd om naar Duitsland te gaan, maar de wachttijd is lang. Geduld is niet mijn sterkste kant, en daarom besluit ik ook voor een second opinion in het UMC Utrecht te gaan.Echo's en DNAonderzoek, maar er is echt geen verklaring te vinden. De arts zegt dat er geëxperimenteerd wordt met bloedverdunners. Het is niet bewezen dat het helpt en we mogen zelf beslissen of we dit willen.Op de terugweg naar huis is mijn besluit al genomen. Dit moet ik proberen.