Ik begon te huilen toen hij het voorstel deed.

Jay moest woensdag weer op controle in het LUMC. Hij heeft de erfelijke oogaandoening X-Linked Retino Schisis. Wat letterlijk betekend X-gebonden netvlies splijting. Ik ben draagster van deze oogaandoening (ik heb het niet). En het door mij doorgegeven X chromosoom heeft ervoor gezorgd dat hij een ziek oogje heeft, zoals wij dat zelf noemen.

De dag voor de afspraak belde Mike mij op. Hij stelde voor dat hij Jay en mij woensdag zou brengen naar het LUMC en dat hij dan Jindey mee zou nemen. Ook zou hij Devin dan uit school zou halen. Een dag zonder de jongste 2 voor mij! Ik begon te huilen, want dat leek me zo fijn. Zo kon ik er echt voor Jay zijn in het ziekenhuis.

De woensdag heb ik echt even getwijfeld of we het wel zo zouden doen, want daar kwamen de gedachtes weer. "wat als, hij en Jindey een ongeluk krijgen met de auto en Devin helemaal alleen op school is. Ik van niets weet en heel de ochtend en middag in het ziekenhuis ben met Jay. Wat als, er een ongeluk gebeurd met de trein waarbij Jay en ik zwaar gewond of erger eraan toe zijn. Wat als, dit zou allebei gebeurd en Devin helemaal alleen achterblijft. Wat als, het wel goed gaat maar de school stort in door een aardbeving en hij helemaal alleen levend onder het puin ligt en niemand hem hoort." Dit is maar een klein gedeelte van wat er allemaal in mijn hoofd afspeelt. Bij deze gedachtes zie ik dus ook alle beelden wat het soms heel erg echt maakt. Ook was ik bang dat Jindey verwisseld zou worden. Iemand neemt haar mee en geeft ons een gelijk lijkende baby ervoor terug.

Een dagje aandacht voor de oudste is dan niet hoe het zou moeten zijn. Ik blijf kijken op mijn telefoon of er niet een bericht binnen komt. Ik voel de hele dag de drang om een berichtje te sturen of alles wel goed gaat. Ik doe het niet want ik moet leren om mijn angsten niet te voeden. Uiteindelijk heb ik om 15.00 uur pas het eerste appje gestuurd met de vraag of alles nog goed ging. Mijn lichaam zit na zo'n dag helemaal vast en alles doet pijn. 

Toen ik 's avonds de vraag kreeg hoe het was een dag zonder de jongste twee antwoordde ik eerlijk. "Het was heel fijn om geen rekening te houden met een baby en peuter. Maar de angsten en de pijn in mijn lichaam, ik weet niet of dat het het wel waard is.

Laat staan de dag erna waarbij ik ging twijfelen of Jindey niet echt was verwisseld omdat ze heel anders keek en deed.

Nu 2 dagen na het ziekenhuis bezoek met Jay voel ik nog steeds dat mijn lichaam vast zit en op standje overlevingsmodus werkt. Maar ik zie ook dat het belachelijk is dat ik echt heb getwijfeld of Jindey was verwisseld. 
De beeldende angsten die ik heb ga ik ook zeker met de psycholoog aanpakken. Maar helaas kan je niet aan alles tegelijk werken en moet je eerst weten waar de angsten vandaan komen. Om daar achter te komen moet ik tijd aan mijzelf besteden en dat ik iets waar ik veel moeite mee heb. 
Het besef hebben van de angsten en het werken aan mijzelf en mijn depressie zijn al een stap vooruit.

En dit raadt ik je ook echt aan wanneer je iets herkent uit mijn verhaal. Zoek hulp, een fijne psycholoog of coach waar je je goed en vertrouwd bij voelt. Eén waar je alles durft te zeggen. Alleen door open en eerlijk te zijn kun je werken aan je angsten en een eventuele depressie. En geef jezelf de tijd om aan jezelf te werken (dit is tevens ook als herinnering voor mijzelf ;) ).