Mijn kleine mannetje was geen huilbaby, hij had gewoon altijd pijn.

Op de 20 weken echo zagen ze dat onze baby een cyste in zijn urineleider had. Hij zou na zijn geboorte om de 6 weken een echo krijgen, want dit werd of beter, of slechter. Wat er gebeurde als het slechter zou worden, werd niet verteld, we moesten het eerst maar eens afwachten.Dendé was de eerste 10 dagen in het ziekenhuis een voorbeeldige baby. Huilde weinig, sliep veel en was echt oprecht, een heerlijk kind. Toen we thuiskwamen, bleek dat hij een best karaktertje had. Meneer huilde niet, nee, meneer krijste de hele buurt bij elkaar. Als andere mensen het hoorde, moesten ze meestal lachen: "wat een pittig mannetje". Ik ben vrij geduldig en lief, maar toen onze zoon dagenlang uren huilde, moest ik af en toe echt even zijn kamer uitlopen om 5 minuten af te koelen. Mijn man kwam met lood in zijn schoenen thuis van zijn werk, omdat hij bang was dat hij ons wéér allebei huilend zou aantreffen. 

Omdat  de cyste niet weg ging en zelfs groter leek te worden, besloten ze Dendé 2 weken na zijn eerste verjaardag te opereren. De operatie zou 3 uur duren, maar dat werd uiteindelijk 4 uur. Ze vertelde dat de aanleg van de urineleider naar de nier toe, niet goed was. Daardoor had hij nierstuwing. Ze hebben het slechte deel van de urineleider weggehaald en het goede deel weer vastgezet aan de nier (Het klinkt in mijn woorden heel makkelijk, maar als ik de arts moet geloven, was dat het niet). Met in 1 van zijn voeten een infuus en aan de andere kant uit zijn zij, een grote zak voor de drain, was bewegen, aankleden en verschonen niet echt handig. Gelukkig heeft Juf Roos ons er doorheen gesleept. Hij was na de operatie snel weer de oude en we mochten dan ook na een paar dagen weer naar huis.Thuis hadden we ineens een kind dat de hele dag aan het lachen was. Als ik hem uit bed haalde na zijn slaapje, schaterde hij van het lachen. Dendé ontwikkelde zich in sneltreinvaart en werd van een huilbaby die dwars door je heen kon kijken, een ontzettend blij kind.We hebben ons, als ouders, schuldig gevoeld. Misschien als wij ons niet hadden laten afschepen met dat een baby altijd huilt, had hij veel eerder deze operatie gehad en was hij veel eerder van de pijn af geweest. Het troost me, dat we Dendé (op af en toe 5 minuten na) nooit hebben laten huilen, maar hem altijd bij ons hebben gepakt en hebben getroost. Ook al duurde dat uren en was het midden in de nacht.