4 maanden geleden
Een nieuwe naam
Soms moet je het wat tijd geven. Wachten tot het moment daar is.
Zo'n 11 maanden geleden wilde ik beginnen met het delen van mijn verhaal.
Ik zat nog zoveel in mijn negatieve spiraal dat het me simpelweg niet lukte.
Het idee om te delen over mijn postnatale depressie was natuurlijk een heel goed idee. Alleen wanneer je er middenin zit is delen niet altijd een goede optie. Ik stopte met schrijven en deelde af en toe iets op mijn instagram.
Nu sta ik op een punt waarbij ik voel dat het eind van de depressie nabij is. Ik noem het de nasleep van een postnatale depressie. Het punt waar je heel veel wilt maar nog erg weinig kan.
Wel durf ik mijn dochter nu veilig bij mijn vriend, moeder en schoonouders te laten. Een opvang dat lukt niet, maar ik hoop dan ook dat dat iets is wat wij ook niet nodig gaan hebben.
Ik ben in april van 2023 begonnen met vrijwilligerswerk en ben daar enorm gegroeid. Ik kan wat informatie opslaan en mijn concentratie kan ik nu langer dan 3 minuten ergens bij houden. Dingen onthouden lukt vaak alleen als ik het ook ergens genoteerd heb.
Ik wil niet meer heel de dag in bed liggen, maar ergens alleen heen gaan dat lukt dan weer niet.
Problemen met slapen zijn nog steeds aanwezig, ook wanneer de kinderen wel een goed slapen.
Ik ben niet meer de hele dag verdrietig en angstig. Het gevoel van genieten, plezier en gezelligheid ken ik nog niet, maar ik weet dat ook dat wel goed komt.
Ik voel me nog een waardeloze moeder die niks kan en doet, maar ik besef me gelukkig nu dat ik een goede moeder ben. Die alles voor haar kinderen over heeft en enorm hard aan zichzelf werkt.
Ik kom met regelmaat bij mijn psycholoog en ik ga zelfs in therapie samen met Jindey omdat de band tussen haar en mij nog steeds niet goed is. Iets wat mij enorm veel pijn doet maar door eraan te werken hoop ik dat ook dat in de toekomst goed gaat komen.