Zo'n 11 maanden geleden wilde ik beginnen met het delen van mijn verhaal. 
Ik zat nog zoveel in mijn negatieve spiraal dat het me simpelweg niet lukte. 
Het idee om te delen over mijn postnatale depressie was natuurlijk een heel goed idee. Alleen wanneer je er middenin zit is delen niet altijd een goede optie. Ik stopte met schrijven en deelde af en toe iets op mijn instagram.

Nu sta ik op een punt waarbij ik voel dat het eind van de depressie nabij is. Ik noem het de nasleep van een postnatale depressie. Het punt waar je heel veel wilt maar nog erg weinig kan.

In dit verhaal vertel ik hoe mijn eerste postnatale depressie alles veranderde.

Jay moest woensdag weer op controle in het LUMC. Hij heeft de erfelijke oogaandoening X-Linked Retino Schisis. Wat letterlijk betekend X-gebonden netvlies splijting. Ik ben draagster van deze oogaandoening (ik heb het niet). En het door mij doorgegeven X chromosoom heeft ervoor gezorgd dat hij een ziek oogje heeft, zoals wij dat zelf noemen.

Iedere dag zeg ik het tegen de kinderen, de woorden 'ik hou van je'. 

Wanneer je net bevallen bent en je zit daar op je wolk dan wil je daar zo lang mogelijk blijven zitten. Ik donderde na alle 3 de bevallingen naar beneden.

Wanneer ik naar deze foto kijk voel ik precies wat ik toen voelde. Trots!